Hanna Skwarecka (ID: psb.30351.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  SKWARECKA Hanna, zamężna Maliszewska (26 VII 1886 Warszawa - 9 XI 1966 Warszawa), śpiewaczka
  Była córką adwokata Leona S. i nauczycielki Leopoldyny z domu Nassius (wg akt ZUS-u) lub Szmidt (wg aktu zgonu w ZASP-ie), żoną oficera lotnictwa Maliszewskiego. Głos kształciła w Dreźnie w szkole śpiewu A. Paschalis i A. Souvestre'a, a nast. w Mediolanie. Występowała w Dreźnie i w Wiedniu. Debiutowała we wrześniu 1910 w operze warsz. śpiewając tyt. partię w „Aidzie”. Do 1915 była solistką T. Wielkiego; w tym czasie dawała koncerty, m.in. w Ciechocinku (1912), Włocławku, Wilnie (1913). W 1915 została ewakuowana do Rosji, śpiewała w Moskwie, Petersburgu (1915), Kijowie (1916), Tyflisie, Odessie, Baku, Charkowie, a także w Turcji w Konstantynopolu. W listopadzie 1919 powróciła do Warszawy. W lutym 1920 występowała gościnnie w Operze w Poznaniu, w czerwcu t.r. w T. Wielkim w Warszawie. W sez. 1920/21 i 1921/22 była solistką T. Wielkiego w Warszawie; dawała też koncerty (m.in. latem 1921 w Krynicy). W maju 1922 występowała gościnnie na scenie T. im. Słowackiego w Krakowie w partii Tamary („Demon"). W sez. 1922/23 i 1923/24 była solistką sceny operowej T. Polskiego w Katowicach; 8 X 1922 śpiewała tyt. partię w „Halce”, w przedstawieniu inaugurującym działalność tej sceny. Z zespołem opery katowickiej występowała w Bytomiu, Cieszynie, Morawskiej Ostrawie i Opolu. W 1924 wyszła za mąż i odtąd używała nazwiska Skwarecka-Maliszewska. Śpiewała gościnnie w T. Wielkim w Warszawie (maj 1924, maj 1926) i w przedstawieniach operowych na scenie T. Polskiego w Katowicach (styczeń 1928, kwiecień 1930). W 1932-39 pracowała jako pedagog-wokalista w Szkole Muz. im. Chopina w Katowicach. Podczas okupacji niem. przebywała w Warszawie, dawała lekcje śpiewu. W pierwszych latach po wojnie brała udział w imprezach artyst. w Warszawie i mniejszych miastach. Jubileusz trzydziestolecia pracy artyst. obchodziła 20 V 1947 w sali warsz. Romy na uroczystym koncercie pod dyr. O. Straszyńskiego; śpiewała wówczas arię Amelii („Bal maskowy"). W 1947-53 uczyła śpiewu i muzyki w ogniskach Warsz. Tow. Muzycznego. Ceniona była w partiach bohatersko-tragicznych, jej dramatyczny sopran miał znaczne możliwości ekspresji. Najlepszy okres jej kariery przypadł na początek l. dwudziestych. W Warszawie i Katowicach wykonywała wówczas wielkie, trudne wokalnie i aktorsko partie, takie jak: Marta („Niziny"), Minnie („Dziewczyna z Zachodu"), Marzenka („Sprzedana narzeczona"), Walentyna („Hugonoci"), Rachela („Żydówka"), Santuzza („Rycerskość wieśniacza"), Liza („Dama pikowa"), Leonora („Trubadur"), tyt. w „Tosce”, „Aidzie” i „Madame Butterfly”, Balladyna („Goplana").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.41917.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 38 str. 544: psb.30351.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim