Jan Brawacki (ID: sw.562611)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BARCIŃSKI Antoni Feliks (1803-1878) nauczyciel matematyki 5°
2. CHOPIN Mikołaj (1771-1844) pedagog 7°
3. JĘDRZEJEWICZOWA Ludwika Marianna (1807-1855) pisarka 8°
4. CHOPIN Fryderyk Franciszek (1810-1849) kompozytor, pianista 8°
5. MAKAROWICZ Franciszek Ksawery (2 poł. XVIII w.) kupiec, działacz mieszczański w okresie Sejmu Czteroletniego 12°
6. CZACHOWSKI Dionizy (1810-1863) pułkownik 12°
7. GOLTZ Adam (1817-1888) działacz społeczny 13°
8. CZACHOWSKI Karol (1839-1908) powstaniec 13°
9. SZOSTAKOWSKI Leon (1850-1904), adwokat, działacz polityczny 13°
10. MIECZKOWSKI Jan (1830-1889) fotograf, kupiec, wydawca 14°
11. MAKAROWICZ Jan Kanty (zm. 1789) prezydent Lublina 14°
12. GOLTZ Jan (1781-1864) lekarz 14°
13. KLECZYŃSKI Jan (1875-1939) pisarz, krytyk sztuki 15°
14. ŚCIBOR-RYLSKI Witold (1871-1926), działacz polonijny, legionista, generał 15°
15. KŁOBUKOWSKI Stanisław (1854-1917) działacz społeczny, ekonomista, podróżnik 15°
16. CZENPIŃSKI Jan Baptysta (1721-1786) lekarz 15°
17. DZIERZBICKI Szymon (1720-1787) wojewoda łęczycki 15°
18. SKARŻYŃSKI Leopold Kazimierz (1903-1979) podpułkownik WP 15°
19. SPISKI Jan Augustyn (1794-1844) kupiec warszawski, sędzia Tryb. Handlowego, właściciel ziemski, filantrop 15°
20. LE BRUN Piotr (1802-1879) malarz, grafik, topograf wojskowy 15°

Uwagi

• Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 266): Brawacki Jan, Wydział Lekarski, wpis 15 XI 1816
  Kośmiński podaje mylnie rok urodzenia na 1786. Syn Michała i Marianny. W kampanii 1812 starszy chirurg wojskowy. Medycynę studiował w Wilnie, potem w Warszawie. W 1818 stypendysta preparator w pracowni chemii prof. Kitajewskiego. 17 IV 1819 uzyskał stopień mgra medycyny i chirurgii, w lutym 1820 awansował na lekarza sztabowego, w 1824 przeszedł do Batalionu Saperów. W 1827 przeszedł na reformę. W 1831 powołany do służby, awansowany został na lekarza dywizyjnego. W czasie powstania członek Tow. Patriotycznego tudzież Tow. Wychowywania Dzieci po Poległych Rycerzach Polskich. Był człowiekiem poczciwego charakteru; zapalony orator, znany ze swego temperamentu i ekstrawagancji (ranny, opuszczając Warszawę po jej kapitulacji, kazał się położyć twarzą w kierunku stolicy). W sierpniu 1831 oddany pod sąd wojenny nadzwyczajny za udział w wypadkach nocy 15 sierpnia, został jednak wraz z przywódcami Tow. Patriotycznego, ks. Pułaskim, Czyńskim, Płużańskim i in. uniewinniony. Po upadku powstania emigrował do Francji. W 1847 uzyskał doktorat medycyny na uniw. paryskim na podstawie pracy „Des principales alterations physiques et chirurgiques de l'urine”. Do końca życia praktykował w Paryżu. Czynny temperament polityczny odezwał się w nim w czasie rewolucji 1848, gdy wydał odezwę „A la Commission Executixe a l'Assemblée Nationale et au brave et juste peuple François”, którą sam rozlepił na murach Paryża. Zmarł w Paryżu.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: BRAWACKI Jan - Ukończył szkoły w Kownie, pracował w aptece, 1806 brał udział w spisku antyrosyjskim, 1809 uzyskał dyplom dra medycyny i chirurgii uniwersytetu wileńskiego. Od 1809 w służbie wojskowej, pracował w szpitalach wojskowych francuskich i polskich, m. in. w Szpitalu Ujazdowskim. 9.4.09 pod Raszynem ocalił działo, 1812 lekarz wojskowy w Wilnie i Słonimiu, chirurg st. w dywizji gen. Dumas, brał udział w bitwach pod Borysowem, nad Berezyną, pod Ponarami, Lipskiem i Hanau. Wzięty do niewoli pod Pontarabie, skazany na zesłanie na Kaukaz, w przechodzie przez Wilno wykupiony, pracował w szpitalu św. Jana. W armii Królestwa Polskiego od 1816 sztabslekarz 4 psp. i 1 psp., potem batalionu saperów, wreszcie na reformie. W powstaniu naczelny lekarz Instytutu Sierot Wojskowych i szpitali cholerycznych, członek Towarzystwa Patriotycznego, brał udział w bitwach pod Białołęką, Grochowem, Wawrem, Dębem Wielkim, 15.8.31 aresztowany jako członek Towarzystwa Patriotycznego, ponownie aresztowany w Modlinie, uwolniony po 8 dniach i znów aresztowany na 3 dni. 5.10.31 przeszedł z Rybińskim do Prus. Przybył do Francji 22.11.32 i zamieszkał w Paryżu. Tu od 1832 praktykował bez oficjalnego pozwolenia, głównie wśród Polaków, oddał znaczne usługi w walce z cholerą, lecząc mieszkańców wyspy Cité. 1832 członek Komitetu Narodowego Polskiego. W latach czterdziestych studiował w Strasburgu medycynę i korzystał 1841-42 ze stypendium Towarzystwa Naukowej Pomocy. 22.6.47 uzyskał potwierdzenie dyplomu lekarskiego pod nr 152. Uczestnik Wiosny Ludów, za udział w powstaniu czerwcowym aresztowany 6.48 i skazany na 5 lat zesłania do Gujany, ale ze względu na stan zdrowia zostawiono go w więzieniu Ste-Pelagie. Po wyjściu z więzienia wznowił praktykę, 1862 oślepł. Od 1872 członek Instytucji Czci i Chleba, od 1873 otrzymywał emeryturę tej instytucji. Zm. 7.12.76 w Paryżu, pochowany na cmentarzu Ivry, grób już nie istnieje.
  sw.562611 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim