Tadeusz Żeromski (ID: teatr.19515.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MOSZCZEŃSKI Stefan (1871-1946) ekonomista rolny, profesor SGGW 5°
2. JAROCHOWSKI Kazimierz (1829-1888) historyk, publicysta 6°
3. JAROCHOWSKI Cyprian Wojciech (1831-1898) ksiądz, powstaniec 6°
4. JAROCHOWSKI Wojciech (1846-1910) nauczyciel, działacz społeczny 6°
5. ROŻNOWSKI Antoni (zm. 1809) podsędek gnieźnieński, poseł 6°
6. RYKOWSKI Bronisław Wojciech (1900-1981) ziemianin, autor prac z zakresu ekonomii rolnictwa i agrotechniki 6°
7. KARPIŃSKI Antoni (1855-1941) adwokat 7°
8. BREZA Eugeniusz (ur. 1802) literat 7°
9. LUBIŃSKI Zygmunt Piotr (1846-1901) cukrownik 7°
10. LESZNOWSKI Stanisław (1848-1909) prawnik, dziennikarz 7°
11. GOŹDZICKI Wacław (1872-1933) lekarz, poeta 8°
12. STROŃSKA Maria (1895-1944) działaczka niepodległościowa, nauczycielka 8°
13. RUTKOWSKI Bolesław Tadeusz (1895-1944) ekonomista, działacz Narodowej Demokracji i konspiracyjny 8°
14. PRZEDRZYMIRSKI Emil Karol (1886-1957) generał, działacz społeczny 8°
15. MILEWSKA Aniela Zuzanna (1841-1896) publicystka, pisarka 8°
16. MIELĘCKI Kazimierz (1836-1863) naczelnik wojenny woj. mazowieckiego w 1863 8°
17. ŁASZCZYŃSKI Stanisław Roman (1922-1964) doktor nauk ekonomicznych 8°
18. ŁASZCZYŃSKA Olga (1912-1971) historyk, wydawca źródeł, kustosz na Wawelu 8°
19. JAGNIĄTKOWSKI Władysław (1859-1930) pułkownik, literat 8°
20. DYGAT Ludwik (1839-1901) powstaniec z 1863, emigrant 8°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  ŻEROMSKI Tadeusz (18 III 1900 Warszawa - 23 IX 1977 Warszawa), aktor, kierownik literacki
  Był synem Wojciecha Ż. i Marii z Patzerów, mężem aktorki Jadwigi Ż. z domu Paschalis, potem Marii z Mierzyńskich i nast. Marii Słobodzian. Od ok. 1916, jako gimnazjalista pisywał (pod pseud. Jerzy Wrzos) teksty dla kabaretów, m.in. Miraż, Sfinks, Czarny Kot. W 1918 był jednym ze współorganizatorów stowarzyszenia ZAIKS. Po zdaniu matury wyjechał w lecie 1918 na kilka miesięcy do Lublina z kabaretem Wesoły Ul. Potem rozpoczął studia na Uniw. Warsz. i naukę w Warsz. Szkole Dram. (w czerwcu 1919 otrzymał, jako student I kursu, stypendium Min. Sztuki i Kultury). Równocześnie występował w półamat. t. Promenada. W sez. 1919/20 i 1920/21 należał do zespołu T. Dramatycznego, gdzie grał z powodzeniem m.in. Mickiewicza we fragm. „Legionu”, tyt. rolę w „Urielu Akoście” i Papkina („Zemsta"). Współpracował też z zespołami objazdowymi, np. w grudniu 1919 pod kier. Z. Halickiego występował we Włocławku, w kwietniu 1920 z artystami warsz. w Płocku; należał też do jednej z grup wojskowego t. Czołówka. W 1921 ukończył szkołę dramatyczną. W lecie t.r. grał w Warszawie w T. Praskim, a nast. do 1923 w T. im. Bogusławskiego; 4 I 1922 wziął udział, jako recytator własnych tekstów, w inaug. programie kabaretu Stańczyk, z którym później też współpracował. W sez. 1923/24 występował w T. Polskim w Katowicach, w 1924-27 w T. Miejskim w Łodzi (z tym zespołem w lutym i kwietniu 1926 w Kaliszu i Łowiczu), a w sez. 1927/28 ponownie w Katowicach.
  Zaliczany do „najsumienniejszych młodych amantów o podkładzie charakterystycznym” („Przegląd Teatralny i Filmowy"), zyskał uznanie w takich rolach jak: Ksiądz Piotr („Dziady") - w roli tej recenzent „Gazety Robotniczej” dostrzegł „dużo odczucia i inteligentnej ekspresji”, Sielski („W małym domku"), tyt. w „Kordianie”, Stańczyk („Wesele"), Fryderyk Wilhelm („Fryderyk Wielki"), Rogożyn („Idiota"), Student („Ptak"), Jaguary Smoczkousty („Persy Zwierżątkowskaja"), Zawilec („Sułkowski"), Wysocki („Noc listopadowa"). W 1928-32 przebywał we Francji, kontynuował studia humanistyczne na Sorbonie; w 1930 występował w Paryżu w zespole Tow. Miłośników Sceny pod kier. K. Bendy. Po powrocie do Polski nie wrócił na scenę, zajmował się pracą lit., współpracował nadal z kabaretami (np. Femina) jako autor tekstów oraz z zespołami t. amatorskich. W 1934-38 był doradcą lit. w łódz. T. Miejskich. W 1936 brał udział w Kongresie Pracowników Kultury we Lwowie. W 1939 był, wg własnej relacji, kierownikiem lit. warsz. T. Ateneum. Podczas okupacji niem. pracował jako woźny w browarze Haberbuscha i Schielego. Aresztowany, był więźniem obozów koncentracyjnych w Sachsenhausen, nast., do końca wojny, Mauthausen. Przeżyciom obozowym poświęcił książkę „Międzynarodówka straceńców” (Warszawa, 1946). Po wojnie był w Zarządzie Głównym TUR-u; jako przedstawiciel tego towarzystwa należał (od wiosny 1946 i w sez. 1946/47) do dyrekcji T. Kameralnego TUR w Krakowie. Następnie, do przejścia na emeryturę w 1966, pracował w Radzie Naczelnej ZAIKS-u. Jako członek ZASP-u został powołany w 1946 do Naczelnej Rady Artyst. tej organizacji. Był działaczem Wydz. Kulturalno-Oświatowego Komitetu Centralnego Związków Zaw., wydawał m.in. serię pn. Biblioteczka Świetlicowa; współpracował z Centralną Poradnią Amat. Ruchu Artyst.; należał do kolegium red. pisma „Teatr Ludowy"; opracowywał adapt. dramatów dla t. amat.; napisał m.in. „Poradnik dla reżyserów początkujących ochotniczych zespołów teatralnych” (Warszawa, 1946). Pisywał nadal teksty estradowe, np. dla warsz. T. Satyryków. Swoje wspomnienia o współpracy z kabaretami zamieścił w tomie „Dymek z papierosa” (Warszawa, 1959). W 1965-70 napisał „Wspomnienie teatralne sprzed półwiecza”, przechowywane w Dziale Rękopisów Bibl. Zakładu Nar. im. Ossolińskich we Wrocławiu; wspomnienia z pracy Ż. w ZAIKS-ie publikowane były w „Wiadomościach ZAIKS-u” w 1984-91. Tłumaczył dramaty i libretta operetek, gł. z języka franc. i rosyjskiego.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.19515.1
  sw.104777 Informacja p. Daniela Kamińskiego (z 7.9.2009)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim