Mariusz Maszyński-Krzewiński (ID: psb.17265.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MASZYŃSKI Piotr (1855-1934) kompozytor, dyrygent, pedagog 1°
2. MASZYŃSKI Julian Piotr (1882-1943) aktor, Śpiewak, pisarz 2°
3. BIELIŃSKI Julian (1787-1863) generał brygady 3°
4. MASZYŃSKI Julian (1847-1901) malarz, ilustrator 3°
5. OWIDZKI Jan Felicjan (1852-1913) malarz 3°
6. JAKUBOWICZ Paschalis (zm. 1816/17) kupiec 4°
7. JURKIEWICZ Karol (1822-1908) przyrodnik, mineralog, profesor UW: 5°
8. RYX Franciszek (1732-1799) kamerdyner Stanisława Augusta, starosta piaseczyński 5°
9. ROGUSKI Gustaw (1839-1921) pedagog, kompozytor 6°
10. RZĘTKOWSKI Stanisław Marek (1843-1897) dramatopisarz, poeta, publicysta 6°
11. RZĘTKOWSKI Kazimierz Bruno (1870-1924) profesor medycyny 6°
12. RACZKOWSKI Władysław Piotr (1893-1959) dyrygent, pedagog, kompozytor 6°
13. RYX Bronisław Feliks (1837-1914) ziemianin, powstaniec 1863, publicysta 6°
14. KLIMKIEWICZ Antoni Stefan (1788-1867) pułkownik 6°
15. ROGUSKA-CYBULSKA Jadwiga (1887-1971) taterniczka, pisarka, działaczka społeczna 7°
16. RYBIŃSKI Maciej (1784-1874) generał dywizji WP, wódz naczelny, powstaniec 1830, emigrant 7°
17. RYX Marian Józef (1853-1930) biskup sandomierski 7°
18. RYX Jerzy (1866-1944) ziemianin, hodowca, pisarz rolniczy 7°
19. STAWIARSKI Franciszek Paweł (1805-1888), uczestnik powstania listopadowego, emigrant 7°
20. DUCHIŃSKA Seweryna (1816-1905) poetka 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  MASZYŃSKI Mariusz, pseud. M. Krzewiński, M. Szymański (29 VII 1888 Warszawa - 6 VIII 1944 Warszawa), aktor, reżyser
  Data urodzenia wg informacji rodziny. Był synem kompozytora Piotra M. i Marii z Owidzkich, bratem => Juliana Krzewińskiego. W 1907 ukończył Gimn. Zgromadzenia Kupców w Warszawie, następnie studiował architekturę na Politechnice Lwow. (1907-14), m.in. pod kier. A. Szyszko-Bohusza. W czasie studiów często występował jako recytator na przedstawieniach amatorskich, a wiosną 1914 także w kabarecie Wesoły Ul we Lwowie. Od 1914 mieszkał w Warszawie i pracował jako rysownik; brał udział w przedstawieniach amatorskich i koncertach dobroczynnych. Od jesieni 1915 występował też jako recytator w T. Nowoczesnym. Używał w tym czasie pseud. Mariusz Krzewiński (zapożyczonego od brata) lub pseud. Mariusz Szymański. W maju lub czerwcu 1916 debiutował jako aktor w objazdowym zespole K. Adwentowicza grając rolę Lofflera („Kolega Crampton"). Potem znów występował jako recytator m.in. w warsz. t. Chochoł (lato 1916). 8 XI 1917 już pod właściwym nazwiskiem wystąpił po raz pierwszy w T. Polskim w Warszawie w roli Worsleya („Sułkowski") i pozostał w tym zespole do 1919. W 1919-21 występował w T. Miejskich (w T. Rozmaitości, Reducie i T. Letnim), w sez. 1921/22 w T. Maska i T. Komedia, od października 1922 do 1932 w T. Polskim, później w T. Narodowym, w 1934-38 na scenach TKKT, a w sez. 1938/39 w T. Ateneum. Dość często wyjeżdżał na występy gościnne, m.in. do Krakowa (1931, 1933, 1934, 1937), Lwowa (1936, 1939), Poznania (1936), Katowic (1937). Podczas II wojny świat. występował jako recytator, zarówno na koncertach publicznych, m.in. w konserwatorium i kawiarni SIM, jak i w mieszkaniach prywatnych. Między błahe wierszyki i monologi wplatał niekiedy utwory A. Mickiewicza, S. Żeromskiego, W. Reymonta. W czasie powstania warsz. został zamordowany przez hitlerowców. Żoną jego była Nina z Załuskich (od 1 III 1919).
  Wg M. Misiornego był „szczupły, wysokiego wzrostu (ponad 180 cm)”. Jego twarz „o niezwykle żywej mimice, najczęściej śmiejąca się w sposób zniewalający”, była „niezbyt ładna, ale śmieszna i sympatyczna”. Zwracały uwagę: „nos ostry i długi, broda wysunięta do przodu, ruchliwe oczy, duże usta, których kąciki podnosił wysoko do góry” (L. Kuchtówna). Jego „duży, dźwięczny głos o rozległej skali był giętki i czysty” (M. Misiorny). Grał gł. role komiczne zdobywając sobie wielką popularność. Cechowała go ogromna „vis comica”, temperament i wdzięk. Wg J. Kreczmara „niewielu aktorów umiało tak zaraźliwie śmiać się na scenie, jak on”. Wyróżniał się też sprawnością fizyczną. Niektórzy recenzenci krytykowali jego grę, np. K. Irzykowski pisał: „p. Maszyński jest rzeczywiście aktorem twórczym i pracowitym. Lecz ubolewam nad tym, że gatunek jego wynalazczości jest pośledni. Wyposaża się rolę w triki cielesne (mówi przez nos, stula usta w trąbkę)”. Obsadzany w niewybrednych farsach, M. istotnie nabrał z czasem skłonności do szarżowania. Bywał jednak bardzo oryginalny w swej szarży, miał zmysł groteski, umiał zarysować kontur postaci przy pomocy środków czysto zewnętrznych. Wybitniejsze role: Ciuciumkiewicz („Dom otwarty"), Collins („Wojna i miłość"), Ildefons („Balwierz zakochany"), Dudka („Sen nocy letniej"), Knock („Knock, czyli Tryumf medycyny"), Orgon („Świętoszek"), Walery („Ładna historia"), Truffaldino („Sługa dwóch panów"). Król Serdanii (Król), Mackie Majcher (Opera za trzy grosze), Pan Topaz (Pan Topaz), Mosca ( Volpone), Papkin (Zemsta), Cyrano de Bergerac („Cyrano de Bergerac"), Boon („Nigdy nic nie wiadomo"), Dolski („Wielki człowiek do małych interesów"), Ludwik („Był sobie więzień"), On („Freuda teoria snów"), Dorrit („Mała Dorrit"), Olek („Dziewczyna z lasu").
  Był jednym z najlepszych pol. recytatorów. Uczestniczył w koncertach dla robotników, w imprezach dla dzieci, często występował w Polskim Radiu. Jako recytator zachowywał się inaczej niż na scenie. Dyskretny i powściągliwy w ruchu, najwięcej uwagi poświęcał trafnej interpretacji tekstu, w czym wykazywał znaczne poczucie stylu; wg J. Kreczmara „traktował siebie jak instrument muzyczny, na którym wygrywał utwór poety”. Miał świetną dykcję, która pozwalała mu na ryzykowne efekty, jak np. w słynnej bajce „O koguciku i kurce”, recytowanej w zawrotnym tempie w najwyższych rejestrach. W ostatnich latach przed II wojną świat. reżyserował kilka przedstawień, m.in. własną sztukę „Tak, a nie inaczej” (1934). Od 1921 występował w pol. filmach, m.in. „Ludzie bez jutra”, „Uśmiech losu”, a w 1930 uczestniczył w dubbingowaniu filmów w Paryżu. Był autorem kilku komedii: „Koniec i początek” (1931), „Katastrofa” (1931), „Tak, a nie inaczej” (1934).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.25249.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  PAMIĘCI
  MARIUSZA JANINY
  HALINY STANISŁAWY
  MASZYŃSKICH
  I
  JÓZEFY MILEWSKIEJ
  ZAMORDOWANYCH 5.VIII.1944 R.
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 20 str. 164: psb.17265.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.2666

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim