Konstanty Juliusz Ordon (ID: psb.20881.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. NIEMIEROWSKI Andrzej Kazimierz (1840- po 1905) literat 5°
2. HEGEL Konstanty (1799-1876) rzeźbiarz, pedagog 5°
3. MUCHARSKI Arkadiusz (1853-1899) rysownik-karykaturzysta 6°
4. ORŁOWSKI Antoni (1811-1861) skrzypek, pianista, dyrygent, pedagog, kompozytor 6°
5. SZABLIŃSKI Józef (1808-1872) wiolonczelista i waltornista, kompozytor, pedagog 6°
6. HIRSZEL Anastazy Stanisław (1798-1859) lekarz 7°
7. SULISTROWSKI Kazimierz Władysław (1838-1910), powstaniec styczniowy, zesłaniec 7°
8. NAIMSKI Michał (1842-1915) rolnik, działacz rybacki 7°
9. HIRSZEL Władysław (1831-1889) budowniczy 8°
10. SZYMANOWSKI Wacław (1859-1930), rzeźbiarz, malarz 8°
11. SZYMANOWSKI Wacław (1821-1886), dziennikarz, publicysta, dramaturg 8°
12. SZYMANOWSKI Michał Alfred (1830-1889), ekonomista, prawnik 8°
13. MUSZYŃSKI Jan (1871-1910) przyrodnik, publicysta, działacz robotniczy 8°
14. LEWANDOWSKI Leopold Leon (1831-1896) skrzypek, kompozytor, dyrygent 8°
15. LEO Edward (1829-1901) prawnik, publicysta, redaktor 9°
16. LUTOSTAŃSKI Seweryn (1839-1905) prawnik, sędzia 9°
17. NIEMIROWSKI Adam Aleksander (1841-1921) prawnik, dziennikarz 9°
18. OLCHOWICZ Aleksander (1898-1954) dziennikarz, poseł 9°
19. OLCHOWICZ Konrad (1858-1924) dziennikarz, przemysłowiec 9°
20. OLSZEWSKI Franciszek (1859-1918) prawnik, pisarz, publicysta, redaktor 9°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny - Uzupełnienia i sprostowania w t. 40 do art. Ordon Konstanty Juliusz
  Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 169: psb.20881.1
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: ORDON Konstanty Juliusz - 1823-28 uczył się w Liceum Warszawskim. W armii Królestwa Polskiego wstąpił 10.8.28 do bat. pozyc. art. kon. gw. jako ochotnik, członek Sprzysiężenia Wysockiego. W powstaniu aktywny uczestnik Nocy Listopadowej, podof. 4 bat. lek. art. kon., 13.6.31 ppor., Wawer, Grochów, łganie, Ostrołęka, odznaczył się w obronie Warszawy jako dow. reduty nr 54 na Woli, (epizod ten opisał potem Mickiewicz w słynnym wierszu „Reduta Ordona”), otrzymał 6.6.31 krzyż srebrny nr 1441, wzięty do niewoli 6.9.31 na Woli, kontuzjowany, przebywał przez tydzień w obozie w Nadarzynie, poczem zwolniony do domu na kurację. Przybył do Warszawy, stawił się przed KRW, ponowił przysięgę wierności carowi. Pod koniec 1831 zbiegł do Galicji, ukrywał się w Lesku, 1832 członek spisku Zaliwskiego, ukrywał się w Zakładzie Ossolińskich we Lwowie. Po klęsce wyprawy Zaliwskiego przebywał u Brandysów w Kalwarii, 7.33 przerzucony do Cieplic, dotarł do Drezna, skąd za paszportem ang. udał się do Anglii, 5.9.34 w Edynburgu potępił Czartoryskiego, utrzymywał się z dawania prywatnych lekcji. 6.36 wyjechał do Brukseli, gdzie daremnie zabiegał o przyjęcie do armii belg. Od 11.36 przebywał w Hamburgu u brata Józefa, w 5.37 wrócił do Anglii, zamieszkał w Liverpoolu. W 10.38 przybył do Paryża, gdzie daremnie szukał pracy i raz jeszcze starał się o przyjęcie do armii belg. 1839 wrócił do Anglii, 5.41 mieszkał w Greenock, od 1843 należał do Grona Historycznego Polskiego. 26.1.46 w Londynie uznał przywództwo Czartoryskiego, od 10.47 członek polskiej loży narodowej w Londynie. Uczestnik wypadków Wiosny Ludów, dotarł do Berlina, gdzie aresztowano go i osadzono w więzieniu. Po zwolnieniu wyjechał do Hamburga, a stąd do Mediolanu do Legionu Mickiewicza. Źle przyjęty, wstąpił do Legii Lom-bardzkiej, walczył w obronie Mediolanu, przeszedł do Piemontu. W 10.48 przyjęty do armii sardyńskiej, bił się pod Novarą, 2.50 mianowany por., pozostał w wojsku do 1855. Związany z Hotelem Lambert, przyprowadził z Londynu do dyw. kozaków sułtańskich 100 ochotników, mianowany kpt., otrzymał w Szumli dowództwo szwadronu kozaków, który przekształcił w baterię art. kon., 21.10.55 dow. bat., 10.55 spotkał się w Burgas jedyny raz w życiu z Mickiewiczem, 24.11.55 wyjechał ze Scutari do Burgas, by wybrać tam ludzi do art., 15.3.56 rozkazem Zamoyskiego zaliczony do 3 pp., 31.7.56 wspomniany chwalebnie w rozkazie Zamoyskiego o rozwiązaniu dyw., odznaczony tureckim medalem Me-dżidżje. Od 1856 mieszkał w Paryżu, od 1858 był wykładowcą języków nowożytnych w liceum w Meaux. W 1860 wyjechał do Neapolu, gdzie otrzymał u Garibaldiego dowództwa baterii, bił się pod Volturno i Santa Maria di Capua, mianowany kpt. Od 1861 służył warmii włoskiej, 1863 otrzymał naturalizację, 1862-67 komendant cytadel w Brescii i Palermo, potem twierdz w Ventimiglia i Vinadio, zastępca dyrektora zakładów zbrojeniowych w Torre Annunziata, 1867 przeniesiony w stan spoczynku, 1869 otrzymał stopień mjra, od 1872 rentę dożywotnią. Od 1867 mieszkał we Florencji. Parokrotnie przebywał w Krakowie i Lwowie, 1872 był przez kilka miesięcy wykładowcą języka ang. w Bari. 1882 przewodniczył delegacji poi. na pogrzebie Garibaldiego. W 1882 ogłosił fragment wspomnień „Reduta Ordona przez niego samego opisana we Florencji we wrześniu 1880” na łamach „Gazety Narodowej” we Lwowie. Zm. 3.5.87 we Florencji, popełniając samobójstwo wystrzałem z pistoletu. Zgodnie z ostatnią wolą ciało zostało spalone, a prochy przewieziono do Lwowa i złożono 6.11.91 w grobowcu Baczyńskich na cmentarzu Łyczakowskim, 29.11.96 przeniesiono je do osobnego grobu, na którym stanął potem pomnik dłuta Tadeusza Barącza.
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim