Alojzy «młodszy» Stolpe (ID: psb.32213.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. STOLPE Alojzy starszy (po 1784-1824) kompozytor, pianista, pedagog, dyrygent 1°
2. STOLPE Edward (1812-1874) pianista, kompozytor 2°
3. STOLPE Antoni młodszy (1851-1872) kompozytor, pianista 3°
4. STOLPE Kazimierz (1867-1927) organizator wyścigów konnych 4°
5. CZARLIŃSKI Emil (1833-1913) poseł, działacz narodowy 6°
6. CZARLIŃSKI Schedlin Leon (1835-1918) polityk 6°
7. TAUBER Jan (1749 lub 1751 1802), kupiec warszawski 7°
8. CZARLIŃSKI Felicjan (1868-1921) jezuita, misjonarz 7°
9. STREHL Leon Kazimierz (1890-1960) lekarz, działacz niepodległościowy, pułkownik Wojska Polskiego i Armii Krajowej 8°
10. FRYZE Feliks (1843-1907) publicysta 8°
11. KNOTHE Adolf Ferdynand (1824-1887) lekarz 8°
12. FRIESE Kazimierz Antoni (XVIII w.) pisarz manufaktury wełnianej 8°
13. BIERZYŃSKI Roman (1798-1879) publicysta, literat 8°
14. DOBROGOYSKI Damazy (ur. 1791) major, emigrant 8°
15. ŁASZCZYŃSKI Jakub Ignacy (1791-1865) prezydent Warszawy, gubernator cywilny, członek rady Stanu 8°
16. STREHL Władysław (1857-1929) powstaniec wielkopolski, podpułkownik Wojska Polskiego 8°
17. DONIMIRSKI Brochwicz Teodor (1809-1884) rolnik, działacz społeczny 8°
18. FRYZE Ludwik Feliks (1874-1948) dziennikarz 9°
19. LESZNOWSKI Stanisław (1848-1909) prawnik, dziennikarz 9°
20. CZARLIŃSKI Schedlin Leon (1860-1929) przemysłowiec 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  STOLPE Alojzy (29 XI 1818 - 2 XI 1876 Warszawa), aktor, śpiewak
  Był synem Macieja S. i Marii z Chociszewskich, mężem => Honoraty S., być może był ojcem => Marii Micińskiej. Wg niektórych źródeł jego ojciec miał na imię Alojzy, wg jeszcze innych Antoni. Rodzina była podobno pochodzenia szwedzkiego. S. należał w 1832 do szkoły chórów, w 1833 występował jako chórzysta w operze. W 1835 wstąpił do Szkoły Dramatycznej; był uczniem B. Kudlicza. Jednocześnie studiował śpiew w konserwatorium. Tu jego nauczycielami byli: J. Elsner, K. Kurpiński, J. Stefani. W 1837 debiutował w t. warsz. jako aktor: 3 III w roli Ernesta („Nienawiść kobiet"), 9 VI w roli Karola („Krzyżyk złoty"), 21 VI w roli Ernesta („Kto kocha, ten się kłóci"). Nadto 17 VI 1837 debiutował jako śpiewak operowy w partii Deja („Włoszka w Algierze"). Odtąd stale pracował w t. warszawskim. W 1871 obchodził jubileusz trzydziestopięciolecia pracy artystycznej. 1 XII 1871 przeszedł na emeryturę, zawarł jednak kontrakt na dalsze występy. (Miał obowiązek występowania dziesięć razy w miesiącu.) W 1866 był krótko reżyserem dramatu. Legenda teatr., która wyznaczyła mu rolę reżysera jeszcze raz, w 1872 (po J. Chęcińskim), nie znajduje potwierdzenia w źródłach. Po raz ostatni wystąpił 15 XI 1876 jako Laroque („Miłość ubogiego młodzieńca").
  Przystojny, o szlachetnych ruchach, dużych, wyrazistych czarnych oczach, zapowiadał się jako dobry aktor i śpiewak w jednej osobie. „Ma on głos basowy, tak piękny, silny, brzmiący i dosyć już wyrobiony, że z prawdziwą rozkoszą słuchacze, widząc tyle rozwijających się darów natury, śmiele oczekują przyszłości” - napisano po jego debiucie w „Pamiętniku Sceny Warszawskiej”. Dalszy przebieg kariery nie odpowiedział w zupełności tym przewidywaniom. 15 VIII 1838 S. wykonał partię Bertrama („Robert Diabeł"). Była ona za trudna dla początkującego śpiewaka i po kilku występach S. zerwał sobie głos. Śpiewał i później w operach - niemal do końca życia - występując m.in. w partiach Bartola („Cyrulik sewilski") i Opiekuna („Aleksander Stradella"). W zasadzie pracował jednak w zespole dramatu. W. Rapacki zarzucał mu, że tu niewolniczo naśladował J.T.S. Jasińskiego, ale w swojej opinii pozostał raczej odosobniony. S. nigdy nie wybił się na pierwszy plan, był jednak cenionym aktorem. Sumienny i pracowity, starannie uczył się ról, co wyróżniało go spośród kolegów. Przez wiele lat odtwarzał obok J. Komorowskiego postaci kochanków i wojskowych. Miał niemałe zdolności charakterystyczne i w tym emploi wybił się zwłaszcza jako Kat Hagen („Sędziwój"). Ważniejsze role: Leporello („Don Juan"), Koler („Wit Stwosz"), Zdzisław („Cudzoziemczyzna"), Alfred („Pierwsza lepsza"), Książę („Pan Geldhab"), D'Artagnan („Muszkieterzy"), Pan de Chaseuil („Adrianna Lecoutreur"), Klaudiusz („Hamlet"). Tabl. 75.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.61540.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.81336.4
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  ALOIZY
  STOLPE
  ARTYSTA DRAMATYCZNY
  TEATRÓW WARSZAWSKICH
  ŻYŁ LAT 58
  ZMARŁ 1 GRUDNIA 1876 R
  ŻONA TĘ PAMIĄTKĘ
  POŚWIĘCA
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 44 str. 79: psb.32212.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 44 str. 81: psb.32213.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 44 str. 84: psb.32215.4
  n.18313 Nekrologia Minakowskiego (18313)
  n.26576a Nekrologia Minakowskiego (26576)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim