Bronisława Ładnowska h. Ślepowron (ID: 15.245.16)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ŁADNOWSKI Aleksander (1815-1891) aktor, reżyser, dyrektor scen prowincjonalnych, autor utworów dramatycznych 1°
2. RAKIEWICZOWA Aleksandra (1838-1898) aktorka 2°
3. ŁADNOWSKI Bolesław (1841-1911) aktor, reżyser 2°
4. RAKIEWICZ Wincenty Karol (1834-1899) architekt 3°
5. ŁADNOWSKA Henryka Gabriela (1857-1920) aktorka 3°
6. BENDA Feliks (1832-1875) aktor, reżyser 5°
7. GUBARZEWSKI Antoni (1810-1862) organizator prowincjalnego teatru 6°
8. GRANZOW Kazimierz (1832-1912) budowniczy przemysłowiec 7°
9. MODRZEJEWSKA Helena Jadwiga (1840-1909) aktorka 7°
10. STROIŃSKI Leon Zdzisław (1921-1944) poeta, krytyk literacki, żołnierz Armii Krajowej 8°
11. DORANT Adam (1821-1864) działacz niepodległościowy sybirak 8°
12. MODRZEJEWSKI Rudolf (1861-1940) inżynier, budowniczy mostów w USA 8°
13. MAJERANOWSKI Władysław Konstanty (ok. 1817- po 1874) malarz 8°
14. MAJERANOWSKI Konstanty (ok. 1787-1851) dziennikarz, powieściopisarz, tłumacz 8°
15. HOESICK Ferdynand (1867-1941) literat, wydawca 8°
16. HOESICK Ferdynand Wilhelm (1835-1900) księgarz, wydawca 8°
17. TEMBERSKI Stanisław (zm. 1679), profesor Uniw. Krak., historiograf 8°
18. TEMLER Aleksander (1825 1917), przemysłowiec 8°
19. CHŁAPOWSKI Karol Bodzenta (1840-1914) publicysta 8°
20. CZERNICKI Gustaw (1827-1911) literat, publicysta 8°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WOLSKA Bronisława, z Ładnowskich, 2° v. Wohleber, Wohlleber (7 II 1840 Kraków - 7 V 1926 Kraków), aktorka
  Była córką => Aleksandra Ładnowskiego i - Rozalii Ładnowskiej z Brzozowskich, siostrą => Aleksandry Rakiewiczowej i => Bolesława Ładnowskiego, żoną => Władysława W. Do 1865 używała na scenie nazwiska panieńskiego. Już jako dziecko występowała w t. w Krakowie. Debiutowała w 1854 w t. krak.; z zespołem tego t. jeździła też w 1854 i 1855 na występy do Poznania i Gniezna, a w 1856 do Wiednia i Kalisza. Lata 1857-60 spędziła Z rodzicami w zespole A. Gubarzewskiego, m.in. w Tarnowie, Nowym Sączu, Iwoniczu, Rzeszowie. W 1860 krótko występowała w Krakowie, a w 1860-62 w wędrownym Zespole swego ojca w Królestwie Pol., m.in. w Kielcach, Radomiu, Płocku. Grała wówczas m.in. Zosię („Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale"), Anusię („Dziewczyna i dama"), Zuzię („Damy i huzary"). Od kwietnia do grudnia 1862 wystąpiła kilka razy z rodzicami na scenie krak., od marca 1863 grała u L. Ortyńskiego w Czerniowcach. Sez. 1864/65 spędziła w t. lwow.; wystąpiła tu pierwszy raz 23 X 1864 w dramacie „Urszula Majerin”. W 1865 wyszła za aktora Władysława Wolskiego i odtąd używała jego nazwiska. Od marca 1865 do 1911 występowała w Krakowie. W 1881, w dziesięć lat po śmierci pierwszego męża, wyszła ponownie za mąż, za Władysława Wohlebera (Wohllebera), naczelnika komory celnej w Krakowie. W tym okresie opuściła scenę (od 29 VI 1882), lecz po śmierci drugiego męża powróciła do teatru (od 25 V 1884). 22 IV 1899 obchodziła w t. krak. jubileusz czterdziestopięciolecia pracy w roli Pani Dobrójskiej („Śluby panieńskie"), a 13 V 1911 jubileusz pięćdziesięciopięciolecia w tyt. roli w „Pani kasztelanowej”. Wkrótce po drugim jubileuszu wycofała się ze sceny.
  Karierę zaczęła od ról naiwnych i amantek, później (w Czerniowcach i początkowo we Lwowie) grywała bohaterki dram., m.in. Amelię („Mazepa"), Judytę („Uriel Akosta"), Ludwikę („Intryga i miłość"). Stosunkowo wcześnie przeszła do ról charakterystycznych i matek. Niezwykle sumienna, miała zawsze role świetnie przygotowane pamięciowo. Nie była „gwiazdą”, uchodziła jednak za aktorkę, na której zawsze można polegać. W rolach dram. miewała niepospolitą siłę, np. jako Emilia („Otello") i prawdę wyrazu, np. jako Lukrecja („Beatryks Cenci"). K. Estreicher cenił jej role starych panien. S. Koźmian pisał w 1885, że z roli Figaszewskiej („Dwie blizny") „stwarza prawdziwe arcydzieło. Zawsze dobrze wychowana na scenie, ma miarę, która chroni od przesady, i prawdę, która przekonywa widza”. Ogółem grała ok. tysiąca ról. Gdy w 1882 zrezygnowała z pracy w t., S. Koźmian narzekał: „Ustąpienie Wolskiej to prawdziwa klęska dla repertuaru. Nie ma prawie sztuki, która by jej współudziału nie wymagała, a o jej zastąpieniu trudno nawet marzyć”. W swym dorobku miała wiele znakomitych ról, zarówno w dramacie jak i w komedii (w tym wiele ról fredrowskich). Najlepsze, prócz wymienionych: Maria („Dymitr i Maria"), Królowa Anna („Szklanka wody"), Ludwika („Frou-Frou"), Deborah („Deborah"), Elżbieta („Maria Stuart” F. Schillera), Bona („Barbara Radziwiłłówna” A. Felińskiego), Królowa („Hamlet"), Augusta („Gniazdo rodzinne"), Makryna („Śnieg"), Wdowa („Balladyna"), Respektowa („Fantazy"), Kasztelanowa („Wąsy i peruka"), Tykalska („Pan Damazy"), Jowialska („Pan Jowialski"), Aniela i Orgonowa („Damy i huzary"), Radczyni („Wesele"). „W podeszłym będąc wieku wnosiła na scenę dystynkcję starej matrony i czar matki polskiej” („Życie Teatru"). Była autorką cennego pamiętnika, który zginął (fragm. wydrukowano w „Królowi Duchowi na dniu powrotu - Teatr im. Juliusza Słowackiego”, Kraków 1927, oraz w t. I Wspomnień aktorów, Warszawa 1963).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.41053.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.75649.4
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 15.245.16 - t. XV s. 147: Ładnowscy h. Ślepowron
  Polski Słownik Biograficzny t. 18 str. 180: psb.15850.7
  Polski Słownik Biograficzny t. 30 str. 503: psb.25496.5
  Bohdan Łuszczyński, Silva Heraldica - lu.14914 Z dokumentów familijnych.
  n.59371 Nekrologia Minakowskiego (59371)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim