Józef Adalbert Gołuchowski z Gołuchowa h. Leliwa (ID: 6.518.216)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. GOŁUCHOWSKI Leopold (ok. 1780-1822) podpułkownik 2°
2. TARNOWSKI Jan (1826-1898), poseł na Sejm Krajowy we Lwowie 6°
3. OŻAROWSKI Jerzy Marcin (ok. 1690-1741) oboźny, poseł 6°
4. OŻAROWSKI Piotr (ok. 1730-1794) kasztelan wojnicki, targowiczanin, hetman 6°
5. KISIELEWSKI Seweryn (1821-1915) ziemianin, filantrop 6°
6. LUBOMIRSKI Antoni Benedykt (zm. 1761) starosta kazimierski, miecznik koronny poseł 7°
7. MICHAŁOWSKI Piotr (1800-1855) malarz, rolnik 7°
8. STOJOWSKI Nikodem (1738-1793) burgrabia krakowski 7°
9. KLUSZEWSKI Wojciech (zm. 1779) kasztelan biecki i wojnicki 7°
10. MORSTIN Ludwik Hieronim (1886-1966) dramaturg, poeta, pisarz 7°
11. MORSTIN-GÓRSKA Maria (1893-1972) poetka, publicystka, tłumaczka 7°
12. ROSTWOROWSKI Tadeusz Maria (1860-1928) architekt, malarz 7°
13. OŻAROWSKI Kajetan (przed 1767-1811) generał-major powstaniec kościuszkowski 7°
14. OŻAROWSKI Stanisław (1767-1837) wojskowy, powstaniec kościuszkowski 7°
15. OŻAROWSKI Adam (1776-1855) generał kawalerii, senator 7°
16. ROSTWOROWSKI Michał Jan (1864-1940) prawnik, profesor UJ, sędzia 7°
17. ROSTWOROWSKI Karol Paweł (1874-1927) muzyk 7°
18. FABIJAŃSKI Erazm Rudolf (1826-1891) malarz 7°
19. ROSTWOROWSKI Stefan (1784-1866) major WP, ziemianin, marszałek szlachty 7°
20. ROSTWOROWSKI Stanisław Janusz (1888-1944) generał brygady, inspektor i komendant AK 7°

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 6.518.216 - t. VI s. 213: Gołuchowscy h. Leliwa z Gołuchowa, w powiecie wiślickim
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 6.518.219 - t. VI s. 213: Gołuchowscy h. Leliwa z Gołuchowa, w powiecie wiślickim
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 6.518.221 - t. VI s. 213: Gołuchowscy h. Leliwa z Gołuchowa, w powiecie wiślickim
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.1003.2.2 - Gołuchowski h. Leliwa
  Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 313/1858, 326/1858 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=42911 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):

  Józef GOŁUCHOWSKI
  dziedzic dóbr Garbacza w gub. radomskiej, znany z licznych prac literackich, znakamity agronom i obywatel; po ciężkiej słabości zm. 22 XI 1858
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 8 str. 262: psb.7059.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 58): Gołuchowski Józef, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa i Admin., wpis 1817
  Syn Jana Nepomucena, b. majora W. P., i Eufemii z Radzi-wiłłowskich. Filozof i mistyk polski. Pseudonim: „autor niewiadomy” oraz Klemens Przezor. Mając lat 11 rozpoczął naukę w Theresianum w Wiedniu. W 1815 napisał pierwszą rozprawę filozoficzną O znaczeniu historii, a w 1816/17 publikował artykuły naukowe w wiedeńskim „Der Wanderer”. Po ukończeniu w Wiedniu Wydziału Filozoficznego starał się o uzyskanie profesury matematyki pośredniej na Uniwersytecie Warszawskim, jednak bezskutecznie. Wtedy rozpoczął studia prawa i administracji, które ukończył jako mgr prawa w 1820. W czasie studiów wykładał matematykę w Liceum Warszawskim. Biorąc czynny udział w życiu akademickim na Uniwersytecie Warszawskim, w 1819 zorganizował Towarzystwo Akademickie „Czcicieli Nauk”, którego został przewodniczącym. W 1820/21 był lektorem „Prawa natury” na Uniwersytecie Warszawskim. W 1821 kontynuował studia w Paryżu i Heidelbergu, gdzie uzyskał doktorat filozofii za prace O filozofii moralnej i O Rzeczypospolitej Platona. W 1822 studiował u Schel-linga na uniwersytecie w Erlangen i dedykował mu swoją pracę Die Philosophie in ihren Verhältnisse zum Leben ganzer Völker und einzelner Menschen, wydaną później po polsku pt. Filozofia i życie. Praca ta tłumaczona była również na język francuski i rosyjski. W 1823 uzyskał w wyniku konkursu katedrę filozofii na Uniwersytecie Wileńskim, a wykłady jego cieszyły się wielkim powodzeniem. W 1824 otrzymał w związku z represjami na Uniwersytecie dymisję i został wydalony z Wilna, po czym osiadł w swojej wsi dziedzicznej Garbacz pod Opatowem i wycofał się z życia naukowego, mimo iż 7 III tegoż roku został obrany członkiem korespondentem Tow. Przyjaciół Nauk. W dobrach swoich wybitnie podniósł poziom gospodarstwa, podnosząc równocześnie dobrobyt chłopów. Po wybuchu powstania listopadowego przyjechał do Warszawy, gdzie występował jako przeciwnik propagandy radykalnej, wygłaszając m. in. w chłopskiej sukmanie od 16 I 1831 w wielkiej sali posiedzeń Uniwersytetu odczyty o polityce, cieszące się tak dużą frekwencją, że nie można się było dostać na salę. Odczyty te dotyczyły narodowości, dążności narodów, społeczeństw i państw. Od 7 1831 do kapitulacji Warszawy kierował Dyrekcją Wychowania Publicznego w Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, po czym wrócił na wieś. W związku z tą działalnością został w 1835 aresztowany w Garbaczu i osadzony w Cytadeli na 5 miesięcy. W czasie swej podróży naukowej do Europy zachodniej w 1845 odwiedził w Berlinie Schellinga i wygłosił 1 II 1846 mowę na jego cześć na bankiecie w Berlinie. Dziełem ostatnich lat jego życia były Dumania nad najwyższymi zagadnieniami człowieka, poprzedzone historycznym rozwinięciem głównych systemów filozoficznych od Kanta do najnowszych czasów (t. 1-2, Wilno 1861), wydane już po jego śmierci przez E. Ziemięcką. Z innych jego prac należy wymienić publikacje o problematyce społecznej: O chłopach (Lipsk 1847), Kwestia włościańska w Polsce podług właściwych sobie pierwiastków przed sąd opinii publicznej wytoczona i poprzedzona projek-tem, w jaki sposób chłopom w Polsce, a nawet w Rosji dopomóc można do nabycia własności gruntowej bez nadwerężania zasad porządku publicznego (Lipsk 1849); Rozbiór kwestii włościańskiej w Polsce i w Rosji w roku 1850 (Poznań 1851), Świadomość w stosunku do obyczajów uważana (Poznań 1852 i Kraków 1856), Kwestia reformy Żydów (Lipsk 1854). Miejsce jego w filozofii polskiej określa dążenie do unarodowienia jej, przezwyciężenia tradycji racjonalizmu oświeceniowego oraz postulat pogodzenia filozofii z religią, wreszcie tendencje do integracji, przeciwstawianie się „bałwochwalstwu szczegółów”. Krytykował radykalizm społeczny, był przeciwnikiem przewrotów społecznych. Zmarł w Garbaczu.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: GOŁUCHOWSKI Józef - w powstaniu 23.1.31 ppor. gw. nar. warsz.
  Szymon Konarski, Kanoniczki warszawskie, Paryż 1952 (opracował elektronicznie p. D. Guttner) - kw.77.12
  Bohdan Łuszczyński, Silva Heraldica - lu.37500 *odczyt nazwiska niepewny
  n.10225 Nekrologia Minakowskiej (10225)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim