Hieronim Napoleon Bońkowski h. Korab (ID: psb.1817.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BOŃKOWSKI Ignacy Bonawentura (1798-1884) prawnik 2°
2. GAUTIER Leon (1827-1873) urzędnik, dziennikarz 4°
3. KLIMKIEWICZ Antoni Stefan (1788-1867) pułkownik 5°
4. TELEŻYŃSKI Henryk (1905 1989), botanik, profesor Uniw.Wroc. i Uniw.Warszw. 5°
5. NAWRATIL Arnulf (1853-1935) chemik, inspektor przemysłowy 6°
6. FABIANI Feliks (1838-1904) pedagog 7°
7. GAUTIER Jerzy (1874-1941) ksiądz 7°
8. GAUTIER Kazimierz (ur. 1862) ziemianin 7°
9. BAŃKOWSKI Julian Ambroży (1877-1918) bakteriolog, działacz socjalistyczny 7°
10. ŚLASKI Jarosław (1859-1903), cukrownik 7°
11. ŚLASKI Jan Stanisław (1893-1984), ogrodnik 7°
12. RYX Franciszek (1732-1799) kamerdyner Stanisława Augusta, starosta piaseczyński 7°
13. RYMOWICZ Zygmunt (1865-1939) prawnik, adwokat, sędzia, wiceminister 7°
14. GAUTIER Jan Chrzciciel (zm. ok. 1783) kupiec warszawski 7°
15. CHRAPOWICKI Antoni poseł na sejm czteroletni 7°
16. TOMASZEWSKI Wacław (18841969) architekt, projektant 7°
17. RAKOWSKI Jakub Józef (2 poł. XVIII w.) marszałek ziemi wiskiej w konfederacji targowickiej 7°
18. ROŚCISZEWSKI Hipolit (1858-1924) nauczyciel, współzałożyciel i dyrektor seminarium nauczycielskiego 7°
19. RYMOWICZ Feliks (1870-1906) lekarz, docent okulista w Kazaniu 7°
20. ROŚCISZEWSKA Marcelina Józefa (1875-1949) pedagog, działaczka niepodległościowa i kulturalnooświatowa 8°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 2 str. 306: psb.1817.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 352): Bońkowski Hieronim [Napoleon], Wydział Nauk i Sztuk Pięknych, sekcja Nauki Piękne, wpis 9 X 1827
  Syn Antoniego i Marianny Pawliszczewskiej. Brat Ignacego, późniejszego gubernatora cywilnego płockiego. Stypendysta, kandydat do stanu nauczycielskiego. W 1829 otrzymał na Wydziale zloty medal za rozprawę, wydaną w Warszawie w 1831. W kwietniu 1829 uczestniczył w nieudanym spisku Wincentego Smagłowskiego, mającym na celu królobójstwo. 4 X 1830 otrzymał stopień mgra nauk pięknych. W 1830 wykładał w Liceum warsz. Po wybuchu powstania pracował w Komisji Rządowej Oświecenia i był początkowo w Gwardii Narodowej Warszawy, w której imieniu podpisał adres do sejmu 28 II 1831, a potem wstąpił na ochotnika do wojska i w 1831 walczył w Legii Litewsko-Ruskiej, dochodząc do stopnia kapitana wojsk polskich. Po upadku powstania przebywał na emigracji w Szwajcarii; w 1834 uzyskał doktorat prawa na Uniwersytecie we Fryburgu, gdzie był lektorem języka polskiego. Następnie mieszkał w Paryżu, gdzie był tłumaczem przysięgłym przy trybunałach, zajmując się ponadto pracą naukową i publicystyczną. W 1834 wydał przekład niemiecki Lelewela Historycznej paraleli Hiszpanii z Polską w wieku XVI, XVII i XVIII i inne jego dzieła. Tłumaczył też 2-tomowe Starożytności słowiańskie J. P. Szafarzyka. Pisywał do „La Revue Slave”, „Trzeciego Maja”, „Młodej Polski”, „Przeglądu Poznańskiego” artykuły z zagadnień słowianoznawstwa. Był nauczycielem dzieci Mickiewicza. Pod wpływem poety został w 1842 towiańczykiem. W 1848 brał udział w tworzeniu Legionu Mickiewicza, pod wpływem Towiańskiego jednak wycofał się z tej akcji. Członek Tow. Historyczno-Literackiego w Paryżu. W 1835 ubiegał się się o katedrę literatur słowiańskich w College de France. Na starość przeniósł się do Krakowa i tu zmarł po długiej chorobie.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: BOŃKOWSKI Hieronim Napoleon - Ukończył szkoły płockie, od 1827 student Wydziału Nauk i Sztuk Pięknych UW, 4.10.30 otrzymał stopień magistra, 1830 wykładał w Liceum Warszawskim. Po wybuchu powstania pracował w Komisji Rządowej Oświecenia, należał do gwardii naród., po czym wstąpił do Legii Nadwiślańskiej i doszedł do stopnia kpt., był też adiutantem polowym gen. Szeptyckiego. 5.10.31 przeszedł z Rybińskim do Prus. Udał się na emigrację, 1832 kształcił się we Freiburgu w Bryzgowii, gdzie 1834 uzyskał doktorat z prawa, wydał też kilka broszur po niemiecku i po łacinie (Gerber mylnie podaje, że studiował w Szwajcarii). Przeniósł się 10.34 do Paryża i tu został tłumaczem przysięgłym przy trybunałach dep. Sekwany, a także nauczycielem. Zajmował się pracą naukową i 1839 został członkiem Towarzystwa Historyczno-Literackiego, a 1843 należał do Klubu Polskiego. 1835 ubiegał się o katedrę literatury słowiańskiej w Collège de France, ale wysiłki te okazały się bezowocne. 1834 wydał niemiecki przekład pracy Lelewela „Historyczna paralela Hiszpanii z Polską w wieku XVI, XVII, i XVIII”. 1840-42 przetłumaczył „Starożytności słowiańskie” Śafarika, napisał „Starożytności polskie” wydane w 1844 w dwu tomach w Poznaniu. Napisał też rozprawę konkursową „Jakie były zasługi narodu polskiego dla chrześcijaństwa od Mieczysława do końca panowania Jana III”. Współpracował z „La Revue Slave”, „Młodą Polską”, „Trzecim Majem”, „Przeglądem Poznańskim”, pisząc artykuły na temat Słowiańszczyzny. Początkowo przeciwnik Czartoryskiego, 1839 wyrzekł się tego publicznie, od 1839 był związany z księciem Adamem. Nauczyciel dzieci Mickiewicza, pod wpływem poety związał się 1842 z Towiańskim. Uczestnik Wiosny Ludów, brał udział w organizowaniu Legionu Mickiewicza, ale - pod naciskiem Towiańskiego - wycofał się z tej akcji. Od 1862 członek Instytucji Czci i Chleba. 1884 przeniósł się do Krakowa i tam zm. 4.5.86 po długiej chorobie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w kwaterze Ra, grób Weteranów.
  n.118537 Nekrologia Minakowskiej (118537)
  sw.662002 Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, Ossolineum 1977

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim