Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. PIASECKI Władysław Kazimierz (1835-1883) aktor 1°
2. RZĘTKOWSKI Józef (1846-1919) piwowar, redaktor, działacz społeczny 2°
3. RZĘTKOWSKI Stanisław Marek (1843-1897) dramatopisarz, poeta, publicysta 2°
4. RZĘTKOWSKI Kazimierz Bruno (1870-1924) profesor medycyny 3°
5. ROSSMANN Henryk Wilhelm (1787-1850) pułkownik , profesor Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej 5°
6. SIEDLANOWSKI Marceli (1894-1976) inżynier mechanik 5°
7. MOGILNICKI Aleksander (1875-1956) adwokat, prezes Sądu Najwyższego 5°
8. MOGILNICKI Tadeusz Michał (1879- po 1939) pediatra, dyrektor szpitala w Łodzi 5°
9. STANISZKIS Witold Teofil (1880-1941) agrotechnik, profesor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, działacz Narodowej Demokracji, poseł na Sejmy 6°
10. CZABAN Edward Paweł (1819-1897) filantrop 6°
11. CZERASZKIEWICZ Jan (1867-1924) pedagog, działacz społeczny 6°
12. JAKUBOWICZ Paschalis (zm. 1816/17) kupiec 6°
13. SIEDLANOWSKI Władysław Piotr (1891-1941) adwokat, działacz skautowy 7°
14. ŚLEWIŃSKI Władysław (1856-1918), malarz 7°
15. RYX Franciszek (1732-1799) kamerdyner Stanisława Augusta, starosta piaseczyński 7°
16. RYX Marian Józef (1853-1930) biskup sandomierski 7°
17. ROSSMANN Fryderyk Teodor (1796-1873) oficer, inżynier kolejowy 7°
18. OWIDZKI Jan Felicjan (1852-1913) malarz 7°
19. KONTKIEWICZ Stanisław (1883-1951) profesor górnictwa 7°
20. KONTKIEWICZ Stanisław (1849-1924) inżynier górnik, geolog, podróżnik 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  PIASECKI Wojciech (1 IV 1803 Grzegorzewo pod Łęczycą - 8 I 1837 Warszawa), aktor
  Był synem Walentego P., obywatela ziemskiego i Marianny z Zasadzińskich, ojcem => Władysława Kazimierza P. Po ukończeniu szkoły pijarskiej w Warszawie kształcił się pod kier. B. Kudlicza w warsz. Szkole Dramatycznej. Debiutował w T. Narodowym 15 VIII 1821 jako Baron Rotwein („Upiór"), po raz drugi wystąpił w roli Rodryga („Cyd"). Odniósł sukces i został zaangażowany do zespołu T. Narodowego. W lecie 1823 i 1824 uczestniczył w gościnnych występach zespołu warsz. w Płocku, Kaliszu i Poznaniu. W sierpniu 1830 występował gościnnie w Kaliszu. W tym roku przebywał przez kilka miesięcy za granicą, m.in. w Berlinie, Monachium, Wiedniu i Paryżu. Tu wywarł na nim wielkie wrażenie aktor franc. F. Lemaitre, którego próbował potem naśladować. Zmarł młodo, po krótkiej (dwutygodniowej) chorobie. Żonaty był z Marianną Bułakowską (ślub 11 II 1834).
  Był uznawany za jednego z najwybitniejszych aktorów pol. swoich czasów. K. Wójcicki pisał o nim w tonie entuzjastycznym („genialny") podkreślając twórcze cechy jego aktorstwa. „Deklamacja jego wielce różniła się od wszystkich, gdy potrzeba - silna i energiczna, bez krzyku i wysilania, miała rzewność w ustępach tkliwych, i w miękkim głosie ściszonym jakąś niewypowiedzianą łzawość”. Autor nekrologu w „Kurierze Warszawskim” (prawdopodobnie B. Dawison) napisał, że był to „artysta myślący, a należąc do rzędu mężczyzn obdarzonych nader piękną postacią przedstawiał swą osobą i talentem widok uroczy na scenie”. Także J.T.S. Jasiński potwierdza, że był to aktor „wszechstronnie wykształcony, posiadał piękny wyraz twarzy, spojrzenie jasne i czystą mowę, uczucie, poruszenia szlachetne, postać pełną godności”. Repertuar miał różnorodny, grał role amantów w komediach, bohaterów i kochanków w tragediach i dramatach, próbował także ról charakterystycznych. W 1822 grał m.in. Hipolita („Fedra") „zadziwiające czyniąc postępy”, Edgara („Król Lear") i Waltera („Teresa sierota z Genewy"), w 1823 Alfreda Glenthorn („Sen, czyli Kaplica w Glenthorn") i Waleriusza („Horacjusze"). Od 1824 często odtwarzał postaci z komedii Fredrowskich, m.in. Alfreda („Pierwsza lepsza"), Lubomira („Pan Geldhab"), Edmunda („Damy i huzary"), Wacława i Alfreda („Mąż i żona"), Gucia („Śluby panieńskie"). W 1830-31 osiągnął wielki sukces w tyt. roli Hamleta. J. Kotarbiński pisał, że P. „zerwał z dawnym patosem tragiki francuskiej i grał Hamleta i inne wielkie role tragiczne według nowej mody, z prawdą i szczerością”. Był podobno pierwszym warsz. aktorem, który odważył się odwracać na scenie tyłem do widowni. Z innych wybitnych ról P. należy wymienić: Alfonsa („Precjoza"), Edgara („Oblubienica z Lammermooru"), Ernesta („Amelia Mansfield"), Teodora („Księżna i paź"). Po raz ostatni wystąpił 22 XII 1836 jako Jaromir („Matka rodu Dobratyńskich").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.61648.2
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.79616.1
  Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 8-10/1837 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=30413 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):
  Wojciech PIASECKI
  artysta dramatyczny teatru warszawskiego od 1821; zm. 8 I 1837 w domu nr 637 przy ul. Trębackiej w Warszawie przeżywszy lat 34, odpr. 10 I 1837 na cm. Powązkowski, zostawił żonę i trzyletniego synka
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 25 str. 796: psb.22372.2
  Polski Słownik Biograficzny t. 25 str. 797: psb.22373.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 34 str. 194: psb.27735.4
  Wikidata: [label]Wojciech Piasecki
  n.24081a Nekrologia Minakowskiego (24081)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim