„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
KOBIELA Bogumił (31 V 1931 Katowice - 10 VII 1969 Gdańsk), aktor, reżyserBył synem Ludwika K., prof. gimn., i Krystyny z Bajdów, mężem Małgorzaty z Nowakowskich (ślub 21 III 1963). W 1949 ukończył Lic. Ogólnokształcące im. Kopernika w Katowicach. W 1949-53 studiował w PWSA w Krakowie. Otrzymał dyplom z wyróżnieniem. Po studiach, z grupą absolwentów krak. szkoły zaangażował się do prowadzonego przez L.
Zamkow T. Wybrzeże w Gdańsku, gdzie w 1953-55 i 1958-60 występował, a także sporadycznie reżyserował. W 1955-58 był z Z.
Cybulskim oficjalnie oddelegowany przez teatr do pracy w teatrzyku studenckim Bim-Bom (teatrzyk powstał jesienią 1954). Pisał tam teksty, reżyserował i występował jako aktor. W 1957-58 reżyserował i grał także w eksperymentalnym Teatrze Rozmów w Sopocie (Gościa w „Jesiennym wieczorze”, Gracjana w „Przy drzwiach zamkniętych”, oraz wspólnie z Z. Cybulskim reżyserował trzy jednoaktówki: „Improwizacja”, „Piękny i nieczuły”, „Jesienny wieczór"). Zdobył w tym czasie wielką popularność jako aktor estradowy. W 1960 przeniósł się do Warszawy i do 1963 był aktorem T. Ateneum (wystąpił tylko w „Kramie z piosenkami"). W 1963-66 grał w kabaretach Dudek i Wagabunda. Od 1966 do końca życia należał do zespołu T. Komedia. Był przede wszystkim aktorem komediowym. Blondyn o okrągłej twarzy, dużych jasnoniebieskich oczach, potężnym nosie, posiadał charakterystyczny wysoki głos. Był obdarzony żywiołową vis comica. Nie lubił charakteryzacji i rzadko ją stosował. Świetnie operował głosem - „podawał dialog tak, jakby opowiadał prywatnie o kimś, kto bardzo śmiesznie mówi, jakby cytował cudze anegdoty, tylko parodiując styl narratora” (K.T. Teoplitz). K. Eberhardt nazwał aktorstwo K. - „samobójczym”, wskazując na okrutny dystans, z jakim traktował on najczęściej tworzone przez siebie postacie: „doprowadzał je do moralnego unicestwienia”, kompromitował z pasją, „budził wesołość, ale nie da się zaprzeczyć, że była to wesołość wstydliwa, połączona z uczuciem trudnego do zdefiniowania zażenowania”. Najważniejsze jego role teatr. w Gdańsku to: Wajnonen („Tragedia optymistyczna”, 1954), Attache („Pan Puntila i jego sługa Matti”, 1955), tyt. w „Kaliguli” K.H. Rostworowskiego (1959), Hieronim („Pierwszy dzień wolności”, 1960); w warsz. T. Komedia: Właściciel mieszkania („Czy pani kogoś szuka”, 1966), Bartnicki („Żabusia”, 1968) - ostatnia rola. Jako aktor estradowy znakomicie nawiązywał kontakt z widownią i był bardzo lubiany przez publiczność. Stworzył wiele interesujących postaci film., z których najpopularniejszą był Piszczyk w „Zezowatym szczęściu”. Występował w TV, gł. w programach estradowych, m.in. w cyklicznym programie „Poznajmy się”, który prowadził razem z J.
Fedorowiczem i J.
Gruzą, a także w Teatrze TV, w którym zagrał m.in. Pana Jourdaina („Mieszczanin szlachcicem"). Brał udział w występach zespołów estradowych za granicą: w USA i Kanadzie (1965, 1967), Wielkiej Brytanii (1968), w telewizji szwedzkiej (1967). Reżyserował wspólnie z Z. Cybulskim głośne przedstawienia „Jonasza i błazna” (1958), „Króla” (1959). Był współautorem ( z J. Gruzą, pod wspólnym pseud. Misza Żęziło) farsy „Czy pani kogoś szuka”, współautorem scenariusza filmu „Do widzenia, do jutra” (z Z.
Cybulskim i W.
Machem). Zmarł w następstwie wypadku samochodowego.