„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
KRASSOWSKI Janusz Adam (18 I 1929 Warszawa - 5 V 1969 Warszawa), scenografBył synem Adama K. i Amelii z Kowalskich[wg dokumentów rodzinnych Aurelii - przyp. Dorota Buchwald]. W 1950-55 odbył studia w warsz. ASP, był uczniem W.
Daszewskiego. W tym okresie projektował dekoracje i kostiumy do przedstawień dyplomowych warsz. PWST. W sez. 1955/56 odbył staż podyplomowy w T. Narodowym w Warszawie jako asystent Daszewskiego (m.in. przy realizacji „Kordiana"). Od sez. 1956/57 był scenografem T. Wybrzeże w Gdańsku; opracował scenografię do takich sztuk, jak: „Sługa dwóch panów”, „Szewcy”, „Rewizor”, „Makbet”, „Wojny trojańskiej nie będzie”, „Pierwszy dzień wolności” (spektakl ten w reżyserii Z.
Hubnera reprezentował Polskę na Festiwalu T. Narodów w Paryżu 1960), „Księżniczka Turandot”, „Indyk”, „Kram z piosenkami”, „Skąpiec”. W sez. 1963/64 nawiązał współpracę z T. Dramatycznymi w Szczecinie, gdzie nast. od sez. 1964/65 do końca życia pełnił funkcję scenografa. Opracował tu m.in. „Policjantów”, „Nosorożca”, „Miłość i gniew”, „Głód i pragnienie”, „Antygonę”, „Wyzwolenie”. Współpracował z wieloma scenami dram. i muz. w kraju, m.in. z T. im. Horzycy w Toruniu, T. im. Jaracza w Olsztynie, t. warsz.: Polskim („Improwizacja paryska”, 1960, „Kremlowskie kuranty”, 1962), Dramatycznym („Indyk”, 1961), Ludowym („Droga przez mękę”, 1968), z T. Polskim w Poznaniu, T. im. Mickiewicza w Częstochowie, T. im. Osterwy w Gorzowie, T. im. Siemaszkowej w Rzeszowie, Operą Bałtycką w Gdańsku („Kopciuszek”, 1959, „Syn marnotrawny”, 1964), T. Muzycznym w Gdyni („No, no Nanette!”, 1961, „Zemsta nietoperza”, 1963, „Ptasznik z Tyrolu”, 1965), Operą im. Moniuszki w Poznaniu („Orfeusz w piekle”, 1965), za granicą - z Operetką w Leningradzie (1966); ponadto ze szczecińskim ośrodkiem TV. Prace jego wg Z.
Strzeleckiego „charakteryzowała dobra kompozycja i prostota”. We wspomnieniu pośmiertnym J. Maciejowski napisał: „był człowiekiem z epoki renesansu, artystą stojącym w samym środku życia, zakochanym w teatrze, zafascynowanym jego bogactwem. Scenografia nie wystarczała mu i próbował reżyserii” (w 1967 wystawił na scenie szczecińskiej „Indyka” we własnej scenografii). W 1973 z okazji prezentowanej na Zamku Książąt Pomorskich wystawy „Plastyka teatralna w Szczecinie” napisano, że „swymi ostatnimi scenografiami do „Antygony” i „Wyzwolenia” (sez. 1968/69) zapewnił sobie miejsce wśród najwybitniejszych współczesnych scenografów polskich”. Uprawiał także grafikę, był autorem plakatów teatralnych. Zmarł w nie wyjaśnionych okolicznościach.
Janusz Adam Krassowski
(ID: teatr.15996.1)
