Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Ludwik Osiński h. Junosza (ID: 1.1293.8)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autora zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiego (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autor za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż mu!

Ranking WGM: 111.803 (top 10%), Liczba łóżek od MJM: 18 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater PSB, artykuł w Nekrologii, bohater Wiki, człowiek teatru, profesor uniwersytetu [maz] Warszawa, urzędnik Królestwa Polskiego (1834-1839)

ilustracja

Rodzice

ilustracja
  • Zaloguj się
  • Urodzony prawdopodobnie w roku 1740
  • zmarł
 
  • Zaloguj się
  • Urodzona prawdopodobnie w roku 1740
  • zmarła
rodzice Zaloguj się
?1740-
   Zaloguj się
?1740-
|    |
2    3



|
Ludwik Osiński h. Junosza, bohater PSB, 1775-1838

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: w roku 1808): Zaloguj się, bohater PSB 1786-1866 , (Rodzice : Zaloguj się, bohater PSB 1757-1829 & Zaloguj się, bohater PSB 1763-1816) , dzieci
    1. M Zaloguj się ca 1814-1828
  • Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    1. M Zaloguj się bohater PSB 1770-1842
    2. **Ludwik **

    Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. OSIŃSKA Rozalia (1786-1866) aktorka
    2. BOGUSŁAWSKI Wojciech (1757-1829) dyrektor teatru, aktor
    3. PIEROŻYŃSKA Marianna Franciszka (1764-1816) aktorka, śpiewaczka
    4. OSIŃSKI Alojzy (1770-1842) pijar, leksykograf, badacz, profesor
    5. PIEROŻYŃSKI Leon (ok. 1745/53-1827) dramatopisarz, poeta, aktor
    6. DMUSZEWSKA Konstancja (1784-1854) Śpiewaczka
    7. BOGUSŁAWSKI Stanisław (1805-1870) komediopisarz
    8. NACEWICZÓWNA Marianna Aniela (1801-1854) aktorka
    9. BOGUSŁAWSKI Władysław (1838-1909) krytyk teatralny
    10. DMUSZEWSKI Ludwik Adam (1777-1847) aktor, pisarz sceniczny
    11. SAUVAN Ludwik (1798-1843) lekarz hydroterapeuta
    12. LEDÓCHOWSKA Józefa Wiktoria (1781-1849) aktorka
    13. LINOWSKI Zygmunt (1739-1808) pijar, kaznodzieja, pisarz
    14. KOZŁOWSKI Stanisław Gabriel (1860-1922) dramatopisarz
    15. KRZYCKI Stanisław (ok. 1616-1681) kasztelan poznański
    16. MORZKOWSKI Antoni Stanisław (ok. 1723- ok. 1778/ 79) sędzia ziemski i marszałek wieluński konfederacji barskiej
    17. LEDÓCHOWSKI Stanisław (1764-1819) powstaniec kościuszkowski, konsyliarz
    18. FRANKOWSKI Karol (1795-1846) literat, dziennikarz
    19. NORBLIN Aleksander Jan (1777-1828) brązownik, odlewnik, protoplasta polskiego rodu Norblinów
    20. GRABSKI Jan Kazimierz (zm. 1723) kasztelan nakielski

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      OSIŃSKI Ludwik (24 VIII 1775 Kock na Podlasiu - 27 XI 1838 Warszawa), dyr. teatru
      Był synem Jana O., zagonowego szlachcica, i Barbary z Markowskich, mężem => Rozalii Bogusławskiej. Uczył się w szkole pijarskiej w Opolu Podlaskim (wg F.S. Dmochowskiego w Łomży, wg innych źródeł w Radomiu). Potem wstąpił do nowicjatu u pijarów i odbywał dalsze studia w klasztorze pijarskim w Szczuczynie. Wg Dmochowskiego wstąpił w 1794 do wojska, wg K. Koźmiana „całą rewolucję 1794 r. przesiedział w Szczuczynie”. Uwolniony od ślubów zakonnych, po ostatnim rozbiorze osiadł w Warszawie, gdzie utrzymywał się z pracy lit. i nauczycielskiej. Pisał wprawdzie niewiele, jednak wybredny smak, stanowczość sądów, uzdolnienia i zalety towarzyskie wnet uczyniły z O. jeden z autorytetów lit. Warszawy. W 1799 opublikował tom wierszy. W 1801-05 współpracował z „Nowym Pamiętnikiem Warszawskim”. W 1801-07 prowadził z K. Wolskim pensję; tu wykładał również język pol. i literaturę. W 1801 należał do założycieli Warsz. Tow. Przyjaciół Nauk, od 1802 był jego członkiem, w 1804-14 sekretarzem. Jako wychowawca R. Sołtyka odbył z nim w 1805 kilkumiesięczną podróż do Włoch i Francji. W czasach Księstwa Warszawskiego był kolejno urzędnikiem Dyrekcji Sprawiedliwości, generalnym sekretarzem Ministerstwa Sprawiedliwości, pisarzem Sądu Kasacyjnego. W 1809-10 redagował „Pamiętnik Warszawski”. W 1814 wszedł w skład Rządu Tymczasowego. W 1818-30 wykładał na Uniw. Warsz. literaturę porównawczą, najpierw jako zastępca prof., potem prof. zwyczajny, w 1830 został dziekanem Wydziału Nauk i Sztuk Pięknych. Od 1806 wolnomularz, doszedł do stopnia VII zajmując od 1810 różne stanowiska we władzach Wielkiego Wschodu, aż do likwidacji wolnomularstwa w 1821. W 1830-31 był współredaktorem „Kuriera Polskiego”. W 1831 stanął na czele powstańczej Rady Municypalnej. Po upadku powstania powołany na stanowisko referendarza Rady Stanu, pracował w Wydziale Wyznań i Oświecenia Publicznego. Pierwsze związki z t., który go fascynował, zadzierzgnął jako pisarz. Można przypuszczać, że niektóre z anonimowych recenzji, publikowanych w 1801-05 w „Nowym Pamiętniku Warszawskim”, wyszły spod jego pióra. W 1802-03 drukował recenzje w „Gazecie Warszawskiej”, w 1809-10 w „Gazecie Warszawskiej” i „Pamiętniku Warszawskim”. W tych pismach dał się poznać jako zdecydowany wróg preromantyzmu, którego przejawy krzewiły się w t. Bogusławskiego. Nowym prądom, napływającym z Niemiec, przeciwstawiał franc. klasycyzm, popularyzując w Polsce jego estetykę i dorobek repertuarowy. Zapewne już na schyłku XVIII w. rozpoczął pracę nad przekładami „Alzyry” Voltaire'a i trzech tragedii Corneille'a. Wszystkie cztery wystawiał Bogusławski w swoim t. poczynając od 1800. Entuzjastycznie ocenione z racji swojego stylu, zwłaszcza gdy chodzi o „Cyda”, przekłady klasycznych tragedii ostatecznie utwierdziły stanowisko O. w kołach lit., a zarazem mocniej związały go z Bogusławskim. Nie podzielał on w zupełności poglądów O., jednak liczył się z nim, a przez pewien czas nawet manifestacyjnie popierał jego program. W 1802 obaj wzięli udział w zorganizowanym przez Sołtyków amatorskim przedstawieniu „Horacjuszy"; O. grał wówczas Młodego Horacjusza. Był to jedyny jego występ na scenie, wysoce niefortunny. Znany z pięknej deklamacji, ale „mały, pękaty”, jak pisze K. Koźmian, a do tego „czupurny”, O. śmieszył u boku „podżyłej” pani Sołtykowej stając się tematem szyderczych paszkwilów. Ważniejszy okazał się jego związek z córką Bogusławskiego, Rozalią, wybitną aktorką, z którą zaręczył się w 1806 wiążąc się jeszcze ściślej z rodziną dyrektora. Latem tego roku Bogusławski powierzył mu kierownictwo zespołu na czas letniej wyprawy do Poznania, a w końcu roku zamówił u niego okolicznościowy dramat, który wystawiono w T. Narodowym na powitanie Napoleona (cesarz oglądał ten utwór na drugim przedstawieniu, 18 I 1807). W czasach Księstwa Warszawskiego kariera urzędnicza odsunęła O. od teatru.Tylko od czasu do czasu repertuar zbogacał się jeszcze jego przekładami. 1 V 1808 ożenił się z Rozalią Bogusławską, ale na jego żądanie żona wycofała się ze sceny.
      Dopiero po klęsce Napoleona ponownie zainteresował się t. i postanowił go przejąć z rąk swego teścia, który nie mógł liczyć na przychylność nowych władz, a w ostatnich latach swej działalności katastrofalnie się zadłużył. O. odkupił wówczas od niego ruchomości teatr., (umowę z Bogusławskim zawarł w tej sprawie 11 V 1814), a kapitał na ten cel zdobył zakładając tow. akcyjne, które odtąd miało utrzymywać T. Narodowy. Sam nie miał gotówki, jednak zdołał przekonać akcjonariuszy, że jako właściciel ruchomości wnosi do tow. równowartość czterech akcji (na ogólną liczbę dziesięciu). Po kilku latach spłacił pozostałych akcjonariuszy. W ten sposób, nie wykładając ani grosza, stał się właścicielem majątku teatr., i samodzielnym antreprenerem. Przedstawienia rozpoczął 10 VII 1814 wznawiając „Łaskę imperatora”.
      Naczelną władzą t. była wówczas Dyrekcja Rządowa, uprawniona do ogólnego nadzoru za cenę rocznej subwencji. O. należał jednak do dyrekcji, a jako antreprener był faktycznym kierownikiem przedsiębiorstwa, mając do pomocy dwóch reżyserów: B. Kudlicza i L.A. Dmuszewskiego. W skład dwudziestoosobowego zespołu wchodziło wielu wybitnych aktorów, m.in. Bogusławski, Kudlicz, J. Ledóchowska, M. Szymanowski, A. Żółkowski. Uzupełniano go później wybitnymi aktorami prowincjonalnymi (m.in. K. i W. Aszpergerowie, I. Werowski) lub utalentowanymi debiutantami (m.in. A. Nacewiczówna, T. Palczewska, L. Panczykowski, W. Piasecki, L. Żuczkowska). W repertuarze znajdowały się zarówno utwory dram., jak i operowe; od 1817 zaczęto kompletować zespół baletowy. Kierownictwo muz. sprawowali: J. Elsner (do 1824) i K. Kurpiński. Przyszłych aktorów kształciła Szkoła Dramatyczna, w której O. wykładał język pol. i literaturę. Na zewnątrz poczynania t. wspierała krytyka, od 1815 zorganizowana w regularne tow., które wspólnie sygnowało swe recenzje kryptonimem „X”. (Prezes Dyrekcji, J. Lipiński, był również prezesem Tow. Iksów, starannie ukrywającego przed publicznością swój skład.)
      Latem 1816 O. gruntownie wyremontował gmach teatr. i przystąpił do realizowania swych zamierzeń repertuarowych, usuwając z repertuaru wiele popularnych dram na korzyść klasycznych tragedii, pol. i obcych. W pierwszym sez. tego „ostrego kursu” grano w T. Narodowym dwanaście tragedii, w tym siedem nowych (m.in. „Ludgardę"). W drugim sez. - dziesięć, w tym pięć nowych, a między nimi „Barbarę Radziwiłłównę” A. Felińskiego, powszechnie uznaną za arcydzieło. Innowacjom repertuarowym towarzyszyła energiczna działalność Iksów, którzy zachęcali aktorów do respektowania klasycznych reguł i pouczali publiczność. W ferworze walki zganiono wówczas samego Bogusławskiego, który poczuł się tym niesłychanie upokorzony, a znając powiązania krytyki z t. był bliski zerwania ze swoim zięciem. Ich wzajemne stosunki polepszyły się dopiero po kilku latach. Po dwóch sez., uważanych za rozkwit pol. klasycyzmu, „ostry kurs” uległ załamaniu, ponieważ publiczność nie wykazała większego zainteresowania dla nowego programu. O. musiał wówczas wrócić do wystawiania dram i zaczął się bardziej troszczyć o efektowną inscenizację, w czym pomagali mu dwaj sprowadzeni w 1818 Francuzi: dekorator L. Courtin i baletmistrz L. Thierry (ten stanął również na czele nowo utworzonej szkoły baletowej). Cenzura, stale zaostrzająca się po 1818, podcięła ostatecznie rozwój tragedii. Natomiast istotną zdobyczą repertuaru tych lat były pierwsze komedie Fredry („Pan Geldhab”, 1821; „Zrzędność i przekora”, 1822; „Mąż i żona”, 1823; „Pierwsza lepsza”, 1824). Na występy gościnne wyjeżdżał wówczas T. Narodowy do Poznania (1817, 1823, 1824), Kalisza (1823, 1824) i Płocka (1823, 1824). 30 VI 1825 O. wycofał się z antrepryzy, którą na dwa lata przejęło zrzeszenie aktorów. Wrócił do t. w 1827, ale w zupełnie zmienionych warunkach. Tego roku władze zakupiły od niego majątek teatr., i narzuciły T. Narodowemu organizację, która dość samodzielną dotychczas instytucję całkowicie podporządkowała rządowi. Szczegółowe zarządzenia w tej sprawie weszły w życie 1 VII 1827. O. otrzymał wówczas stanowisko dyr., ale władzę, i tak ograniczoną przez nowe przepisy, musiał dzielić z L.A. Dmuszewskim. Faktycznym władcą t. był szef żandarmerii, A. Rożniecki, prezes Dyrekcji Rządowej od 1821. W działalności teatr. O. był to już okres schyłkowy. Pod rządami Rożnieckiego T. Narodowy stracił dawny rozmach i nie odzyskał go nawet podczas powstania listopadowego. Po upadku powstania O. zachował jeszcze tytuł dyr. do 1833, odsuwany jednak od spraw t. przez nowego prezesa, J. Rautenstraucha. Wyrazem jego poglądów na stosunki, jakie podówczas w t. panowały, jest zachowany we fragmencie „obraz sceniczny” pt. „Pierwsza reprezentacja”.

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.75361.4
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.79489.1
      Adam Boniecki, Herbarz polski - 1.1293.8 - t. I s. 352: Bogusławscy h. Świnka
      Epitafium na cm. Powązkowskim:
      PAMIĘCI
      LUDWIKA
      OSIŃSKIEGO
      DZIEKANA B. UNIWERSYTETU
      ALEKSANDRYJSKIEGO
      CZŁONKA TOWARZYSTWA
      PRZYJACIÓŁ NAUK
      WIESZCZA POLSKIEGO
      UR. 24 SIERPNIA 17.. R.
      ZM. 21 LISTOPADA 1838 R.

      Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 318-320/1838, 324/1838 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=32810 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):
      Ludwik OSIŃSKI
      referendarz w Radzie Stanu Królestwa, czł. Rady Wychowania, czł. Dyrekcji Teatrów, znakomity poeta i mówca, tłumacz, prof. literatury w b. Uniw. Warszawskim, kawaler Orderu św. Stanisława III kl., Orderu św. Anny II kl.; ur. 1775 w Podlaskiem, zm. 27 XI 1838 w domu nr 2237 przy ul. Nalewki w Warszawie, nab. żał. 3 XII 1838 w kośc. Kapucynów, zostawił małżonkę

      Polski Słownik Biograficzny t. 2 str. 212: psb.1649.8
      Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 329: psb.21036.4
      Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 332: psb.21038.4
      Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 339: psb.21044.1
      Urzędnik w Królestwie Polskim 1834–1839:
      referendarz stanu przy Komisji Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego oraz członek Dyrekcji Teatrów
      1836 członek Rady Wychowania Publicznego

      - A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego..., poz. 10835.
      Włodzimierz Dworzaczek (Genealogia i Teki Dworzaczka) - dw.34424 Dw.,rkps.14402,s.813v,822
      n.11405 Nekrologia Minakowskiego (11405)
      n.14069a Nekrologia Minakowskiego (14069)

    źródła:
    - pogrzeb: Urz. M. st.W-wy http://cmentarze.um.warszawa.pl/pomnik.aspx?pom_id=10941
    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 28.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 100.24.20.141