Władysław Szymanowski (ID: psb.34237.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SZYMANOWSKI Wojciech (1801-1861), aktor, tłumacz, publicysta, wydawca 1°
2. SZYMANOWSKA Irena (1890-1966), malarka 2°
3. SZYMANOWSKI Marcin Stanisław (1775-1830), aktor, tłumacz 2°
4. BAKAŁOWICZOWA Wiktoryna (1835-1874) aktorka teatralna 2°
5. BAKAŁOWICZ Władysław (1831-1904) malarz 3°
6. HISZPAŃSKI Stanisław (1872-1939) szewc 6°
7. HISZPAŃSKI Stanisław Antoni (1844-1899) szewc 6°
8. EHRENBERGOWA Emilia (1827-1885) literatka 6°
9. HISZPAŃSKI Stanisław Eugeniusz (1815-1890) szewc warszawski 7°
10. EHRENBERG Kazimierz (1870-1932) literat 7°
11. EHRENBERG Gustaw (1818-1895) poeta 7°
12. BRANKIEWICZ Władysław (1853-1929) organista, kompozytor 7°
13. MOKŁOWSKI Kazimierz Julian (1869-1905) działacz socjalistyczny, dziennikarz, architekt 7°
14. AKORD Cyrjak (1827-1881) powstaniec 1863, emigrant 7°
15. PANCER Feliks (1789-1851) oficer, inżynier lądowy i wodny 7°
16. ALEKSANDER I (1777-1825) cesarz wszechrosyjski, król polski 8°
17. KLAWE Henryk (1832-1926) farmaceuta 8°
18. EHRENBERGOWA Felicja (1832-1860) poetka 8°
19. PEPŁOWSKI Adolf (1841-1916) powstaniec 1863, adwokat 8°
20. SCHAYER Wacław (1905-1959) działacz ludowy, poseł 8°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  SZYMANOWSKI Władysław (3 IX 1840 lub 1841, 1842, 1843 Warszawa - 4 VI 1917 Warszawa), aktor, śpiewak, reżyser
  Był synem => Wojciecha S. i Joanny z Meissnerów, bratem => Wiktoryny Bakałowiczowej, mężem => Teofili Sz., ojcem => Wiktorii Sz. Po ukończeniu gimn. uczył się rysunku u W. Bakałowicza w Szkole Sztuk Pięknych. Pracował kolejno jako urzędnik i retuszer u fotografa. Uczył się w warsz. Szkole Dramatycznej u J. Rychtera i J. Chęcińskiego, był też uczniem J.T.S. Jasińskiego. 141 1866 debiutował w WTR w roli Feliksa („O, gdyby nie ja") i w tymże miesiącu został zaangażowany. Od ról podrzędnych przeszedł stopniowo do drugich amantów. W początkowym okresie śpiewał też niekiedy partie tenorowe w operetkach. Pierwszy jego sukces to zagrana 29 I 1867 rola Margrabiego d'Auberive („Syn Giboyera"). 18 VIII 1868 poślubił aktorkę Teofilę Kwiatkowską. W 1880 wyjechał na gościnne występy do Krakowa (od 17 IV do 11 V). W maju 1882 występował gościnnie w Częstochowie w zespole J. Puchniewskiego. Na sez. 1882/83 zaangażował się do t. pol. w Petersburgu za dyr. J. Teksla i F. Wesołowskiego. Ponieważ we wrześniu 1882 wyjechał bez pozwolenia dyrekcji WTR (zwolnienie uzyskał od października tego roku), po powrocie nie został zaangażowany. Występował gościnnie (np. od 19 do 26 VI 1883 w Lublinie), dawał wieczory monologów (w lutym 1884 w Petersburgu), brał udział w koncertach i wieczorach dram.-muz. w Resursie Obywatelskiej lub w Warsz. Tow. Muzycznym. W prasie pisano wówczas, że „jako monologista uszlachetnia ten rodzaj popisów”. Występował też podobno w tym okresie we Lwowie. Od października 1885 został zaangażowany do t. krak.; grał tu i reżyserował do 10 IV 1886. Nie znalazł jednak w Krakowie uznania i wrócił do Warszawy. Po drodze występował w zespole T. Smotryckiego w Piotrkowie (początek maja 1886). Od 28 V tego roku zaczął gościnne występy w WTR; grał wtedy m. in. Genia („Pozytywni"), Kacperka („Majster i czeladnik"), Henryka („Pieszczoszek"), Hipolita („Mąż pieszczony"). Publiczność przyjęła go niemal entuzjastycznie, a prasa domagała się ponownego zaangażowania go do zespołu dramatu, co wkrótce nastąpiło. Odtąd stale pracował w WTR rzadko wyjeżdżając na gościnne występy (w 1888 był w Ciechocinku, w 1911 w Lublinie i Płocku). 14 I 1891 obchodził dwudziestopięciolecie, 5 V 1895 trzydziestolecie, 21 IV 1901 trzydziestopięciolecie, a 20 III 1911 czterdziestopięciolecie pracy. Występując przez cały czas jako aktor był także reżyserem komedii i dramatu: od października 1880 do września 1882, od czerwca 1892 do lipca 1896, od listopada 1899 do października 1900. Nadto reżyserował wraz z innymi w 1905-07 i znowu sam od poł. marca 1907 do 1908. Jako reżyser był krytykowany za zbyt monotonny repertuar, chwalony zaś za staranność i dbałość o dekoracje i kostiumy. Od 1890 był wykładowcą w Klasie Dykcji i Deklamacji przy Warsz. Tow. Muzycznym, a potem, do 1912 w Szkole Aplikacyjnej. W 1914 przeszedł na emeryturę. Był również ilustratorem, wykonywał rysunki w „Kolcach”, a także w „Kurierze Świątecznym”, „Kłosach”, „Tygodniku Ilustrowanym”.
  "Wzrost miał mały raczej niż średni, sylwetkę szczupłą, ruchliwą, budowę drobną, rysy nikłe, głos słaby, wydobywany przeważnie z wyższych regestrów i jedynie wytrwałą pracą zabezpieczony od łamliwości, która go od początku cechowała” - pisał Wł. Bogusławski. Ze szczególnym powodzeniem odtwarzał: „młodych zdechlaków, łobuzów, hipokrytów, mazgajów” (W. Rapacki), „wszystkich zblazowanych dandysów, lalusiów, filutów” (P. Owerłło), „rozpieszczonych beniaminków, komicznych służących, trzpiotów, blagierów” (Wł. Bogusławski). W tych rolach nie miał konkurenta. Do historii t. pol. przeszły takie kreacje Sz. jak: Urban („Safanduły"), interesująco ujęty, jakby „zmęczony papkinadą” Papkin („Zemsta"), głęboko uczuciowy Genio („Pan Damazy"), niezgrabny i jakby „nieodpowiedzialny życiowo” Nieśmiałowski („Klub kawalerów"), szczerze i ciepło zagrany Kacperek („Majster i czeladnik"). Od młodych trzpiotów i amantów komicznych przeszedł w latach dziewięćdziesiątych do ról zdecydowanie charakterystycznych. - Grał doskonale Lisiewicza („Pan Geldhab"), Leona Champ-Turne („Pomyłka"), Kłońskiego („Lena"), Tricoche'a („Tricoche i Cacolet"), a przede wszystkim Tholosana („Nasi najserdeczniejsi") i Rodina („Żyd wieczny tułacz"). Był aktorem niezwykle pracowitym (w 1901 miał już w repertuarze ponad pięćset ról). Wg A. Grzymały-Siedleckiego „techniką dochodził do tego, co innym aktorom podsuwa żywioł tworzenia. Rzadko wspomagał się zewnętrznymi odmianami przez odpowiednią charakteryzację i w odtwarzanych figurach na ogół prezentował nam swój własny temperament”. Spotykał się jednak z zarzutem pewnej jednostajności - atakował go za to Wł. Bogusławski, który nazwał go pesymistą w grze i pisał, że komizm jego jest raczej ironiczny i zjadliwy niż wesoły. Zgodnie chwalono jego dykcję, umiejętność prowadzenia dialogu i monologowania. „Taką naturalnością w mowie jaką posiadał Szymanowski rzadko który z artystów Rozmaitości mógł się poszczycić. Nie miał z natury bogatej barwy głosu, ale umiał doprowadzić do wirtuozerii nawet falseciki, którymi operował w dialogach” (P. Owerłło). Tabl. 75.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.42606.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.44276.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.81490.2
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  WŁADYSŁAW SZYMANOWSKI
  ART.DRAM. TEATRÓW WARSZAWSKICH
  ŻYŁ LAT 76 ZM. DN. 3.VI.1917
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 50 str. 115: psb.34237.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 50 str. 117: psb.34238.7
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.6643o
  n.50553 Nekrologia Minakowskiego (50553)
  n.57322a Nekrologia Minakowskiego (57322)
  sw.164989 Akt małżeństwa: Warszawa św. Jan (obecn. m. Warszawa), 117/1868 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=8&zs=9233d&sy=328&kt=3 [podgląd]
  sw.564544 Akt małżeństwa: Warszawa Przemienienie Pańskie (obecn. m. Warszawa), 35/1898 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=1216d&sy=1898&kt=2 [podgląd]
  sw.825892 Akt małżeństwa: Warszawa św. Jan (obecn. m. Warszawa), 74/1913 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=1&zs=0161d&sy=1913b&kt=1&skan=074-075.jpg [podgląd]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim