Walenty Baranowski z Baranowa h. Grzymała (ID: 1.401.56)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BARANOWSKI Jan (1800-1879) astronom 2°
2. LASZCZKA Konstantyn (1865-1956) rzeźbiarz 8°
3. CHRZANOWSKI Włodzimierz Władysław (1828-1902) lekarz 10°
4. CHRZANOWSKI Wojciech (1793-1861) generał dywizji 11°
5. GURBSKI Kazimierz (1848-1878) lekarz 11°
6. GRABSKI Stanisław (1871-1949) polityk, ekonomista, publicysta 12°
7. GRABSKI Władysław (1874-1938) minister skarbu, polityk, ekonomista 12°
8. KIEDRONIOWA Zofia (1872-1952) historyk, działaczka społeczno-polityczna 12°
9. HOLEWIŃSKI Władysław Eustachy (1834-1919) profesor prawa 12°
10. SZANIAWSKI Klemens Karol (1925-1990) logik, działacz opozycji w PRL 12°
11. SZANIAWSKI Klemens (1849-1898) pisarz 12°
12. STOLZMAN Małgorzata (1935-1986) historyk książki, bibliotekoznawca 12°
13. KOHN Albin Jakub (1820-1880) powstaniec 1848 i 63, publicysta 12°
14. JANUSZEWICZ Józef (1757-1837) profesor, sędzia 12°
15. GRABSKI Andrzej Rafał (1787- ok. 1878) rolnik 12°
16. CHRZANOWSKI Leon Wojciech (1828-1899) polityk, publicysta, historyk 12°
17. TOMASZKIEWICZ Ignacy (18881959) rolnik, działacz ludowy 13°
18. TRETEROWA Janina (19081957) kurier Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej 13°
19. KIEDROŃ Józef (1879-1932) polityk, minister przemysłu i handlu 13°
20. ŚLASKI Jarosław (1859-1903), cukrownik 13°

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 1.401.56 - t. I s. 99 (i uzup. w t. Uzupełnień): Baranowscy h. Grzymała z Baranowa powiatu sandomierskiego
  Polski Słownik Biograficzny - Uzupełnienia i sprostowania w t. 40 do art. Baranowski Walenty
  Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 280: psb.688.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 285: psb.698.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 7): Baranowski Walenty, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa i Admin., wpis 31 X 1825
  Brat Jana, studenta UW, późniejszego długoletniego dyrektora Warszawskiego Obserwatorium Astronomicznego. Od 1822 studiował przez trzy lata równocześnie na Wydziale Filozoficznym i Prawnym Uniwersytetu Krakowskiego. Wobec zakazu studiów dla studentów z Królestwa w Krakowie, zapisał się na Uniwersytet Warszawski. Z czasów krakowskich pozostawił Wspomnienie majówek młodzieży szkolnej w czasach Rzeczposp. Krakowskiej 1816-1822, drukowane w Kalendarzu krakowskim J. Czecha na rok 1878. W 1828 wstąpił do nowicjatu Pijarów w Warszawie. Później wykładał w szkołach Pijarów w Lublinie i Włocławku. Przyjaciel J. N. Janowskiego, którego mimo różnicy poglądów wspierał materialnie do końca życia. Aktywny uczestnik powstania listopadowego, brał udział jako żołnierz i kleryk w szeregach Litewsko-Wołyńskiego Pułku Kawalerii w kilku bitwach, również pod Ostrołęką. Wyszedł do Prus, skąd wrócił w 1832 i został przeniesiony na stanowisko nauczyciela do Radomia. W 1834 uzyskał święcenia kapłańskie i był nauczycielem prywatnym. W 1837 sekulary-zowany, został wikariuszem w Fajsławicach. Od 1840 był administratorem, a od 1842 proboszczem w Bychawce i jako proboszcz był mianowany w 1850 dziekanem chodelskim, w 1853 sędzią surrogatem konsystorza lubelskiego, a w 1855 archidiakonem katedralnym lubelskim. 10 X 1857 konsekrowany na biskupa sufragana diecezji lubelskiej, pełnił równocześnie funkcje proboszcza parafii zamojskiej, którą jednak raczej mało się zajmował, przebywając w dobrach Matcze, należących do tej kolegiaty. Od 24 II 1869 na wezwanie kapituły zarządzał diecezją, gdy dotychczasowy administrator diecezji, w związku z przymusowym wyjazdem do Rzymu na żądanie władz carskich, przelał na niego swe prawa. 22 XII 1872 Pius IX prekonizował go biskupem ordynariuszem lubelskim, a intronizacja odbyła się 28 IX 1873.
  Jeden z wybitnych przedstawicieli hierarchii kościelnej w Królestwie, był kontrkandydatem, przy wcześniejszych rozważaniach, ks. Zygmunta Felińskiego na godność arcybiskupa. Był autorem adresu episkopatu polskiego do Aleksandra II w 1861. Odmówił jednak udziału w manifestacji horodeckiej, na skutek czego stracił w narodzie popularność, zdobytą adresem. W późniejszych latach brał udział w życiu społecznym kraju. Na początku czerwca 1872 przybył do Warszawy na manifestacyjny pogrzeb Stanisława Moniuszki, celebrował uroczystą mszę i prowadził pogrzeb przez miasto na cmentarz Powązkowski. Ogłosił drukiem szereg przemówień pogrzebowych, a po intronizacji wydał list pasterski, w którym zalecił duchowieństwu diecezji, aby szło za postępem nauk, pamiętało o kościołach, cmentarzach i znajdujących się w nich dziełach sztuki, aby oprócz zajęć duchownych uprawiało pszczelarstwo i ogrodnictwo, a przede wszystkim aby roztaczało pieczę nad ludnością wiejską, tępiąc pijaństwo, przesądy i zabobony. W latach sześćdziesiątych był członkiem Tow. Rolniczego w powiecie lubelskim. Umarł w Lublinie tknięty 1 III 1879 paraliżem. W domu jego spędził ostatnie lata jego niewidomy brat Jan.
  n.19571 Nekrologia Minakowskiej (19571)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim