Józef Gabriel Topacz-Lubowidzki z Lubowidzy h. Kopacz (Topacz) (ID: 15.127.164)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KOSSECKI Franciszek Ksawery (1778-1857) generał, legionista 2°
2. LUBOWIDZKI Mateusz Eustachy (1789-1874) senator, dyrektor przemysłu i handlu 2°
3. BOCHEŃSKI Tadeusz (1791-1849) ziemianin 3°
4. KOSSECKI Stanisław (XVIII w.) cześnik podolski, poseł 3°
5. OSSOLIŃSKA Ludwika Róża (1797-1850) autorka, filantropka 4°
6. GRABOWSKI Stanisław (1780-1845) minister 4°
7. GRABOWSKA Cecylia (1787-1821) ilustratorka 4°
8. OSSOLIŃSKI Jan Onufry (ok. 1760-1812) starosta drohicki, poseł 4°
9. DEMBOWSKI Jan (1729-1809) biskup kamieniecki 4°
10. REISKI Artur (1857-1928) prawnik, genealog, heraldyk 4°
11. BOCHEŃSKI Roman (1842-1907) oficer w powstaniu 1863 r., działacz oświatowy 4°
12. SIEMIEŃSKI Wojciech (zm. 1763) starosta dębowiecki, poseł 4°
13. KOŃCZA Michał (zm. 1794) sędzia, poeta, tłumacz 4°
14. PODOSKI Janusz (1898-1971) malarz, fotografik 5°
15. STANISŁAW August Poniatowski h. Ciołek (1732-1798) król polski 5°
16. GRABOWSKA Elżbieta (1748/9-1810) kochanka Stanisława Augusta 5°
17. DOBIECKI Wincenty (1787-1872) generał 5°
18. DESKUR Józef (1779-1858) major: 5°
19. OSSOLIŃSKI Aleksander (zm. po 1789) poseł, starosta drohicki, miecznik wielki litewski 5°
20. DEMBOWSKI Józef (ok. 1761-1831) wojskowy, ziemianin 5°

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 11.435.795 - t. XI s. 313 (i uzup. w t. XI): Kosseccy h. Rawicz z Kossocic, w województwie krakowskiem, powiecie szczyrzyckim
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 15.127.164 - t. XV s. 90: Lubowidzcy h. Kopacz z Lubowidzy, w ziemi rawskiej
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 15.127.166 - t. XV s. 90: Lubowidzcy h. Kopacz z Lubowidzy, w ziemi rawskiej
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 15.127.169 - t. XV s. 90: Lubowidzcy h. Kopacz z Lubowidzy, w ziemi rawskiej
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 7.8.154 - t. VII s. 8: Grabowscy h. Oksza i z Grabówki, w powiecie sieradzkim
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.2042.1.2 - Lubowidzki h. Topacz
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.2042.1.8 - Lubowidzki h. Topacz
  Epitafium na cm. Powązkowskim:

  Ś.P.
  JÓZEF LUBOWIDZKI
  UR.13 MARCA 1788 R
  + 3 MAJA 1881 R
  WIECZNY ODPOCZYNEK RACZ MU DAĆ PANIE
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 14 str. 296: psb.12914.6
  Polski Słownik Biograficzny t. 18 str. 72: psb.15723.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 18 str. 74: psb.15724.11
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 124): Lubowidzki Józef Gabriel, Wydział Prawa i Administracji
  Ur. w Dylewie, pow. ostrołęcki. Syn Jana Władysława, cześni-kiewicza bydgoskiego, administratora starostwa ostrołęckiego w 1788, w późniejszym okresie dziedzica Lubowidzy i Osin, oraz Marianny z Dzierżańskich. Był bratem znienawidzonego w Królestwie Polskim wiceprezydenta Warszawy i szefa tajnej policji Mateusza, senatora w czasach paskiewiczowskich. Studiował w 1806-1807 prawo i filozofię w Królewcu, a w 1809 odbył popis publiczny w Szkole Prawa i Admin. w Warszawie, otrzymując zaświadczenie, że „odbył naukę prawa z wielkim pożytkiem”. W 1810-1815 był aplikantem, następnie do marca 1817 asesorem Trybunału, potem zastępcą pisarza Sądu Apel., w 1811-1817 był asesorem prawnym w Wydz. Administracyjnym depart. warszawskiego. Od marca do 30 XII 1817 był podprokuratorem Sądu Apel. woj. mazowieckiego, a w 1818-1825 prokuratorem Trybunału I Instancji tegoż województwa. W 1818-1819 był też członkiem Komitetu Ekstradycyjnego. W kwietniu 1825 został prezesem Sądu Kryminalnego woj. płockiego i augustowskiego, a potem sędzią Trybunału I Instancji Król. Polskiego. Przed rozwiązaniem wolnomularstwa w Królestwie był jego wysokim urzędnikiem. W 1819 drugim dozorcą loży kapitularnej „Rycerze Gwiazdy” z loży „Astrea” i deputowanym loży „Doskonała Jedność” do „Wielkiego Wschodu Narodowego Polskiego”. W 1820 był członkiem honorowym tej loży. Na początku swej kariery zachowywał się raczej przyzwoicie; jako prokurator doradzał nawet członkom organizacji studenckiej, „Panta Koina”, gdy wyjawili mu swą przynależność do organizacji, jak mają postępować. Bardzo pilny, a zarazem żądny kariery, poza sądownictwem pracował w samej Komisji Rządowej Sprawiedliwości. W 1825 nawiązał bliższe stosunki z Henrykiem i Tomaszem Łubieńskimi w Tow. Kredytowym Ziemskim. Radcą Dyrekcji Głów. TKZ został zresztą, jak sam opowiada, przypadkiem: „jedynie w skutku spotkania się z niektórymi znajomymi wszedłem na salę obrad obywateli woj. mazowieckiego, zbierających się dla dopełnienia wyborów do władz Tow. Kredytowego [...] i tam zostałem niespodziewanie obrany członkiem Dyrekcji Głównej”. Przez Łubieńskich zbliżył się do ministra skarbu ks. Ksawerego Druckiego-Lubeckiego i zyskał jego przychylność. Dzięki jego rekomendacji zajął następnie kierownicze stanowisko w nowo utworzonym 6 V 1828 Banku Polskim jako jego wiceprezes. Stanowisko to przyjął po długich wahaniach, niechętnie opuszczając karierę sądową pod naciskiem Henryka Łubieńskiego, którego wpływ na niego stale wzrastał. Mimo iż Łubieński był tylko dyrektorem Banku Polskiego, jego wiceprezes, a później prezes oddał mu całkowicie ster rządów. Dalsza kariera L. była ściśle związana z działalnością gospodarczą rodziny Łubieńskich. W 1830 wszedł do spółki akcyjnej Tow. Wyrobów Lnianych Braci Łubieńskich i K. Scholtza, która założyła w dobrach guzowskich Łubieńskich (dzisiejszy Żyrardów) przędzalnię. Droga do kariery politycznej prowadziła przez działalność w sejmie. 21 II 1828 został wybrany posłem I cyrkułu Warszawy. Dwa lata później 28 V 1830 został powołany, dzięki protekcji Łubieńskiego, na marszałka sejmu, co spotkało się z negatywnym przyjęciem przez społeczeństwo. Przekazy źródłowe różnego pochodzenia są zgodne. Wyższy urzędnik, współautor fundamentalnej Starożytnej Polski notuje w swych Zapiskach: „Posłowie są nader nieukon-tentowani [...] co najwięcej ich oburza, to, że jest sługą sądowym i bratem wiceprezydenta policji”. Słynny szpieg Mackrott donosi 29 VI 1830: „wciąż jeszcze Warszawa oburza się, że wybrano L. marszałkiem sejmu. Nazywają go Fortunatem, imieniem bohatera Chłopa milionowego (z popularnego wodewilu Józefa Damsego, granego współcześnie w Teatrze Narodowym), który niespodzianie zrobił karierę. Umiejętność jednak postępowania, obiady, wieczory dla posłów, poparcie Lubeckiego, potakiwanie posłom zjednały wkrótce przychylność Izby młodemu, nielubianemu dotychczas marszałkowi sejmu. Wybuch powstania listopadowego, aresztowanie jego brata Mateusza jako szpiega, postawiły L. w ciężkiej sytuacji. Wyjednał on od wiceprezydenta miasta, Tomasza Łubieńskiego, zgodę na przeniesienie brata do mieszkania prywatnego. Ze szpitala zabrał Mateusza dla większego bezpieczeństwa Henryk Łubieński, który wspólnie z L. ułatwił mu ucieczkę na Śląsk. Oburzenie opinii publicznej zmusiło rząd do aresztowania L. i osadzenia go (dla bezpieczeństwa) w gmachu Banku. Sąd Kryminalny orzekł jednak 26 I 1831, że będzie on odpowiadać z dozoru policyjnego, a nie z aresztu. Mógł więc dalej urzędować jako wiceprezes, internowany w gmachu. Izba sejmowa wyłączyła go jednak od zasiadania w Izbie. Po upadku powstania i wyjeździe za granicę prezesa Banku Ludwika Jelskiego L. otrzymał, jako lojalny wobec władz rosyjskich urzędnik, w listopadzie 1832 nominację na prezesa Banku Polskiego, Henryk Łubieński zaś na wiceprezesa. W 1835 ożenił się z Cecylią Kossecką, córką Franciszka Ksawerego, byłego legionisty, wyższego oficera napoleońskiego, a później lojalnego sługi zaborcy, generała-lejtnanta, członka Rządu Tymczasowego po upadku powstania, potem dyrektora głównego prezydującego w Komisji Rządowej Sprawiedliwości, co wzmocniło jeszcze jego pozycję. Do odziedziczonych Osin i Lubowidzy dodał również nabyte majątki Ruda w pow. opoczyńskim oraz Mały Książ i Szaniec w Kieleckiem. Faktycznym jednak kierownikiem Banku Polskiego był dynamiczny przedstawiciel klanu Łubieńskich, Henryk. Bank Polski dysponował olbrzymimi – jak na warunki Królestwa – sumami. Inwestował je w górnictwo, hutnictwo i przemysł. Zapoczątkował budowę kolei i wpłynął na rozwój kraju. Dyrekcja Banku jednak, a szczególnie jego prezes i wiceprezes czerpali z tego źródła dochody na swój własny rachunek, na przedsięwzięcia handlowe Łubieńskich, z którymi był również związany L., mający udział w Tow. Zbożowym, w Zakładach Żyrardowskich i Tow. Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Wreszcie wybuchł skandal, który poruszył opinię Królestwa. 11 X 1842 zostali zwolnieni ze stanowisk L. i Łubieński i oskarżeni o nadużycia. Śledztwo trwało 5 lat, rozprawa od 10 maja do końca lipca 1848. L. bronił znany mecenas warszawski Ludwik Zaleski. W ostatnim słowie oskarżony podkreślił ogrom prac dokonanych przez Bank Polski, zniszczony przez powstanie w Królestwie. Odrzucał możliwość wzbogacania się, zarzut niekolegialnego decydowania, obracania funduszów na cele ich przeznaczeniu przeciwne, dawania kredytu bez zabezpieczenia. Podkreślał znaczne zwiększenie zasięgu prac Banku Polskiego przez objęcie zarządu górnictwa i budowy kanału augustowskiego; stwierdzał, że każda instytucja kredytowa może być narażona na straty. Prosił sąd o sprawiedliwy wymiar, jako zasłużony urzędnik i obywatel, który ostatni raz zapewne publicznie przemawia. „Wyglądają tego stroskane nasze familie. Teść jednego [Kos-secki] niedawno wam przewodniczył. Ojciec drugiego [Feliks Łubieński] był nie tylko na czele sądownictwa, ale można powiedzieć, był sądownictwa założycielem”. 26 VII 1848 został skazany na cztery lata ciężkiego więzienia z pozbawieniem praw emerytalnych „za nadużycie władzy w urzędzie” i osadzony w więzieniu w Zamościu. Wyrok został w 1850 dzięki wstawiennictwu Paskiewicza zamieniony na zesłanie do Orła w centralnej Rosji. W 1853 uzyskał pozwolenie na powrót do Warszawy. Podobnie jak Henryk Łubieński wycofał się z życia publicznego. W czasie powstania styczniowego opuścił Warszawę. Za lojalną służbę odznaczony był orderami: Św. Anny I kl., Św. Stanisława I kl., Orła Czerwonego Pruskiego II kl. Jedyna córka, Zofia, była żoną Antoniego hr. Grabowskiego. Zmarł w Warszawie. Pozostawił „Dziennik, 15 stycznia do 31 grudnia 1848”, roku tak dla niego fatalnego.
  Urzędnik w Królestwie Polskim 1819–1828:
  1819: Asesor Prawny Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji
  1826, 1827, 1828: Sędzia Trybunału Najwyższej Instancji
  - A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego..., poz. 8484.
  Urzędnik w Królestwie Polskim 1834–1845:
  prezes Rady Głównej Opiekuńczej Instytutów Dobroczynnych oraz Banku Polskiego, Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych Duchownych i Oświecenia Publicznego
  Radca Stanu Ordery: SA 1 z kor., SW 2, SS 1, O. Czer. 2 z gw.
  - A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego..., poz. 8485.
  n.15107a Nekrologia Minakowskiej (15107)
  n.15844 Nekrologia Minakowskiej (15844)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim