Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. STANISŁAW Starowieyski h. Biberstein (1895-1941) błogosławiony, ziemianin, działacz społeczny 3°
2. STAROWIEYSKA Amelia (1869-1943), działaczka katolicka, dziennikarka 4°
3. STAROWIEYSKI Stanisław Jan Stefan h. Biberstein (1866-1926), ziemianin, polityk konserwatywny, poseł na Sejm Krajowy i członek Rady Państwa 4°
4. SZEPTYCKI Aleksander (1866-1940) ziemianin, działacz społeczny 4°
5. STAROWIEYSKA Maria (1896-1951), pelęgniarka, działaczka społeczna, żołnierz Armii Krajowej 5°
6. Starowieyska-MORSTINOWA Zofia (1891-1966) publicystka, tłumacz 5°
7. STAROWIEYSKI Stanisław Michał h. Biberstein (1815-1895), ziemianin, członek Rady Państwa, poseł na Sejm Krajowy 5°
8. SZEPTYCKI Jan (1836-1912) poseł na Sejm Krajowy, członek Izby Panów w Radzie Państwa 5°
9. SZEPTYCKA Zofia (1837-1904) ziemianka, malarka, pamiętnikarka 5°
10. OGIŃSKI Michał Kleofas (1765-1833) dyplomata, podskarbi litewski, emigrant, kompozytor, pamiętnikarz 5°
11. KWILECKI Hektor (1859-1912) ziemianin, polityk konserwatywny, poseł 5°
12. OGIŃSKI Ireneusz Kleofas (1808-1863) działacz społeczny i gospodarczy 6°
13. SZEPTYCKI Stanisław (1867-1950) generał broni WP, minister spraw wojskowych 6°
14. POTULICKI Kazimierz Ludwik (1793-1871) oficer, powstaniec 1830, ziemianin 6°
15. ROŻNOWSKI Antoni (zm. 1809) podsędek gnieźnieński, poseł 6°
16. OSTASZEWSKI Teofil Wojciech (1807-1889) ziemianin, pisarz, działacz społeczny, gospodarczy 6°
17. ROMER Adam Feliks (1892-1965) publicysta, dyplomata 6°
18. BOGUCKI Antoni Wojciech (1812-1881) powstaniec, sybirak 6°
19. NAGURSKI Kajetan (po. 1760-1802) członek Rady Najwyższej Narodowej Litewskiej 6°
20. SOBAŃSKI Władysław (1877-1943) ziemianin, dyplomata 6°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  DIDUR-ZAŁUSKA Mary, właśc. Maria Didur, zamężna Załuska (27 IV 1905 Mediolan - 21 V 1979 Katowice), śpiewaczka
  Była córką Adama Didura (zob. t. 1) i meksykańskiej śpiewaczki Angeli Aranda-Arellano, siostrą śpiewaczek: Ewy D. i Olgi Didur (zob t. 1), żoną hrabiego Ireneusza Załuskiego (ślub 27 IX 1924). Szkołę ukończyła w Nowym Jorku. Głos kształciła we Włoszech. Debiutowała prawdopodobnie w sierpniu 1923 w Krakowie w T. Opera i Operetka jako Małgorzata („Faust"), u boku występującego tam gościnnie ojca. Latem 1924 brała udział w przedstawieniach opery lwow. w Krakowie. Po ślubie w 1924, opuściła scenę. Mieszkała w Iwoniczu. Do zawodu śpiewaczki powróciła w 1933. W styczniu 1933 śpiewała partię Musetty („Cyganeria") w przedstawieniu Krak. Tow. Operowego. Potem występowała w warsz. t. rewiowych i operetkowych: w T. 830 (sez. 1932/33), w t. Rex (1933) w programie „100% rewii"; w T. 8.15 (1936-37) w rolach: Dolores („Taniec szczęścia"), Wiktorii („Wiktoria i jej huzar"); gościnnie na scenie T. Wielkiego w Warszawie w operetce „Słońce Meksyku” (1937); w t. Wielka Rewia jako Gonda („Rozwódka”, 1938). Na sez. 1937/38 zaangażowała się do zespołu T. Wielkiego w Poznaniu i śpiewała w operetkach, np. Helgę („Wieczna tęsknota") i Lizystratę („Lizystrata"), w której to roli odniosła pewien sukces; T. Kassern napisał wtedy w „Dzienniku Poznańskim”, że „czarujący zmysłowym powabem głos Załuskiej, niezwykle efektowna aparycja, którą podkreślała żywa, a mimo to pełna umiaru i dystyngowanej prostoty, gra sceniczna, potwierdziły, iż w Mary Didur-Załuskiej znalazła operetka polska vedettę w najwspanialszym typie”. W sez. 1938/39 występowała w operetce we Lwowie. W czasie II wojny świat. była więźniarką obozu koncentracyjnego w Ravensbruck; w 1943 brała tam udział w obozowej szopce. W 1946 śpiewała na koncercie w Gorzowie Wielkopolskim. Od 1945 do końca sez. 1959/60 występowała w Operze w Poznaniu; pod koniec tego okresu pracowała tu też jako suflerka. Zdobyła u publiczności pozn. popularność i uznanie. Śpiewała pocz. większe role operetkowe, takie jak: Rozalinda („Zemsta nietoperza”, 1946), Julia („Winobranie”, 1947), a w 1949-59 niewielkie partie operowe, jak np.: Flora („Traviata"), Antonia („Niziny"), Łarina („Eugeniusz Oniegin"), Marta („Straszny dwór"), Javotte („Manon"), Starościna („Krutniawa"), w których mimo, że nie śpiewała już dobrze, wypadała korzystnie, dzięki temperamentowi i wdziękowi scen., zgrabnej figurze i długo zachowywanej, egzotycznej urodzie. 0d sez. 1960/61 do 31 VIII 1965 była w zespole solistów Operetki Poznańskiej. Zagrała tu jeszcze kilka udanych drugoplanowych ról, takich jak: Księżna Anhilda („Sylwa"), Ethel („Rose Marie"), Delfina („Cnotliwa Zuzanna"), Królowa Klementyna („Sinobrody"), Amerykanka („Can-can"). Jubileusz czterdziestolecia pracy artyst. obchodziła 24 IV 1965 wystąpiła wtedy w roli Pani Higgins w „My Fair Lady” i był to jej ostatni, pożegnalny występ. Potem i mieszkała na Wybrzeżu, a w ostatnich latach życia na Śląsku.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.18036.1
  Baza Jerzego ks. Czartoryskiego - cz.I008462
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.833
  sw.6585 Informacja p. J.O. (sprzed 1.9.2006)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim