Walerian Wojciech Wysocki h. Godziemba (ID: le.4223.1.12)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. PAPROCKI Kazimierz (1796-1857) oficer, działacz polityczny 6°
2. GLIŃSKI Leon Konrad (1870-1918) profesor anatomii patologicznej 7°
3. HEINRICH Teodor (1790-1869) aptekarz, lekarz 8°
4. PAPROCKI Teodor Antoni (1856-1895) księgarz, wydawca 8°
5. STOKOWSKI Jan (ok.1742-1794) konfederat barski, konsyliarz Rady Nieustającej 9°
6. PICHELSKI Jerzy (1903-1963) aktor teatralny i filmowy 9°
7. PAPROCKI Stanisław Józef (1895-1976) prawnik, działacz polityczno-społeczny 9°
8. CHRZANOWSKI Łukasz Piotr (1797-1871) prawnik 9°
9. KAMIEŃSKI Ignacy Dadzibóg (1809-1881) oficer, powstaniec 9°
10. CHŁAPOWSKI Stanisław (1822-1902) poseł, działacz społeczny 9°
11. JEZIORAŃSKI Feliks (1820-1896) prawnik 10°
12. ŁĄCZKOWSKA Maria Felicja (1859-1932) nauczycielka, działaczka społeczna i oświatowa 10°
13. BROWNSFORD Antoni (1826-1899) publicysta rolniczy 10°
14. BROWNSFORD Kazimierz (1856-1925) poseł do sejmu polskiego 10°
15. BROWNSFORD Maria (1855-1924) nauczycielka 10°
16. STEBELSKI Adam (1894-1969), archiwista, historyk, dyrektor Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie, profesor Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk 10°
17. SUCHORZEWSKI Maria Tadeusz (1778-1852), generał Wojska Polskiego 10°
18. CZYŃSKI Jan (1801-1867) działacz polityczny, emigrant 10°
19. DĄBROWSKI Józef (1842-1903) ksiądz, powstaniec, emigrant 10°
20. GLOTZ Karol (XVIII/XIX w.) wojskowy, historyk 10°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WYSOCKI Walery, właśc. Walerian Wojciech W. (4 VI 1835 Radomsko - 12 X 1907 Lwów), śpiewak
  Był synem rejenta Emeryka W. i Heleny z domu Henryk. Ukończył gimn. w Piotrkowie, a następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie przez krótki okres był urzędnikiem. W Warszawie wstąpił do szkoły śpiewu przy T. Wielkim i do 1861 należał do chóru WTR; śpiewał również w tym czasie na scenie warsz. małe partie basowe. W 1861 wyjechał do Odessy (gdzie debiutował w operze „Lukrecja Borgia") i występował tam w zespole opery włoskiej. W 1862 wrócił do Warszawy; wystąpił 26 VII w partii Majora Bombardo („Bruschino"), 8 XI w operze „Żydówka”, a 15 XI jako Mars („Orfeusz w piekle"). W tym samym roku wyjechał do Włoch, gdzie uczył się śpiewu, m.in. u B. Pratiego w Mediolanie. Rozpoczął wkrótce występy na włos. scenach operowych (niekiedy także w innych krajach) uzupełniając w dalszym ciągu studia wokalne. W 1863 występował w Rovigo (T. Regio) i Turynie (T. Rossini), w 1864 w Rzymie, Ankonie, Bolonii, a także w Kolonii i Wrocławiu, w 1865 we Florencji, Mediolanie, Bielli, Casale, Palermo i Sewilli, w 1866 w Genui, Florencji, Mediolanie (T. Carcano), Trieście, w 1867 w Trieście, w 1868 w Turynie i Mediolanie (T. alla Scala). Przyjeżdżał też na koncerty do Polski, m.in. w maju 1867 śpiewał w Warszawie, w lutym 1868 w Poznaniu, w marcu i kwietniu 1868 w Krakowie. W 1868, po powrocie do kraju, zakończył karierę scen.; śpiewał później już tylko sporadycznie na koncertach. Jako śpiewak dysponował pięknym, głębokim głosem basowym; ważniejsze jego partie: Don Basilio („Cyrulik sewilski"), Mojżesz („Mojżesz"), Bertram („Robert Diabeł"), Mustafa („Włoszka w Algierze"), Orowist („Norma"). W Polsce poświęcił się pracy pedag., która przyniosła mu największą sławę. Od 1868 zamieszkał we Lwowie, gdzie początkowo uczył śpiewu w prywatnych szkołach muz., później prowadził własną szkołę śpiewu, a od ok. 1885 do końca życia uczył w lwow. konserwatorium. W grudniu 1897 obchodził we Lwowie trzydziestolecie pracy nauczycielskiej. Położył ogromne zasługi dla opery pol., wykształcił bowiem wiele znakomitych śpiewaczek i śpiewaków, takich jak: J.Korolewicz-Waydowa, S.Kruszelnicka, I.Bohuss-Hellerowa, H.Zboińska-Ruszkowska, E.Strassernówna, M.Mokrzycka, A. Didur, A.Myszuga, Z.Mossoczy, G.Górski, A.Okoński, J.Mann i wielu innych. Stworzył własną, słynną metodę nauki śpiewu, w której kładł nacisk przede wszystkim na wyrazistą, wzorową dykcję; emisja głosu oparta była na umiejętnym stosowaniu oddechu. „Ogromne zdolności pedagogiczne oddał na wyłączne usługi ciężkiej pracy i tak był w niej rozmiłowany, że stale wyszukiwał szczególnie uzdolnioną młodzież, którą uczył bezpłatnie - wspominała J.Korolewicz-Waydowa.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.53244.1
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.4223.1.12 - Wysocki h. Godziemba
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim