Józef Zachariasz Bem h. wł. (ID: psb.1041.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BEM Jakub (1760-1841) kanonik katedralny lwowski 3°
2. SOBIESKI John (1842-1927) uczestnik wojny secesyjnej w USA, polityk, adwokat 3°
3. HOSZOWSKI Mikołaj Moroz (1778-1828) profesor UJ 4°
4. LIPSKA Franciszka (1864-1944) działaczka robotnicza 4°
5. GEPNERÓWNA Halina (1880-1939) pedagog 5°
6. LIPSKI Ludwik (1900-1937) działacz komunistyczny 5°
7. LIPSKI Leon Wincenty (1902-1943) działacz ruchu robotniczego 5°
8. LIPSKI Antoni (1904-1938) działacz komunistyczny 5°
9. HOSZOWSKI Konstanty Moroz (1805-1884) senator Rzpltej Krakowskiej 5°
10. GEPNER Ignacy (1802-1867) litograf 6°
11. HUBERT Leopold (1832-1884) archiwista, historyk 6°
12. RUDOWSKI Szymon (1875-1941) inżynier hutnik 6°
13. JAROSZEWSKA Bolesława (1865-1920) literatka, tłumaczka 7°
14. HUBERT Walenty (ok. 1792-1880) archiwista 7°
15. GEPNER Bolesław (1835-1913) lekarz okulista 7°
16. SZPAKOWSKI Olgierd (1912-1940), działacz polityczny, publicysta 7°
17. ANC Dominik (1844-1918) adwokat 7°
18. PŁOSKI Stanisław (1901-1968) architekt 7°
19. STAROWIEYSKI Jan Chrzciciel h. Biberstein (ok. 1740-1806), burgrabia krakowski, starosta barwałdzki 7°
20. SZPAKOWSKI Edward (1880-1942), generał brygady WP 8°

Uwagi

• Bolesław Orłowski (red.), Polski wkład w przyrodoznawstwo i technikę. Słownik... (tom 1, str. 118): BEM Józef Zachariasz (1794-1850), inżynier wojskowy, artylerzysta, nowator
  Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 416: psb.1041.1
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: BEM Józef Zachariasz - Ukończył szkoły krakowskie, wszedł 3.10.09 do Szkoły Elementarnej Artylerii Księstwa Warszawskiego jako kadet, 1.4.10 ppor., uczeń Szkoły Aplikacyjnej, 1.4.11 do art. kon., 20.1.12 por., odbył kampanie 1812-13, Samsonkrug, Dudinot, Linden, Labiau, Brandenburg, oblężenie Gdańska, 20.12.13 Legia Honorowa, po kapitulacji Gdańska dostał się do niewoli, z której wrócił 4.14. Wszedł 21.1.15 do 1 bat. lekkiej art. kon. jako por., 6.12.16 na reformie, 15.3.17 dymisja dla interesów familijnych, wrócił do służby 27.9.17 jako por. 1 baterii lekkiej art. kon., 15.4.19 kpt. 2 klasy w 2 baterii lekkiej art. kon., adiutant gen. Bontemps, 20.9.21 kpt. 1 klasy w 1 komp. pozyc. art. p., aresztowany za przynależność do wolnomularstwa narodowego, 30.7.22 skazany przez sąd dywizyjny na degradację i rok więzienia, 8.8.22 w. ks. Konstanty zamienił wyrok na przeniesienie na reformę, 22.5.23 wraca do służby, ponownie adiutant gen. Bontemps, 23.12.24 skazany na dwa miesiące aresztu i przeniesienie na reformę za nie-złożenie w terminie rachunków z powierzonych sobie funduszów skarbowych. Pozostawał w Kocku i Kozienicach, 29.1.26 dymisja „dla słabości zdrowia”. Zajmował się administrowaniem majątku Potockich Brody w Galicji. W powstaniu 13.3.31 wraca do służby jako mjr na dowódcę 4 baterii lekkiej art. kon., 13.4.31 ppłk za łganie, 4.6.31 płk za Ostrołękę i dow. artylerii armii czynnej, podczas narady w Bolimowie zwolennik stoczenia walnej batalii z Paskiewiczem, 22.8.31 gen. bryg., w pierwszym dniu bitwy warszawskiej nie stanął na wysokości zadania, zamknięty przypadkowo w wieży kościoła ewangelickiego, co spowodowało, że rozebrano mu artylerię rezerwową, dzielnie walczył natomiast w drugim dniu. Przy ewakuacji Warszawy zdołał wywieźć znaczną część sprzętu artyleryjskiego. 9.9.31 otrzymał najwięcej głosów po Rybińskim i niewiele brakowało, aby został wodzem naczelnym, 23.9.31 na naradzie w Słupnie jako jeden z sześciu generałów głosował przeciwko kapitulacji, 21.6.31 krzyż złoty nr 1785, przeszedł 5.10.31 z Rybińskim do Prus. Gorący zwolennik odtworzenia Wojska Polskiego we Francji na wzór Legionów Dąbrowskiego, organizował wymarsz kolumn z Prus na zachód, wysyłając w pierwszej kolejności artylerzystów i saperów. Na emigracji w Paryżu związany z Czartoryskim, próbował organizować legion polski w Portugalii. 19.5.33 podpisał konwencję z rządem Dom Pedra. Spotkał się jednak ze zdecydowanym oporem większości emigrantów, podczas pobytu w Bourges padł ofiarą zamachu - strzelał do niego kpt. Płaton Pasierbski. Ostatecznie zgromadził w La Rochelle i na Belle-Isle tylko kilkudziesięciu ochotników i plan wyprawy portugalskiej nie doszedł do skutku. Zabiegając o zwrot poniesionych kosztów, udał się do Portugalii, został tam przejściowo aresztowany w Belem. 1832 członek-założyciel Towarzystwa Historyczno-Litrackiego, 1835 założył w Paryżu Towarzystwo Politechniczne i sam był jego członkiem od 15.3.35 w wydziale artylerii. W latach 1846-48 ogłosił rozprawę „O powstaniu narodowym w Polsce”. Uczestnik wypadków Wiosny Ludów, wyjechał 4.48 do Lwowa z zamiarem przejęcia dowództwa tamtejszej gwardii narodowej i wywołania powstania. Od 26.10. do 31.10.48 kierował obroną powstańczego Wiednia, zdołał zbiec do Bratysławy w przebraniu woźnicy, a potem przedostać się na Węgry. Objął dowództwo armii w Siedmiogrodzie, odniósł serię znakomitych zwycięstw w kampanii zimowej od 23.12.48 do 9.3.49. W kwietniu 1849 walczył zwycięsko w Banacie, w maju i czerwcu ponownie w Siedmiogrodzie. W sierpniu powołany na dowódcę armii węgierskiej, przegrał bitwę pod Temesvârem 9.8.49, co przesądziło o upadku powstania. Schronił się w Turcji, próbował organizować tu legion polski, przyjął służbę turecką i przeszedł na islam jako Murat Pasza. Zm. 10.12.50 w Aleppo w Syrii. W 1929 jego prochy przewiezione zostały do rodzinnego Tarnowa.
  sw.76151 Michał Rawita-Witanowski, Rodowód generała Józefa Bema, Miesięcznik Heraldyczny. Organ Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. R.6 1913 nr1-2

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim