Franciszek Gabriel Le Doux (ID: psb.14914.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. STOCKMANN Aleksander (1845-1904) lekarz uzdrowiskowy w Ciechocinku 4°
2. KARŁOWICZ Jan Aleksander (1836-1903) etnograf, językoznawca, muzyk 5°
3. FABIAN Aleksander (1847-1910) lekarz 5°
4. GODLEWSKI Stefan Józef (1894-1942) literat, poeta: 5°
5. FABIAN Szymon (1803-1885) aptekarz 6°
6. KAROLI Władysław (1869-1913) poeta, publicysta 6°
7. KARŁOWICZ Mieczysław (1876-1909) kompozytor, taternik 6°
8. PRZYSTAŃSKI Stanisław (1820-1887) fizyk, nauczyciel, profesor i dziekan 6°
9. PRZYSTAŃSKI Stanisław (1785-1852) lekarz wojskowy 7°
10. FABIAN Oskar (1846-1899) matematyk, fizyk 7°
11. TEGAZZO Franciszek (1829 1879), malarz, rysownik, ilustrator 8°
12. ROMER-OCHENKOWSKA Helena (1875-1947) literatka, dziennikarka, działaczka oświatowa 8°
13. ROMER Alfred Izydor (1832-1897) malarz, rzeźbiarz, medalier, heraldyk, powstaniec 1863 8°
14. PRZYSTAŃSKI Aleksander (1817-1895) lekarz 8°
15. LÜHE Władysława (1884-1937) nauczycielka, działaczka ruchu robotniczego i oświaty 8°
16. LEMPE Fryderyk Wilhelm (1787-1842) inżynier górniczy, profesor 8°
17. SULISTROWSKI Tadeusz (ok. 1745-1791), konsyliarz Rady Nieustającej 8°
18. ŚNIADECKA Antonina (ok. 1805-1853), ziemianka, filantropka 9°
19. STOBIŃSKI Feliks (ok. 1803-1867) aktor, dyrektor teatru 9°
20. OCHENKOWSKI Henryk (1872-1925) historyk sztuki, muzeolog 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  LE DOUX, Ledoux, Francois Gabriel (ok. 1755 Paryż - 2 II 1823 Warszawa), tancerz, baletmistrz
  Z pochodzenia Francuz. Był uczniem G. Vestrisa, a następnie solistą opery paryskiej. W 1782 przybył do Polski zaangażowany przez podskarbiego litewskiego A. Tyzenhauza na stanowisko baletmistrza i nauczyciela baletu, w którym występowały dzieci poddańcze. W 1782-85 przebywał i uczył w szkole artystycznej Tyzenhauza w Postawach. Zespół baletowy kształcony przez niego dawał występy w t. dworskim w Grodnie uświetniając tamtejsze widowiska. W lipcu 1785, kiedy po śmierci Tyzenhauza na mocy testamentu zespół jego szkoły został przekazany Stanisławowi Augustowi, król sprowadził go do Warszawy powierzając L. kierownictwo zespołu „tancerzy narodowych”. Zespół debiutował na scenie warsz. 24 IX 1785 w widowisku układu L. „Hylas i Sylwia"; odtąd występował tam przez blisko dziesięć lat zarówno w t. publicznym, jak i na scenie t. królewskiego w Łazienkach. Początkowo zespół L. tańczył przy operach włos., natomiast od 1790 najczęściej przy widowiskach t. polskiego. L. rozwijał w Warszawie ożywioną działalność pedag. i choreograficzną (w 1785-89 opracował ok. trzydziestu przedstawień baletowych), stale podnosząc poziom wyszkolenia swych młodych tancerzy i przygotowując wiele premier. Systematyczność i talent L. przyczyniły się w dużym stopniu do postawienia baletu warsz. na wysokim poziomie artyst., wzbudzającym uznanie wśród podróżników z Europy zachodniej. Wystawiał na scenie warsz. urozmaicony repertuar: widowiska oryginalne i przeróbki, dużo znanych pozycji eur., w większości francuskich. Największym powodzeniem cieszyły się wystawione wg jego układu balety: „Mirza i Lindor”, „Inkle i Jaryka”, „Dzień wieśniaczy”, „Miłość każdemu wiekowi właściwa”, „Anetka i Lubin”, „Nina, czyli Szalona z miłości”, „Młoda Francuzka w seraju”. Zasługą L. było opracowanie (choreografia i libretta) i wprowadzenie na scenę kilku oryginalnych baletów o tematyce pol., m.in. „Wandy, królowej polskiej”. Po 1789 L. przerwał swą twórczość choreograficzną. Wychowankami jego byli m.in. popularni soliści: M. Rymiński, J. Waliński, D. Sitańska, M. Malińska.
  Po rozpadnięciu się zespołu „tancerzy narodowych” w 1794 L. pozostał w Warszawie. O tym, jak bardzo wrósł w społeczeństwo pol., świadczyła jego postawa w dniach powstania kościuszkowskiego; ufundował wtedy w swoim mieszkaniu lazaret dla rannych i utrzymywał go własnym kosztem. Był również jednym z szesnastu adiutantów, którzy czuwali nad bezpieczeństwem osoby królewskiej. Ożeniony był z modniarką franc. panną Lex, ale dzieci swoje wychowywał na Polaków. W 1798-1803 prowadził w Warszawie antrepryzę balów i maskarad. Za zgromadzone tą drogą fundusze zorganizował już w 1800 drugą, zupełnie nową szkołę baletową, złożoną z ok. trzydziestu sześciu dzieci.
  Uczniowie jego rozpoczęli 15 III 1803 występy w warsz. T. Narodowym (w operze „Telemak"). Zespół występował początkowo sporadycznie, dopiero umowa zawarta z W. Bogusławskim gwarantowała występy dwa razy w tygodniu przy sztukach polskich. Nowy zespół L. borykał się stale z trudnościami finansowymi, dysponował także skromniejszymi niż poprzedni zespół dekoracjami i kostiumami, był jednak przyjmowany bardzo życzliwie przez publiczność. Z opracowanych wówczas przez L. baletów największe powodzenie miały: „Kora i Alonzo”, „Starożytności Herkulanum”, „Zaślubiny Góralów”, „Serajowe zazdrości”, „Dezerter”, „Figle miłości”, „Kozaki i Węgrzyny”, „Sierota hiszpańska”. W 1804 balet L. odniósł znaczny sukces w czasie gościnnych występów w Gdańsku (czerwiec, lipiec, sierpień). Z powodu trudności finansowych w marcu 1805 L. zmuszony był rozwiązać swój zespół. W następnych latach prowadził w Warszawie kasyno, w którym organizował zabawy taneczne, pracował jako nauczyciel „tańców pokojowych” na wielu warsz. pensjach, a w maju 1817 otworzył własną szkołę tańców salonowych, która cieszyła się dużym powodzeniem młodzieży.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.78106.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  FRANCOIS GABRIEL
  LE DOUX
  WYCHOWAWCA
  PIERWSZY BALETMISTRZ
  TANCERZY NARODOWYCH
  J. K. MOŚCI STANISŁAWA AUGUSTA
  URODZIŁ SIĘ OKOŁO 1755 ROKU
  W PARYŻU
  UMARŁ DNIA 2 LUTEGO 1823 ROKU
  W WARSZAWIE
  ZASŁUŻONEMU ARTYŚCIE I OBYWATELOWI
  W 200-LECIE POLSKIEGO BALETU
  TANCERZE POLSCY 1985
  
  Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 29/1823 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=25146 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):
  Franciszek LEDU (LEDOUX)
  tancerz, baletmistrz, twórca szkoły tańca i baletu w Grodnie 1780, szef baletu w Warszawie, utrzymywanego przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, a następnie w Gdańsku; ur. w Paryżu, zm. 2 II 1823 w 69 roku życia, zostawił syna i córkę
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 16 str. 615: psb.14914.1
  sw.170927 Akt małżeństwa: Warszawa św. Jan (obecn. m. Warszawa), 85/1826 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=8&zs=9233d&sy=316&kt=1 [podgląd]
  sw.482864 Akt małżeństwa: Warszawa ASC Cyrkuł IV (obecn. m. Warszawa), 80/1819 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] https://szukajwarchiwach.gov.pl/jednostka/-/jednostka/12481311

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim