Tadeusz Mazurkiewicz (ID: psb.17459.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ĆWIERCIAKIEWICZ Józef (1822-1869) dziennikarz 7°
2. ĆWIERCZAKIEWICZOWA Lucyna (1829-1901) autorka książek kucharskich 8°
3. KARWOWSKI Stanisław (1848-1917) historyk, literat, działacz polityczny 8°
4. KARWOWSKI Adam (1812-1886) pedagog, powstaniec 1831 8°
5. STRYJEŃSKI Zygmunt Karol (1784-1843), generał w powstaniu listopadowym 8°
6. MAĆKOWSKI Jan Karol (1865-1915) dziennikarz, publicysta, działacz społeczny 8°
7. MAĆKOWSKI Zdzisław Józef (1895-1941) pułkownik, działacz polityczny 8°
8. PUACZ Józef (1863-1927) malarz 8°
9. CZAPLA Kazimierz (1869-1930) adwokat, działacz narodowy 8°
10. KARWOWSKI Adam Ferdynand (1873-1933) profesor dermatologii 8°
11. MIASKOWSKI Leon Ezechiel (ur. 1739) konfederat radomski, barski, targowicki, poseł 9°
12. PSARSKI Władysław (1888-1944) inżynier cukrownik, działacz gospodarczy 9°
13. KOŹMIŃSKI Franciszek (ur. ok. 1730) konfederat barski 9°
14. JAROCHOWSKI Kazimierz (1829-1888) historyk, publicysta 9°
15. CHLEBOWSKI Leon Hipolit (1802-1887) prawnik 10°
16. CZAPLA Brunon (zm. 1926) ksiądz 10°
17. SKÓRZEWSKI Seweryn (1807-1873) ziemianin, deputowany do sejmu W. Ks. Pozn. 10°
18. KURNATOWSKI Włodzimierz (1818-1884) powstaniec 1863 10°
19. MAYZNER Tadeusz (1892-1939) pedagog, dyrygent, kompozytor, skrzypek 10°
20. ŁEBIŃSKI Władysław (1840-1907) publicysta, działacz wielkopolski 10°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  MAZURKIEWICZ Tadeusz (30 IX 1887 Dąbrowa Górnicza - 18 VII 1968 Warszawa), dyrygent, dyrektor teatru
  Był synem Józefa M., inżyniera, i Romany z Kamieńskich, mężem => Zofii Zabiełło, potem Aurelii z domu Weishof. Kształcił się w Warszawie, w 1905 brał udział w strajku szkolnym, w 1906 ukończył gimn. realne i Szkołę Muz. przy WTM, gdzie był uczniem m.in. B. Domaniewskiego i M. Karłowicza. Następnie studiował fortepian i dyrygenturę u H. Sitta i A. Nikischa w Królewskim Konserwatorium Muz. w Lipsku, a także był słuchaczem wydz. filoz. tamtejszego uniwersytetu. Uzyskawszy dyplom konserwatorium w 1910, dyrygował na koncertach w Lipsku, i Weimarze. Po powrocie do kraju objął dyr. Tow. Muz. w Piotrkowie, a ok. 1910-16 uczył gry fortepianowej w szkole muz. przy Tow. im. Chopina w Łodzi. W 1912-15 był dyr. Tow. Śpiewaczego „Lutnia” w Łodzi, nast. organizatorem Łódź. Orkiestry Filharmonicznej (pierwszej w dziejach tego miasta; inaug. w grudniu 1915) i kierował nią do końca sez. 1915/16. W sez. 1916/17 został zaangażowany jako kapelmistrz do warsz. T. Wielkiego i 21 XII 1916 poprowadził przedstawienie „Walkiri”. Przygotował tu kilka prem., np. „Tajemnicę Zuzanny” (1917), „Orfeusza” Ch.W. Glucka (1918). W listopadzie i grudniu 1918 był członkiem zarządu Zrzeszenia Artystów Opery Warszawskiej. Pracował w poselstwach poi. w Konstantynopolu i Sofii - tu w Operze Narodowej w 1921 wystawił „Halkę”. W 1922 dyrygował okresowo w teatrze w Trieście i w Palermo oraz doskonalił się w sztuce dyrygenckiej u A. Vigny, nast. w 1923 w Sofii. W 1923-25 znów był dyrygentem w warsz. T. Wielkim (m.in. w 1924 prowadził „Goplanę"). Działał też w Wilnie, gdzie przygotowana przez niego prem. „Aidy” (styczeń 1925) odniosła duży sukces; dyrygował orkiestrą symfoniczną podczas letnich koncertów w Ogrodzie Bernardyńskim, placówce Związku Muzyków, którego byl jednym z założycieli i prezesem (1925-32). Należał też do grona założycieli ZASP-u, a w 1924-26 pełnił funkcję prezesa związku. W 1926 był dyrygentem Opery Objazdowej pod kier. T. Wierzbickiego, m.in. w Gdańsku, Sopocie, Gdyni, uczestniczył w tournee zespołu po Pomorzu dyrygując „Halką” i „Faustem”. Prowadził koncerty Orkiestry Filharmonicznej w Łodzi i koncert dzieł P. Czajkowskiego w Krakowie. W kwietniu 1927 dyrygował w Stanisławowie „Żydówką” i „Traviatą” w wykonaniu artystów opery warszawskiej. Od 1 VI t.r. przez lato dyrygował orkiestrą w Ciechocinku, w czerwcu 1928 koncertami w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie. Występował też przed mikrofonami PR. W 1928 został sprawozdawcą muz. „Epoki”, pisywał również do innych gazet. Przez pewien czas był radnym miejskim, interesował się ruchem amatorskim. W 1930 koncertował w Krakowie, Łodzi, dyrygował w operze warsz. („Madame Butterfly”, „Aida” i „Lohengrin"). W sierpniu 1930 z zespołem lwow. opery i operetki występował w Krakowie, ponadto dyrygował koncertami muz. pol. w Sofii i Belgradzie. W ramach tzw. Opery Górskiej, przygotował w Zakopanem „Halkę” (12-16 VIII 1931). W obliczu groźby zamknięcia opery, zorganizował w 1931 Zrzeszenie Artystów i Pracowników Opery Warsz., które powierzyło mu obowiązki dyr. artyst. T. Wielkiego od stycznia 1932. Od lipca t.r. do grudnia 1934 sprawował je wspólnie z Z. Mossoczym. Pod kier. M. odbyły się prem.: „Franceski da Rimini” i „Turandot”. W marcu 1933 kierował zespołem artystów opery warsz., występującym gościnnie w Bydgoszczy, w grudniu t.r. prowadził „Halkę” w T. Wiekim we Lwowie, gdzie w 1934 gościł znów z zespołem warszawskim. Od kwietnia 1933 do grudnia 1934 był równocześnie kier. muz. PR. Coraz częściej występował za granicą; np. w 1935-37 dyrygował w Wiedniu, Kopenhadze, Sztokholmie, Oslo, Budapeszcie, Rzymie, Bukareszcie, Zagrzebiu. W sez. 1938/39 odbył kolejne zagraniczne tournee. W latach trzydziestych był posłem na Sejm z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Okupację niem. przeżył w Warszawie; udzielał lekcji muzyki. Na inaug. jawnego Krak. T. Powszechnego 15 III 1944 dyrygował „Cyrulikiem sewilskim”. W 1944 i 1945 pełnił obowiązki inspektora orkiestr wojskowych w Lublinie (zorganizował tu 1 I. 1945 wykonanie fragm. „Halki"), potem inspektora orkiestr kolejowych w Min. Komunikacji. W 1945-49 był dyrygentem Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie; sprawował kier. muz. „Cyrulika sewilskiego” i „Fausta” (1946), „Halki” i „Sprzedanej narzeczonej” (1947). Po utworzeniu w 1949 Państw. Opery i Filharmonii był jej dyrygentem, nast. od 1951 w Operze warsz. korepetytorem solistów. W 1949-50 prowadził też orkiestrę Warsz. Tow. Muzycznego. Zabierał głos na łamach czasopism, publikował artykuły w programach operowych. W 1958 przeszedł na emeryturę.
  W jego karierze temperament działacza przesłaniał skłonności artyst., w obu dziedzinach ambicje miał większe niż możliwości, a cechy charakteru nie przysparzały mu przyjaciół.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.25047.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.41058.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 20 str. 314: psb.17459.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim