Alfred Aleksander Maciej Młocki h. Prawdzic (ID: psb.18558.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BORZĘCKI Aleksander (zm. ok. 1780) starosta przemyski i dołżański 2°
2. MŁOCKI Józef (zm. po 1771) starosta zakroczymski, poseł 2°
3. ANKWICZ Stanisław (1720-1784) stolnik krakowski 3°
4. SOBOLEWSKI Stanisław z Piętek h. Ślepowron (1680-1772) podkomorzy warszawski, poseł na sejmy 3°
5. MŁOCKI Tadeusz (ok. 1745-1812) starosta zakroczymski, filozof 3°
6. MŁOCKI Michał (zm. przed 1738) starosta zakroczymski, poseł 3°
7. CIEŃSKI Kazimierz (zm. 1818) konfederat barski 3°
8. DEMBOWSKI Stefan Florian (1728-1802) kasztelan czechowski 3°
9. SOBOLEWSKI Maciej Leon z Piętek h. Ślepowron (1724-1804) poseł na sejmy, kasztelan, potem wojewoda warszawski 4°
10. ORZECHOWSKI Franciszek (ok. 1650-1726) łowczy, sędzia grodzki przemyski 4°
11. MŁOCKI Stanisław Jan (zm. przed 1717) starosta zakroczymski, poseł 4°
12. GĄSIOROWSKI Maciej (zm. 1725) kasztelan inowrocławski 4°
13. SLASKI Jan Feliks h. Grzymała (ok. 1768-1847) generał-major ziemiański pow. proszowickiego i ksiąskiego, dowódca kosynierów pod Racławicami i Szczekocinami, członek Deputacji Indagacyjnej Rady Najwyższej Narodowej 4°
14. DEMBOWSKI Teodor Mikołaj (1766-1824) senator 4°
15. DEMBOWSKI Jan Sebastian (1762-1835) powstaniec, pisarz polityczny miłośnik nauk przyrodniczych 4°
16. TARŁO Adam (1708-1770), starosta goszczyński, brzegowski i skalski, poseł na sejmy 4°
17. DEMBOWSKI Antoni Sebastian (1682-1763) biskup kujawski 4°
18. SZWARCENBERG Czerny Franciszek (ok.1692-1764), kasztelan oświęcimski i wojnicki 4°
19. ROGOWSKI Roman (1743-1815) cześnik warszawski, poseł 4°
20. POCIEJ Ludwik Konstanty (1664-1730) podskarbi, hetman 4°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 402: psb.18558.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 147): Młocki Alfred Aleksander, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Admin., wpis 16 IX 1824
  Syn Jakuba, gen.-adiutanta królewskiego w 1792, i Ludwiki z Borzęckich 1° voto Dembowskiej. W piątym roku życia stracił ojca, a opiekunem jego był Onufry Wyczechowski, prezes Sądu Apel., późniejszy dyrektor główny Komisji Rząd. Sprawiedl. Po ukończeniu uniwersytetu mieszkał na wsi, utrzymując jednak kontakt z Warszawą, a przede wszystkim z jej życiem literackim. Już w pierwszych dniach po wybuchu powstania listopadowego brał czynny udział w życiu politycznym Warszawy, a następnie otrzymał nominację na porucznika Gwardii Ruchomej ze skierowaniem na adiutanta dowódcy kadr dwóch pułków piechoty formujących się w Chęcinach. Stamtąd przeniesiony został w tej samej funkcji do Kielc, w sierpniu 1831 do 6 P. Strzelców Piesz., a wreszcie wyruszył na pole walki w Korpusie generała Samuela Różyckiego jako dowódca Kompanii Karabinierów i odznaczył się w bitwach pod Odechowem, Janowem, Chodczą Górną i pod miasteczkiem Lipskiem. Po upadku powstania Młocki osiadł w Krakowie, gdzie posiadał własny dom. Tam na świeżo napisał wspomnienia z czasów powstania listopadowego. W 1836 został wysiedlony do Królestwa i dopiero w styczniu 1837 otrzymał paszport emigracyjny zwalniający go z poddaństwa moskiewskiego i osiadł ponownie w Krakowie. W 1846 odgrywał bardzo poważną rolę jako członek Komitetu Obywatelskiego w Krakowie, na skutek czego musiał w tymże roku opuścić Galicję i udać się na emigrację najpierw na Śląsk, a później jako poseł od Komitetu Narodowego do Paryża w celu porozumienia się z francuskim Rządem Tymczasowym w sprawie wspólnego działania. W 1850 przeniósł się do Galicji, gdzie w 1856 nabył w cyrkule brzeżańskim wieś Kupczą. Odziedziczywszy znaczny spadek, zajął się przede wszystkim pracą oświatową wśród ludu. Wspólnie z Piotrem Zbrożkiem, Tadeuszem Skutkowskim, Albinem Rayskim, Aleksandrem Hirszbergiem i Władysławem Kociatkiewiczem założył wydawnictwo dzieł ludowych i w 1867-1879 utrzymywał je swoim kosztem, wydając małe (po kilka centów) książeczki dla ludności wiejskiej i rzemieślniczej. Jedna z nich, O prześladowaniu kościoła rzymsko- i greckokatolickiego przez schizmę (Nakładem Alfreda Młockiego we Lwowie, 1870) była jego pióra. Ogółem wydał kilkadziesiąt książeczek. Subwencjonował również czasopismo „Ruch Literacki”, redagowane przez Agatona Gillera i Tadeusza Żulińskiego. Londyński radykalny „Głos Wolny” pisał w 1867: „Za przykładem wielkopolskim Alfred Młocki ogłosił, iż zakłada podobneż wydawnictwo dla ludu, zrzekając się wszelkich osobistych zysków, a gdyby się takowe okazały, będą obrócone na rozszerzenie wydawnictwa”. Poważną też sumę zapisał dla studentów szkoły Głównej Warszawskiej na stypendia. W czasie powstania styczniowego brał czynny udział w organizacji narodowej i okazywał internowanym przez władze austriackie pomoc w ucieczce, za co został aresztowany i więziony rok w Brnie. Był przez kilka lat posłem na sejm galicyjski we Lwowie. Ostatnią jego czynnością publiczną było przewodniczenie komitetowi urządzającemu obchód rocznicy powstania listopadowego w 1880. Był nie tylko działaczem społecznym i oświatowym, ale również działaczem gospodarczym. Działał w Tow. Zaliczkowym jako prezes Rady Nadzorczej. Był kuratorem Stowarzyszenia Rzemieślników Lwowskich i przez 2 lata, 1869-1870, wydawał we Lwowie kolportowane wśród lwowskiej młodzieży czeladniczej pismo „Rękodzielnik”, poświęcone warunkom życia rzemieślniczego i życzliwie przedstawiające walkę klasy robotniczej o poprawę bytu. Należał do założycieli Tow. Opieki Narodowej, Tow. Oświaty i Pracy, którego był prezesem, oraz Tow. Gimn. „Sokół”. Wraz z Kornelem Ujejskim wydał w 1874 odezwę wzywającą do składek na wybicie medala dla uczczenia unitów poległych w obronie wiary. Był tak popularny we Lwowie, że pogrzeb jego w 1882 stał się manifestacją patriotyczną mieszkańców miasta. Agaton Giller pisze w Życiorysie: „Od Seweryna Goszczyńskiego pogrzebu Lwów podobnie wspaniałego nie widział”. Poza pamiętnikami i opublikowaną w 1884 przez A. Gillera Księgą wspomnień, zawierającą wspomnienia z czasów Król. Polskiego i powstania listopadowego, Rok 1836 w Krakowie, Sprawozdanie o wypadkach zaszłych w dn. 25 i 26 kwietnia w Krakowie, wreszcie Porównanie historyczne pomiędzy jen. Henrykiem Dąbrowskim a ks. Józefem Poniatowskim, w którym składa hołd Dąbrowskiemu, stawiając go znacznie wyżej od Poniatowskiego, Młocki pozostawił dwie cenne publikacje: Rzut oka na rozwój narodu polskiego, jego upadek i wpływ, jaki wywiera na stan Europy ... przez Prawdzica z Kozarzewa i Krótki rys walki zasad w Europie... przez Prawdzica z Kozarzewa, przedstawiające dzieje walk narodów ciemiężonych z monarchami.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: MŁOCKI Alfred - Ukończył warszawski konwikt pijarów, od 16.9.24 student Wydziału Prawa i Administracji UW, gospodarował na roli. W powstaniu por. gw. ruchom, w Kie-leckiem, 1.8.31 przeznaczony do 6 psp., należał do korpusu Różyckiego, 26.9.31 przeszedł z Różyckim do Galicji, internowany przez Austriaków. Po upadku powstania schronił się w Krakowie, gdzie zakupił dom i uzyskał obywatelstwo. 3.36 aresztowany przez policję austr., uwięziony na Podgórzu, wydany władzom ros. jako b. poddany ros., uwolniony od poddaństwa ros., 14.1.37 wrócił do Krakowa. Uczestnik Wiosny Ludów, 28.3.48 wybrany do komitetu obywatelskiego, po zbombardowaniu Krakowa przez Austriaków wyjechał do Wrocławia i Paryża w misji do rządu franc. W 1850 wrócił do kraju, osiadł w Łopatynie pod Brodami, gdzie nabył spory majątek Sarnki Górne. Po wybuchu powstania styczniowego wspomagał finansowo powstańców, 4.63 wszedł do Komitetu Galicji Wschodniej, w którym kierował sekcją finansową. 1863-66 poseł do sejmu krajowego z obwodu Samborskiego. Po 1864 utrzymywał kontakty z emigracją, jeździł do Drezna i Paryża. 1866-71 członek rady miejskiej Lwowa, zainicjował zbiórkę funduszy na rozwój szkół ludowych, finansował komitet tanich wydawnictw dla ludu. W 1870-71 zbierał pieniądze na utworzenie Legionu Polskiego we Francji do walki z Prusami. Autor broszur politycznych i wspomnień wydanych pośmiertnie. Ożeniony 18.7.26 z Julianą Skowerską. Zm. 27.3.82 we Lwowie, pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
  n.113747o Nekrologia Minakowskiego (113747)
  n.21309 Nekrologia Minakowskiego (21309)
  n.23411a Nekrologia Minakowskiego (23411)
  sw.10351 Jerzy Wiśniewski i Michał Ślaski, Rodowód Ślaskich h. Grzymała, linia de Ślasy Leszcze (rękopis)
  sw.136905 Informacja p. Mikołaja Nowackiego (z 30.8.2010)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim