Maria Morozowicz (ID: psb.18935.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MOROZOWICZ Rufin (1851-1931) aktor, śpiewak, reżyser 1°
2. SZCZEPKOWSKI Jan (1878-1964) rzeźbiarz 1°
3. SCHULZ Karol (1867-1952) nauczyciel, dyrektor gimnazjum 3°
4. SZCZEPKOWSKI Kasper (1823-1899) jezuita, prowincjał zakonu 4°
5. SZCZEPKOWSKI Andrzej (1923-1997) aktor, senator RP 4°
6. RYWACKA Ludwika (1817-1858) śpiewaczka operowa 4°
7. MOROZOWICZOWA Natalia (1879-1964) aktorka 4°
8. TRAUGUTT Romuald (18261864) dyktator powstania styczniowego 5°
9. MICKIEWICZ Aleksander Julian (1801-1871) profesor prawa 5°
10. MOROZOWICZ-SEROCZYŃSKA Maria (1890-1958) działaczka PSL 5°
11. TEKSEL (TEXEL) Józef Grzegorz (18411904), aktor, śpiewak (tenor), reżyser, antreprener teatrów 5°
12. TRAUGUTTÓWNA Alojza (18571907) nauczycielka, logopedka 6°
13. KRÓLIKOWSKI Karol Józef (ok. 1818-1872) aktor, dyrektor teatru 6°
14. ŚWIĘCICKI Stefan Zygmunt (1836-1910) lekarz, filantrop 7°
15. ŚWIĘCICKI Witold Bronisław (1873-1951) ziemianin 7°
16. MOSTOWICZ Tadeusz (1898-1939) pisarz, dziennikarz, autor scenariuszy 7°
17. MICKIEWICZ Franciszek Bronisław (1796-1862) powstaniec 1831 7°
18. KRÓLIKOWSKI Kazimierz Napoleon (1845-1896) aktor, reżyser 7°
19. KRÓLIKOWSKI Józef Franciszek (1781-1839) językoznawca, dziennikarz, literat 7°
20. KRÓLIKOWSKA Antonina (1815-1882) aktorka 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  MOROZOWICZ Maria, zamężna Szczepkowska 13 XII 1885 Warszawa - 9 XI 1968 Milanówek k. Warszawy), aktorka, kierownik artyst. teatru
  Była córką Rufina Morozowicza (zob. t. 1) i Walerii z Kotowiczów, przyrodnią siostrą Karoliny Morozowicz (zob. t. 1) i Leopolda Morozowicza (zob. t. 1), żoną rzeźbiarza Jana Szczepkowskiego. Ukończyła pensję N. Porazińskiej w Warszawie, w późniejszych latach była wolną słuchaczką Uniw. Jagiell. w Krakowie. Data urodzenia wydaje się niepewna, zważywszy, że w czerwcu 1898 grała już w zespole objazdowym A. Zimajer w Lublinie (Ludwika w „Lekcji śpiewu”, Luiza w „Figlach chochlika"). W 1902 występowała w zespole Koła Miłośników Sceny w sali Elizeum przy ul. Karowej w Warszawie, m.in. jako Modelka („Mat"), nast. w t. łódz. pod dyr. M. Gawalewicza, z którym w 1905 odwiedziła Warszawę (sala Filharmonii). Ważniejsze role z tego okresu, to Helena („Pan Damazy") i Rózia („Walka motyli"). W lecie 1906 została zaangażowana do WTR; grała w T. Letnim i Nowości, np. Justynę w „Mesjaszowych czasach”. Jesienią t.r. była wymieniana w zespole zaangażowanym przez N. Młodziejowską do nowo otwartego, stałego t. pol. w Wilnie, ale raczej w nim nie występowała. W pocz. 1907 i w sez. 1907/08 grała nadal na scenach warsz., gł. w T. Nowości, Nowym, Letnim, a także w t. na Dynasach oraz gościnnie w t. łódz. (grudzień 1907-styczeń 1908). W maju 1908 zaangażowana do t. wil. pozostała tu dwa sezony. Działała wówczas w wil. grupie artyst.-lit. „Banda” i w związanym z nią wydawnictwie „Żurawce” ogłosiła swe pierwsze utwory poetyckie (1910). Na scenie wil. grała m.in. Marysię, Pannę Młodą i Marynę („Wesele"), Danusię („Krzyżacy"), Gonerylę („Król Lear"), Małgorzatę („Safanduły"), Lulu („Demon ziemi"), Muszkę („Skiz"). Ostatnią rolę zagrała też 21 IV 1910 gościnnie w T. Miejskim w Krakowie, a od sez. 1910/11 została zaangażowana do zespołu tego teatru przez L. Solskiego. Ważniejsze role z okresu krak., to: Joas („Sędziowie"), Goplana i Skierka („Balladyna"), Anna („Tamten"), Osmólska („Nerwowa awantura"), Helena („Tajfun"). Od sez. 1912/13 grała na scenie T. Polskiego w Poznaniu, zyskując od pierwszych występów uznanie i popularność. Odznaczała się korzystnymi warunkami fizycznymi, powierzano jej „role młodych, zewnętrznie urodziwych postaci kobiecych” (M.K. Maciejewska), takich jak tyt. w „Różyczce”, w której wg recenzenta „Dziennika Poznańskiego” dała popis „gry pełnej szczerego uczucia i siły prawdziwie dramatycznej”. Na scenie pozn. grała jeszcze m.in. Miriamkę („Cyganeria warszawska"), Lutkę Tulecką („Przywódca"), Ludmiłę („Topiel"), Warię („Wiśniowy sad"), Lady Windermere („Wachlarz lady Windermere"), Dagmarę („Samson i Dalila"), Hankę („Moralność pani Dulskiej") oraz Hankę we własnej sztuce „Kabotyni”, którą zadebiutowała na scenie pozn. jako autorka dram. (prem. 8 IV 1913). W końcu tego miesiąca opuściła Poznań i udała się do Krakowa, gdzie 18 maja t.r. wyszła za mąż i opuściła scenę, poświęcając się odtąd pracy literackiej.
  Atmosfera domu rodzinnego, opieka i nauki ojca, a przed wszystkim własne doświadczenia i praktyka scen., pozwoliły jej zdobyć szeroką wiedzę o teatrze wykorzystywaną z powodzeniem w twórczości literackiej. W 1914 jej farsa „Korepetytor” uzyskała II nagrodę w konkursie T. Nowoczesnego w Warszawie. W okresie I wojny świat., mieszkała w Krakowie, nast. osiedliła się na stałe w Milanówku pod Warszawą, gdzie powstawały jej kolejne utwory scen., m.in. „Maniuś” (prem. 1922), „Sprawa Moniki” (1932) - tłumaczona na kilka języków, sfilmowana w Stanach Zjednoczonych, grana wielokrotnie w Polsce i przez t. polonijne, także po II wojnie świat.; nast. „Milcząca siła” (1933), „Nowa kobieta” (1934), „Typ A” (1934), „Walący się dom” (1937). Była autorką scenariuszy film., np. „Melodie duszy” (1918), „Sezonowa miłość” (wg G. Zapolskiej, 1918), „Krysta” (1919), „Wyrok życia” (1933), powieści, jak „Twarz w lustrze” (1935), nowel, artykułów; współpracowała z czasopismami „Bluszcz”, „Skawa”, „Praca Obywatelska”, „Teatr”. Sporadycznie brała udział w imprezach amat., np. 20 III 1932 wystąpiła w Rzeszowie na wieczorze dla uczczenia imienin marszałka Piłsudskiego w scenie dram. z 1914 pt. „Zawieja”. W 1945-47 kierowała Warsz. T. Objazdowym „Problemy”, który poza objazdami występował w Warszawie w sali Wedla (ul. Zamoyskiego 26), T. Jaskółka i T. Studio MO. Grano m.in. „Sprawę Moniki”, „Powroty”, „Ojczyznę”. W 1968 w Warszawie ukazały się jej wspomnienia „Z lotu ptaka”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.16688.1
  eKartoteka miasta Poznania - epoznan.708080
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  MARIA MOROZOWICZ
  SZCZEPKOWSKA
  AKTORKA I LITERATKA
  1885 + 1968
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 782: psb.18933.8
  Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 784: psb.18935.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 47 str. 377: psb.33358.5
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.2859
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4079x

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim