Julian Walenty Myszkowski (ID: psb.19421.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MASŁOWSKI Franciszek Kajetan (1758-1830) paśnik 7°
2. KULAWSKI Walenty (1790/95-1862) pedagog, historyk 8°
3. MASŁOWSKI Franciszek Ksawery (1819-1868) prawnik, redaktor Czasu 8°
4. BOCHENEK Jan Nepomucen (1810-1870) kupiec, bankier krakowski 9°
5. BOCHENEK Leon (1801-1886) kupiec, bankier krakowski 9°
6. HELCEL STERNSTEIN Ludwik Edward (1810-1872) wiceprezydent m. Krakowa 10°
7. HELCEL Antoni Zygmunt (1808-1870) prawnik, historyk, publicysta 10°
8. DYMIDOWICZ Izydor (1801-1875) działacz narodowy 10°
9. RYDZEWSKI Władysław (1911-1980) orientolog, muzeolog, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego 10°
10. RYDZEWSKI Bronisław Nikodem (1884-1945) geolog, profesor uniwersytecki, senator 10°
11. BOCHENEK Mieczysław (1838-1887) profesor ekonomii UJ 10°
12. JABŁOŃSKI Wincenty (1824-1895) nauczyciel 11°
13. DYMIDOWICZOWA Teresa (1817-1865) literatka 11°
14. SZUMLAŃSKI Witold (1860-1937), lekarz laryngolog 11°
15. POLIŃSKI Władysław Karol (1885-1930) zoolog, malakolog 11°
16. MELCER Henryk (1869-1928) kompozytor, pianista, dyrygent, dyrektor Konserwatorium 11°
17. BOCHENEK Adam (1875-1913) profesor anatomii 11°
18. HALLER Cezary Emil (1822-1915) ziemianin, działacz polityczny 11°
19. POLIŃSKI Aleksander (1845-1916) krytyk muzyczny, historyk muzyki 11°
20. SZTEKKEROWA Zofia Wanda (Melcer Wanda, 1896-1972), poetka, powieściopisarka 12°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  MYSZKOWSKI Julian, Walenty (15 II 1852 Kraków - 1 IV 1913 Warszawa), śpiewak, aktor, reżyser, dyr. teatru
  Był synem Jana M. i Teresy z Frydrychów, bratem => Aleksandra M., mężem => Marii Stanisławy M. Uczył się w gimn. św. Anny w Krakowie. Debiutował w 1871 jako chórzysta i komik w zespole P. Woźniakowskiego. W sezonie 1875/76 występował w t. poznańskim, latem 1876 w warsz. t. ogr. Tivoli, jesienią w zespole J. Grabińskiego w Płocku, od marca 1877 do końca tego roku w zespole M. Kopystyńskiego w Lublinie, w warsz. t. ogr. Alhambra i w Siedlcach, gdzie pełnił też funkcję reżysera; w lecie 1877 występował także w warsz. t. ogr. Alkazar. W 1878 należał do zespołu A. Trapszy, latem tego roku występował w warsz. t. ogr. Arkadia i Eldorado, od września 1878 do 1881 w zespole B. Kremskiego i H. Wójcickiego, potem B. Kremskiego. Wiosną 1881 debiutował w roli Króla Bobeche („Sinobrody") w t. lwow. i występował tam do 1883 jako aktor charakterystyczny w operetkach i operach. Wg S. Pepłowskiego „okazałej postawy, o scenicznej fizjognomii, obdarzony głosem barytonowym o rozległej skali, grzeszył z początku szarżą”, zdobył jednak uznanie publiczności lwowskiej. Latem 1883 grał w warsz. t. ogr. Alhambra, potem (w końcu lipca) zorganizował zespół, z którym do października (może dłużej) występował w Zamościu. W 1884 powrócił do t. lwow. i w lecie tego roku z zespołem lwow. wyjechał na występy do Krakowa; 4 X 1884 ożenił się tam z aktorką Marią Stanisławą Wargą. W t. lwow. występował do 1893. Śpiewał w operach i operetkach oraz pełnił funkcję reżysera opery; z zespołem lwow. wyjeżdżał do Krakowa, Szczawnicy, a nawet do Wiednia (1892). W okresie tym wyjeżdżał także na krótkie występy gościnne, m.in. w 1887 w zespole I. Popiela w Złoczowie i sez. 1891/92 w t. poznańskim. Potem zorganizował własny zespół operetkowy, z którym odwiedził w 1893 Tarnów, Stryj, Jarosław i Przemyśl, w 1894 Nowy Sącz (luty), Jarosław (kwiecień), Kraków (lipiec, t. w Parku Krakowskim), Przemyśl, Tarnów (październik), w 1895 Lwów (w sali Sokola), Kraków (lato, t. w Parku Krakowskim), Stanisławów (od października do grudnia), Przemyśl i Rzeszów. W kwietniu 1896 z całym swoim zespołem został zaangażowany do T. Miejskiego we Lwowie i do września 1900 był tam reżyserem operetki. W 1897 i 1898 wraz z aktorami t. lwow. występował w warsz. t. Cyrk. Następnie zorganizował znowu własny zespół i we wrześniu 1900 objął na kilka lat dyr. t. kaliskiego. Dobre przygotowanie fachowe, talent reżyserski i organizacyjny, energia i pomysłowość sprawiły, że jego zespół wkrótce zyskał opinię jednego z najlepszych na prowincji. Wystawiał gł. repertuar rozrywkowy, wodewile, komedie, operetki, a także opery. W Kaliszu zespół M. występował zwykle od jesieni do wiosny, a w lecie wyjeżdżał pod nazwą Kaliskie Tow. Artystów Dramatycznych i Operetkowych na przedstawienia gościnne do warsz. t. ogr. Bagatela (18 V-10 IX 1901) i miast prowincjonalnych: do Siedlec (1901), Łodzi (1902, marzec 1903), Sieradza (1902), Włocławka (1902), Koła (1902), Płocka (1903) i Ciechocinka (1902, 1903). W 1903 M. starał się o wydzierżawienie teatru w Sosnowcu, ale nie udało mu się to. Od 2 IX 1903 do 5 IV 1904 prowadził t. w Lublinie, potem znowu w Kaliszu, od 5 VI w Ciechocinku, a w lipcu przez krótki czas grał w warsz. t. ogr. Renaissance. 15 IX 1904 objął dyr. t. w Sosnowcu, występował także w Dąbrowie Górniczej. W połowie grudnia 1904 zrezygnował ze względów finansowych z dalszego prowadzenia t. i do końca sez. występował w t. łódz. (pełnił także funkcję reżysera). W lecie 1905 występował w warsz. t. ogr. Renaissance. Już jednak w połowie lipca zorganizował własny zespół i wyjechał z nim na Białoruś, Wołyń i Ukrainę występując kolejno w Mińsku (przez dwa miesiące), Bobrujsku, Homlu, Kijowie i Żytomierzu. Później z tym samym zespołem występował w Radomiu, w Kielcach i przez pięć miesięcy w Lublinie, a od jesieni 1906 do 1907 w Kijowie, Odessie, Mikołajewie, Kamienskoje, Jekatierynosławiu i Charkowie, gdzie zespół został rozwiązany. Po powrocie do Warszawy zorganizował nowy zespół, wyjechał z nim do Połągi i występował tam do jesieni 1907, przyjmowany entuzjastycznie przez publiczność polską. W sez. 1907/08 kierował t. w Lublinie, na jesieni 1908 był ze swym zespołem na występach w Kijowie, potem w Wilnie, a w sez. 1908/09 także w Łodzi (w okresie dyr. A. Zelwerowicza; w t. łódz. pełnił też funkcję reżysera wodewilu). W sez. 1909/10 prowadził znowu t. w Lublinie. W pierwszej pol. 1911 należał jako aktor i reżyser do zespołu S. Książka-Staszewskiego w Kaliszu; latem tego roku występował z nim w warsz. t. ogr. Renaissance. 14 IX 1911 objął dyr. t. kaliskiego i kierował nim do poł. marca 1912. W 1912 wyjeżdżał z zespołem do Radomia, Sieradza i Zduńskiej Woli. Od 16 X 1912 do poł. marca 1913 znowu był dyr. t. kaliskiego. 25 II 1913 obchodził w Kaliszu swój jubileusz śpiewając partię Podczaszyca („Hrabina"). Byt energicznym dyr. i administratorem swoich zespołów; na scenie reprezentował dobre, choć już wtedy przestarzałe aktorstwo. Grał w komediach (np. role Radosta w „Ślubach panieńskich”, Barona Izajewicza w „Żydach"), śpiewał w operach (np. partie Dziemby w „Halce”, Nikity w „Zamku na Czorsztynie"), ale największe sukcesy odnosił jako komik w operetkach, m.in. w rolach Kalchasa („Piękna Helena"), Szczoteczki („Bursze"), Midasa („Piękna Galatea"), Gubernatora („Zielona wyspa, czyli Sto dziewic"), Janosa i Bumsa („Lekka kawaleria"), Frankego („Zemsta nietoperza"), Gasparda („Dzwony kornewilskie"). W 1907 opublikował w „Słowie Polskim” (nr 399) wspomnienia pt. „Korespondencja z Połągi”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.44187.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.79150.4
  eKartoteka miasta Poznania - epoznan.1255945
  Polski Słownik Biograficzny t. 22 str. 375: psb.19421.1
  n.46704 Nekrologia Minakowskiej (46704)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim