Ludwik Nabielak (ID: psb.19446.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. NABIELAK Robert (1815-1880) oficjalista, więzień stanu, pszczelarz 2°
2. KRZYSZKOWSKI Stefan (1842-1896) kompozytor, pianista, dyrygent 14°
3. ŚNIEGUCKI Wiktor (1912-1982), harcmistrz, uczestnik ruchu oporu 14°
4. STELLA-SAWICKI Izydor (1881-1957) inżynier, twórca Politechniki Krakowskiej 15°
5. FREY Jakub Michał (1801-1865) lekarz 15°
6. SZTUKOWSKA Helena (1901-1985), adwokatka 15°
7. BORKOWSKI Jan Łukasz (1841-1917) handlowiec 15°
8. STELLA-SAWICKI Jan (1831-1911) lekarz, powstaniec 1863 r. 16°
9. PRZYBYLSKI Czesław (1880-1936) architekt, profesor 16°
10. CZOPOWSKI Henryk (1863-1935) profesor mechaniki 16°
11. FALEWICZ Karol (1830-1911) inżynier 16°
12. SURMACKI Władysław (1888-1942), inżynier geodeta 16°
13. DAWIDOWA Jadwiga (1863-1910) działaczka oświatowa 17°
14. SZENAJCH Władysław (1879-1964) pediatra 17°
15. SZCZAWIŃSKA Wanda (1866-1955) biolog, pediatra 17°
16. BORMANN Fryderyk Leberecht (1793-1865) przemysłowiec 17°
17. SCHOENEICH Aleksander Edward (1861-1939) pastor ewangelicko-augsburski 17°
18. PRZEMYSKI Bronisław (1803-1880) oficer, powstaniec 1830, szef sztabu Gwardii Narodowej 17°
19. BRYNIARSKI Stanisław (1829-1914) malarz 17°
20. MIERZEJEWSKI Jan Lucjan (1838-1908) psychiatra w Petersburgu 17°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 22 str. 418: psb.19446.1
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: NABIELAK Ludwik - Ukończył szkoły rzeszowskie, studiował prawo we Lwowie, członek Stowarzyszenia Zjednoczonych Słowian, w 1825 założył Towarzystwo Zwolenników Słowiańszczyzny, interesował się folklorem, zwiedził Karpaty, zbierał pieśni ludowe. 5.30 przybył do Warszawy, współpracował z „Dziennikiem Powszechnym”, zajmował się historią konfederacji barskiej. 9.30 otrzymał od Wysockiego zadanie zorganizowania grupy cywilnych spiskowych. 18.10.30 na spotkaniu z Trzaskowskim w Łazienkach zgłosił gotowość uderzenia na Belweder. W powstaniu aktywny uczestnik Nocy Listopadowej, prowadził atak na Belweder, nie zdołał pochwycić ani zabić w. ks. Konstantego, 30.11.30 wszedł do akademickiej gw. honor., 1.12.30 współzałożyciel Klubu Patriotycznego, wszedł w skład delegacji domagającej się od Chłopickiego marszu na Litwę, współpracownik „Kuriera Polskiego” i „Nowej Polski”, ppor. gw. ruchom., potem 2 p. jazdy sandom., 20.1.31 przeznaczony do służby czynnej jako adiutant połowy Naczelnego Wodza, por., 13.6.31 kpt. z zachowaniem dotychczasowych obowiązków, 5.9.31 przeniesiony do sztabu prezesa Rządu Narodowego, 4.3.31 otrzymał krzyż złoty nr 17 za Grochów, 16.9.31 przeszedł z Ramorino do Galicji. Ukrywał się w dworach w Galicji pod nazwiskiem Halickiego, 31.12.31 przedarł się na Węgry, skąd przez Austrię i Bawarię dotarł do Szwajcarii, w Mariahalden k. Zurychu leczył przez pół roku rany. 1.33 przybył do Francji, zamieszkał w Paryżu, wydalony jednak ze stolicy, przeniósł się do Tuluzy. Tu pracował nad dziełem „O konfederacji barskiej”, wydanym 1835 w Paryżu. W 4.34 wrócił do Paryża, zaprzyjaźnił się z Mickiewiczem, był świadkiem na jego ślubie z Celiną Szymanowską przełożył „Grażynę” i „Konrada Wallenroda” naj. niem. 12.9.34 w Paryżu potępił Czartoryskiego. 21.10.34 aresztowany przez policję franc., po miesiącu zwolniony. 1834 członek TDP., 1.35 założył sekcję Batignolles, 1836 dążył do zjednoczenia z KonfederacjąNarodu Polskiego. 4.37 wystąpił z TDP. 23.9.39 wyjechał do Montpellier, 11.3.40 wrócił do Paryża, studiował w Szkole Górniczej, 1843 uzyskał tytuł inż. górnictwa. W 1842 związany z Towiańskim, wystąpił w obronie „mistrza” wydalonego z Francji. 10.43 udał się do Hiszpanii, pracował jako dyrektor gazowni w Barcelonie. Nie wziął udziału w wypadkach Wiosny Ludów, 11.48 udał się do Krakowa, by zbadać możliwości założenia gazowni. Zabiegał na UJ o powierzenie Mickiewiczowi katedry literatury. 1.49 przybył do Lwowa, kopiował w bibliotekach źródła do historii Polski. 6.49 wydalony z Galicji, wrócił do Francji. Od 10.50 pracował w kopalni węgla w Plessis w dep. Manche, od 1853 prowadził badania geologiczne w Décazeville w dep. Aveyron. 1855 został naczelnym dyrektorem kopalni miedzi w Muzaja w Algierii, nie mógł jednak znieść tamtejszego klimatu, 1856 na zlecenie Compagnie des Usines Métallurgiques przez rok prowadził interesy tej firmy w Hiszpanii. Od 1857 dyrektor gazowni w Nimes, 1862 przeniósł się do Paryża. 1863 wyjechał do Lwowa z myślą o objęciu stanowiska szefa sztabu w oddziale Karola Różyckiego, nie przekroczył jednak granicy zaboru ros. Pracował naukowo w Ossolineum. 4.3.64 wyjechał z Galicji, 1865 został kasjerem w Société Générale du Crédit Industriel et Commercial w Paryżu i pozostawał na tym stanowisku do 1880. Członek Instytucji Czci i Chleba i Rady Szkoły Polskiej na Batignolles. 1870-71 wiceprezes Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny, po upadku Komuny potępił wojska wersalskie za stracenie Polaków. 1878 opracował memoriał w sprawie polskiej dla uczestników kongresu berlińskiego. 1878 zorganizował polską ekspozycję archeologiczną podczas wystawy światowej w Pałacu Trocadero. Ostatnie lata spędził w Courbevoie i Saint-Mandé pod Paryżem. Ożeniony z Zofią Conrad, c. franc, gen., miał s. Karola, Józefa i Seweryna. Zm. 14.12.83 w Paryżu przy 4 Avenue de Clichy, pochowany na cmentarzu Pére-Lachaise w kwaterze 81. Żona zm. 3.6.97 w Clamait pod Paryżem. Syn Seweryn Alfred Ludwik (ur. 28.9.46 w Barcelonie) był 1856-58 i 1862-64 uczniem Szkoły Batignolskiej.
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim