Waleria Łapińska-Bodaj h. Lubicz (ID: psb.19957.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. NIEWIAROWSKI Aleksander (1825-1892) literat, dziennikarz, redaktor 3°
2. NIEWIAROWSKA Kazimiera (ok. 1890-1927) aktorka, śpiewaczka 5°
3. BRZOZOWSKI Karol (1821-1904) poeta, działacz emigracyjny 6°
4. RZESZOTARSKI Adam (1903-1971) oficer AK 6°
5. KIJEWSKI Jan Chryzostom (zm. 1890) przemysłowiec 7°
6. KOWALSKI Zbigniew (1907-1955) działacz i publicysta łowiecki 7°
7. BRZOZOWSKI Stanisław (1875-1901) poeta 7°
8. SOKOŁOWSKI Kazimierz Andrzej (1901-1988) urzędnik państwowy, profesor ekonomii 7°
9. SOKOŁOWSKI Janusz (1921-1997) chemik, profesor i rektor Uniw. Gdańskiego 8°
10. CHEŁMICKI Zygmunt (1851-1922) ksiądz, literat, publicysta 8°
11. SCHLÖSSER Fryderyk Mathias (1781-1848) przemysłowiec 9°
12. SWINARSKI Artur (1900-1965), poeta, satyryk, dramaturg, tłumacz 9°
13. NAŁKOWSKI Wacław Piotr (1851-1911) geograf, publicysta, pedagog 9°
14. RZESZOTARSKI Jan (XVIII w.) sędzia ziemski rawski, poseł 9°
15. ROGOZIŃSKI Michał Hieronim (1827-1896) dyrektor Wydziału w Komisji Rządowej Sprawiedliwości, prezes II Departamentu Izby Sądowej 9°
16. SMACZNIŃSKI Wincenty (1802-1874) pedagog, poeta, tłumacz 10°
17. RZESZOTARSKI Alfons (1847-1904) profesor metalurgii 10°
18. KWIATKOWSKI Teofil Antoni (1809-1891) malarz 10°
19. SCHLÖSSER Henryk Wilhelm (1829-1884) przemysłowiec, filantrop 10°
20. SCHLÖSSER Karol Ernest (1832-1881) przemysłowiec 10°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  NIEWIAROWSKA Waleria, z Łapińskich (15 XII 1835 lub 1833 Warszawa - ok. 1914 Petersburg), aktorka
  Była siostrą => Marii Nowakowskiej. Ukończyła Szkołę Dramatyczną w Warszawie jako uczennica J. Królikowskiego, J.T.S. Jasińskiego i J. Rychtera. Uczyła się również prywatnie u L. Halpertowej. Debiutowała 11 XI 1853 w WTR pod nazwiskiem panieńskim, w roli Klemencji („Niemowa"). Zaangażowana do zespołu dramatu, pracowała w WTR do końca swej kariery. W 1862 wyszła za lekarza Floriana N. Podczas powstania styczniowego jej mąż został adiutantem M. Langiewicza, a po upadku powstania schronił się za granicą. N. często wówczas wyjeżdżała do niego w odwiedziny; dopiero po pewnym czasie wyjednała dla niego zezwolenie na powrót do kraju. Pod nazwiskiem męża wystąpiła wg M. Chomińskiego po raz pierwszy 3 XII 1867 w roli Hrabiny („Skrupuł sumienia") i odtąd stale go używała. W 1889 obchodziła jubileusz trzydziestopięciolecia pracy artyst. grając rolę Matki („Balladyna”, fragm.) i Szenionowej („Żydzi"). W rolach Pani Dobrójskiej („Śluby panieńskie") i Kasztelanowej („Pani kasztelanowa") święciła dwa następne jubileusze: w 1903 pięćdziesięciolecia, 11 II 1909 pięćdziesięciopięciolecia. Trzeci jubileusz, bardzo uroczysty, był jednocześnie jej ostatnim występem na scenie; od kolegów N. otrzymała wówczas złoty łańcuch, od rodziny Korzeniowskich wieniec z napisem „Pani Kasztelanowej, której była najdoskonalszym wcieleniem”.
  Przystojna, inteligentna, utalentowana, wykazywała początkowo w swej grze pewne niedostatki głosu. „W dykcji choćby o jeden ton podniesionej nad zwykły konwersacyjny kamerton - pisał Wł. Bogusławski - głos odmawia pani Niewiarowskiej posłuszeństwa i wyłamuje się co chwila spod wszelkiej prawidłowej modulacji”. Dzięki usilnej pracy znacznie polepszyła jednak swą dykcję, a głosowi nadawała więcej naturalności i swobody. Początkowo grywała role bohaterskie, jak np. Laura („Honor i pieniądze"). Podstawową specjalnością, którą wytworzyła sobie w okresie dojrzałości artyst. były role wielkich dam, jak np. Hrabina Wo-rońska („Majster i czeladnik"), Hrabina Clairmont („Lady Tartuffe"). Wcześnie, gdy jeszcze „młodość zadawała kłamstwo nakreślonym zmarszczkom”, zaczęła grać role osób starszych, takie jak Sędzina Zacniewska („Jam bogaty"); równocześnie powierzano jej role amantek, np. Margrabiny de Prie („Panna de Belle-Isle"). Z czasem przekroczyła swe salonowe emploi i grywała także role charakterystyczne, m.in. Joannę („Joanna, kobieta z ludu"), Adelajdę Frazesowiczową („Emancypowane"), Emilię („Otello"), Serafinę („Dewotka"). Stosunkowo rzadko grywała główne role, jednak w jej wykonaniu nawet postaci drugoplanowe, jak np. Peggy („Pojedynek szlachetnych") zwracały powszechną uwagę. Wg A. Grzymały-Siedleckiego na szczególne wyróżnienie zasługuje kunszt, z jakim obnażała „wszelką blagę, wszelkie udawanie, wszelaki ludzki czek bez pokrycia”. W repertuarze, który jej to umożliwiał, w sztukach K. Zalewskiego, E. Lubowskiego, J. Blizińskiego, „znajdowała istne perły”, nieporównana zwłaszcza jako Łucka („Przed ślubem").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.79220.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 23 str. 81: psb.19957.1
  n.174998m Nekrologia Minakowskiej (174998)
  sw.1086990 Akt małżeństwa: Warszawa Przemienienie Pańskie (obecn. m. Warszawa), 129/1879 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=1216d&sy=1879&kt=2 [podgląd]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim