Ludwik Oborski (ID: psb.20346.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. HORNOWSKI Józef (1773-1817) major wojsk litewskich 5°
2. BNIŃSKI Adolf (1815-1881) działacz społeczny, ziemianin 6°
3. DĄBROWSKI Jan Michał (1783-1827) generał 6°
4. KULCZYCKI Ludwik (1866-1941) działacz polityczny, historyk, socjolog, publicysta 7°
5. DĄBROWSKI Jan Henryk (1755-1818) generał, twórca legionów 7°
6. KOSZUTSKI Nestor (1822-1886) ziemianin, ekonomista, poseł 7°
7. BNIŃSKI Konstanty (zm. 1810) kasztelan chełmiński 7°
8. BIAŁKOWSKI Alfons Klemens (1814-1863) ziemianin, działacz polityczny 7°
9. BNIŃSKI Aleksander Stanisław (1783-1831) senator 7°
10. LEX Józef (1791-1866) major, inżynier wojskowy, malarz 8°
11. HORAIN Jan Nepomucen (1760-1820) działacz kościuszkowski 8°
12. HORAIN Jan Antoni (1686-1777) wojewoda brzesko-litewski 8°
13. MAŃKOWSKA Bogusława (1814-1901) pisarka 8°
14. DĄBROWSKI Bronisław (1815-1880) ziemianin, powstaniec 8°
15. DĄBROWSKI Jan Michał (1718-1779) pułkownik 8°
16. KOSZUTSKI Kazimierz (1836-1903) powstaniec 1863, rolnik, ekonomista 8°
17. KOCZOROWSKI Kazimierz (1824-1893) ziemianin, poseł 8°
18. KOCZOROWSKI Adolf (1823-1893) działacz polityczny, redaktor, ziemianin 8°
19. KĘSZYCKI Jakub (ok. 1776- po 1820) pułkownik, poseł 8°
20. BNIŃSKI Łukasz (1740-1818) sędzia poznański 8°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny - Uzupełnienia i sprostowania w t. 40 do art. Oborski Ludwik
  Polski Słownik Biograficzny t. 23 str. 441: psb.20346.1
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: OBORSKI Ludwik - W Wojsku Polskim Księstwa Warszawskiego 12.1806 wstąpił do 1 pp. jako ppor., 1.07 por. 5 pp., 10.09 adiutant mjr, 12.11.10 kpt., odbył kampanie 1807, 1809, 1812-13, Koły, Wały, Płock, Pilica, Częstochowa, Rygą Labiau, Gdańsk, gdzie 17.3.13 ranny w nogę lewą od kuli karabinowej, 5.6.13 otrzymał LH, po kapitulacji Gdańska dostał się 12.13 do niewoli ros., W armii Królestwa Polskiego 1814 przeznaczony do bat. instrukcyjnego strz. p., potem kpt. p. gren. gw., 7.12.18 ppłk 3 ppl., dow. batalionu. Związany z masonerią był współzałożycielem loży „Doskonałe Milczenie”, należał do Wolnomularstwa Narodowego, od 1821 w Towarzystwie Patriotycznym, przewodniczył członkom z 3 i 7 ppl. W 6.27 postawiony przed sądem wojennym za stosowanie kary bicia kijem, skazany na 3 miesiące twierdzy i dymisję z wojska, 1.8.27 zdymisjonowany, 17.10.27 przywrócony do służby w 3 ppl. w stopniu ppłka, 5.1.30 dymisja dla słabości zdrowia z pozwoleniem noszenia munduru. W powstaniu 4.1.31 wrócił do służby w 7 ppl., 6.2.31 dow. pułku, 6.4.31 płk, 10.6.31 objął dowództwo bryg. strz. p., 10.3.31 otrzymał krzyż złoty nr 315, Jędrzejów, Grochów, Dębe Wielkie, Kałuszyn, Mińsk, Rajgród, Wilno, Szawle, 15.7.31 przeszedł z Rohlandem do Prus, internowany przez Prusaków. Przybył 2.32 do Francji, należał do zakładu w Besançon, 10.3.32 stanął na czele Rady Polaków i był autorem projektu utworzenia wojskowej władzy centralnej czyli tzw. Delegacji Generałów. 6.32 przyjęty do loży „Nadzieja-Wytrwałość”, był przewielebnym masonów polskich. 17.11.32 podpisał apel do posłów, aby powołali sejm na emigracji. Wziął udział w wyprawie frankfurckiej jako dowódca Hufca Świętego i 7.4.33 przeszedł do Szwajcarii. Dowodził wyprawą sabaudzką wydalony do Anglii. 1.9.34 podpisał w Londynie akt wiary Ogółu Emigracji Polskiej. Nękany biedą wyjechał do Ameryki, 6.12.34 przybył do Nowego Jorku, ale po paru miesiącach wrócił do Europy. Próbował osiąść we Francji, 10.4.35 wydalony z Hawru do Port-smouth na statku „Southampton”, otrzymywał zasiłek rządu bryt., 6.36 przeniósł się do Londynu. Związany początkowo z Ogółem Londyńskim, od 12.38 członek Gromady Londyn, był jej czołowym działaczem i wieloletnim przewodniczącym gminy. 1845 przewodniczący Stowarzyszenia Bratniej Pomocy. 16.2.40 w Londynie potępił Czartoryskiego, a 5.6.44 politykę Rosji i złożył przysięgę prowadzenia walki aż do pełnej wolności, 2.46 chciał organizować Legion Polski, który pośpieszyłby z pomocą powstaniu krakowskiemu. 7.46 przystąpił do TDP. Uczestnik wypadków Wiosny Ludów, 3.48 wyruszył do kraju, dotarł do Poznania, był oficerem sztabu Mierosławskiego, dowodził kosynierami pod Miłosławiem, Wrześnią i Sokołowem. Po kapitulacji więziony w Poznaniu i Kostrzyniu, potem wydalony z Prus. 6.49 wziął udział w powstaniu badeńskim, gdzie dowodził 4 dywizją bił się pod Waghausel i Rastatt, potem schronił się we Francji. 8.8.49 wydalony z Boulogne do Anglii, zamieszkał w Londynie. 1854 potępił Czartoryskiego, od 1855 związany ze Stówa-rzyszeniem Międzynarodowym i był sekretarzem jego Komitetu Centralnego, 1856 członek Gromady Rewolucyjnej Londyn. 1863 stał na czele Delegacji Emigracji Polskiej wspierającej powstanie styczniowe. Od 1864 członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Robotników, czyli Pierwszej Międzynarodówki, podpisałjej manifest inauguracyjny. 1866 należał do Zjednoczenia Emigracji Polskiej i był przewodniczącym jej Gminy Centralnej Londyńskiej. 31.12.67 został członkiem Stowarzyszenia Podatkowego. Od 5.8.72 przewodniczący Związku Ludu Polskiego. 1811 ożenił się z Wolicką miał s. Kazimierza, Ignacego i Józefa oraz córkę. Zm. 25.10.73 w Londynie, pochowany na cmentarzu Highgate w grobie Feliksa Nowosielskiego.
  n.16629 Nekrologia Minakowskiego (16629)
  sw.564148 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim