Tadeusz «Olsza» Blomberg-Halicz (ID: psb.20725.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MIANOWSKI Antoni Wincenty (1743-1822) prawnik, pisarz sądowy 4°
2. MIANOWSKI Aleksander (1899-1969) inżynier hydrotechnik 4°
3. ROSTAFIŃSKI Marian Piotr (1897-1945) farmaceuta, botanik 4°
4. PAPROCKI Abraham (1813-1852) pedagog, pisarz żydowski 5°
5. RYSZKIEWICZ Józef (1856-1925) malarz 5°
6. EISENBAUM Antoni (1791-1852) pedagog, pisarz 6°
7. RYSZKIEWICZ Józef (1888-1942) malarz 6°
8. PAPROCKI Gustaw (1845-1909) członek organizacji narodowej, sekretarz rządu 6°
9. JASIEŃSKI Stanisław Maksymilian (1853-1929) aktor, dekorator teatrów 6°
10. OKRĘT Władysław (1870-1910) redaktor, wydawca 7°
11. OKRĘT Leon (1864-1937) adwokat, dziennikarz 7°
12. MORAWSKI Adolf Jan (1895- po 1939) inżynier elektryk, profesor, internowany przez Rosjan 7°
13. JANIKOWSKI Andrzej (1799-1864) profesor chirurgii 7°
14. JANIKOWSKI Stanisław (1833-1881) profesor medycyny 7°
15. JANIKOWSKI Ludwik Andrzej (1868-1911) prawnik, publicysta 8°
16. GUTT Jerzy (1769-1836) farmaceuta 9°
17. MATUSZEWSKI Karol (1842-1902) estetyk, malarz, krytyk sztuki 9°
18. LEŚMIAN Bolesław (1877/78-1937) poeta 9°
19. SKORYNA Cezary Franciszek Feliks (1840-1903) właściciel fabryki maszyn młyńskich w Warszawie, działacz społeczny 9°
20. JANIKOWSKI Teofil Mikołaj (1801-1840) kupiec 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  OLSZA Tadeusz, właśc. T. Blomberg (3 XII 1895 Warszawa - 1 VI 1975 Londyn), aktor, śpiewak, tancerz, reżyser
  Był synem Andrzeja Blomberga, fabrykanta organów, i Bronisławy z Mianowskich, bratem => Michała Halicza, mężem Priscilli z domu Mac Gregor-Brown. W 1915-17 uczył się śpiewu i harmonii w Konserwatorium Warszawskim. Na pocz. 1917 za działalność niepodległościową został aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie w Lubaniu. Przed 1920 K. Wroczyński wymienia go wśród śpiewaków warsz. kabaretu Czarny Kot (występował pod nazwiskiem Olsza). W 1921 zdał eksternistyczny egzamin aktorski ZASP-u i nadal występował na scenach warsz.: od kwietnia 1921 w Qui Pro Quo, gdzie wg L. Sempolińskiego „zabłysnął jako nowy, ciekawy talent charakterystyczny (piosenki groteskowe i sentymentalne)” (Dymek z papierosa); w listopadzie t.r. w t. Nietoperz; od poł. sez. 1921/22 znowu w Qui Pro Quo; w 1922-23 w t. Stańczyk, w czerwcu 1923 wystąpił w roli Ścibora („Wściekły lotnik") w operetce Nowości. W grudniu 1923 z lwow. kabaretem Ul występował gościnnie w Płocku. W 1924-26 ponownie w Qui Pro Quo, z którym odwiedził Kraków (lipiec 1926). Później występował znów w Warszawie: jesienią 1926 w T. Nowości, w sez. 1926/27 Perskie Oko jesienią 1927 Karuzela, 1927/28 w t. Nowe Perskie Oko, 1928-31 i w czerwcu 1933 w Morskim Oku i z zespołem tegoż gościnnie we Lwowie (sierpień 1929), 1931-32 w t. Wesołe Oko. Równocześnie w 1931-33 występował w programach t. Banda, z którym wyjeżdżał na gościnne występy do Krakowa (Bagatela, marzec 1933). W 1932 grał w warsz. t. Kameleon, latem t.r. z grupą aktorów warsz. w Płocku (lipiec) i Czortkowie (sierpień). W 1933 występował w Warszawie, w t. Alhambra i Rex w sez. 1933-34 Cyganeria, 1934 Hollywood, 1934/35 Stara Banda. W lecie 1935 gościł w Łodzi, w T. Letnim Bagatela. W 1935-37 grał w Warszawie, w Cyruliku Warszawskim (m.in. Ekscelencję w „Karierze Alfa Omegi"), a z nim gościnnie m.in. w Krakowie (1936) i Ciechocinku (1937). W 1937-39 był w warsz. t. Małe Qui Pro Quo; po programie zatytułowanym „Pod parasolem” K. Wierzyński napisał: „bohaterem wieczoru był Tadeusz Olsza niewyczerpany w pomysłach, stwarzający przezabawne i coraz nowe typy, niedościgły w gwarze Wiecha"; także J. Jurandot wspominał O. występującego w Małym Qui Pro Quo: „zdradziwszy piosenkę sentymentalną stał się kapitalnym wykonawcą ballad podwórzowych i twórcą świetnych typków z Grajdołka”. Był jednym z najpopularniejszych aktorów kabaretowych i rewiowych Warszawy. Odnosił sukcesy zwłaszcza jako znakomity wykonawca monologów i piosenek - zarówno sentymentalnych, jak i ballad podwórzowych, a także jako świetny tancerz, np. partner Z. Halamy w słynnym tańcu „Złotej pantery” w rewii „Tysiąc pięknych dziewcząt”. Na ekranie debiutował już w 1918 epizodami w filmach niem. „Mater Dolorosa” i „Jugendliebe”. W filmach pol. występował od 1921 (m.in. „Jedynaczka króla smalcu”, „Krzyk nocy”, „O czym się nie mówi”, „Uśmiech losu”, „Grzeszna miłość”, „Jaśnie pan Nikt"). Brał udział w licznych audycjach PR, niemal od początku jego istnienia. Zmobilizowany do wojska 24 VIII 1939, po kampanii wrześniowej znalazł się w Rumunii.
  W listopadzie t.r. grał Wilkosza („Uciekła mi przepióreczka"), w przedstawieniu przygotowanym przez Zespół Artystów Warsz. w Bukareszcie. Następnie przez Jugosławię i Włochy dotarł do Paryża, gdzie wystąpił ponownie w tym spektaklu (zespół przyjął nazwę T. Polski we Francji) w Theatre Antoine (luty 1940). Następnie służył w Pol. Siłach Zbrojnych w Szkocji, gdzie w 1941-43 zorganizował i prowadził półzaw. T. Polowy 1 Brygady Strzelców; reżyserował trzy jego przedstawienia, z którymi objeżdżał pol. jednostki wojskowe, szpitale, obozy wysiedleńców i skupiska emigracji pol. w Anglii i Szkocji. Do kraju wrócił we wrześniu 1946. W sez. 1946/47 pocz. występował w t. Siedem Kotów w Krakowie. Potem został zaangażowany do T. Muzycznego Domu Wojska Pol. w Warszawie; wystąpił w kilku doskonałych rolach epizodyczno-charaktery stycznych: (Nikifor, Kelner) w głośnej premierze „Żołnierza królowej Madagaskaru” (luty 1947). W 1947 brał też udział w imprezach estradowych w Łodzi, zaś od stycznia do września 1948 kierował tam Spółdzielnią Aktorską objazdowego T. Małych Form, występował w łódz. kabarecie lit. Ani Be, ani Me. Od sez. 1948/49 do 1970/71 był aktorem warsz. T. Syrena (w 1959-61 także jego drugiej sceny Buffo), gdzie wg W. Fillera „przy dymku z papierosa uczył widza sztuki finezyjnej konwersacji”. Reżyserował tam programy składane: „Żebyśmy tylko zdrowi byli”, „Nie bądźmy dziećmi” oraz wspólnie z K. Krukowskim: „Nasza żartoteka”, „A my nic, tylko gramy”. O pierwszym z nich pisał Jaszcz w rec. zatytułowanej „Cud w Buffo": „Niewątpliwy sukces, ba, wybitny sukces. Od paru lat nie oglądała Warszawa tak udanego przedstawienia rewiowego. Doskonały program, świetne wykonanie. Prawie brak słabych punktów, a raz po raz dwucalowe gwoździe” (cyt. za L. Sempolińskim: „Druga połowa"). O występie O. w rewii „Zawiążmy supełek” (1959) K. Beylin pisała „budzi huragany śmiechu i oklasków w pysznych, naprawdę dowcipnych monologach” (cyt. za L. Sempolińskim: „Druga połowa"). Równocześnie stale występował w radiu, telewizji i na estradzie, ponadto w kabarecie Szpak (1954) oraz Cyganeria (1959), pod kier. K. Krukowskiego w warsz. Grand Hotelu. W 1965 otrzymał tytuł czł. zasłużonego ZASP-u. W tym samym roku, 24 X, obchodził jubileusz czterdziestopięciolecia, a 16 IX 1971 pięćdziesięciolecia pracy artystycznej. Pod koniec 1971 wyjechał do Londynu, gdzie mieszkała jego żona.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.15923.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 23 str. 829: psb.20725.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim