Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ORDĘGA Władysław Symforian (1828-1896) dyplomata 1°
2. KIEŁCZEWSKI Józef (ok. 1750-1812) chorąży kaliski, poseł 3°
3. CZAPSKI Mikołaj (1753-1833) generał-major 4°
4. CZAPSKI HUTTEN Stanisław (1779-1844) pułkownik 4°
5. GÓRSKI Antoni (ok. 1775-1835) pułkownik artylerii 4°
6. RYDZYŃSKI Wojciech (ok. 1705-1770) stolnik poznański, poseł, pułkownik wojsk koronnych 4°
7. RADOŃSKI Onufry Adalmar (1790-1830) oficer, działacz wolnomularstwa, emigrant 4°
8. OBUCHOWICZ Michał (po 1760-1818) kasztelan miński, powstaniec kościuszkowski 5°
9. CZAPSKI Franciszek Stanisław (zm. 1802) wojewoda chełmiński 5°
10. RADOŃSKI Kazimierz (1733-1795) generał-major 5°
11. CZAPSKI Antoni (zm. 1792) generał-lejtnant 5°
12. CZAPSKI Edward (1819-1888) ziemianin, pamiętnikarz 5°
13. CZAPSKI Marian (1816-1875) ziemianin, literat 5°
14. CZAPSKI Ignacy (zm. 1746) kasztelan gdański 6°
15. MĘCIŃSKI Michał Mikołaj (zm. po 1739) podstoli wieluński 6°
16. MĘCIŃSKI Jan (1693-1738) stolnik wielki koronny 6°
17. MAZOWIECKI Władysław (ok. 1747 po 1813) marszałek dobrzyński konfederacji barskiej, szambelan królewski 6°
18. PRZYŁUSKI Tadeusz (XVIII w.) marszałek czernihowski konfederacji barskiej 6°
19. LIPSKI Józef (ok. 1686-1752) poseł, kasztelan bełski i łęczycki 6°
20. ILIŃSKI Józef August (1766-1844) generał 6°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 165: psb.20876.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 167: psb.20878.2
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 162): Ordęga Józef, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa, wpis 19 IX 1821
  Bogaty właściciel ziemski w Kaliskiem. Należało do niego miasteczko Koźminek i 5 wsi w woj. kaliskim. W 1825 uzyskał stopień mgra prawa i admin., po czym kontynuował studia w Jenie i Wrocławiu, gdzie otrzymał doktorat praw. W czasie studiów w Warszawie był na skutek podejrzenia o przynależność do związków studenckich dwukrotnie z polecenia w. ks. Konstantego aresztowany. Po powrocie z Niemiec osiadł na wsi. Po wybuchu powstania 1830 został posłem na Sejm, walczył w stopniu kapitana w Jeździe Kaliskiej, potem Poznańskiej, w pułku, który własnym kosztem wystawił. Brał udział w wyprawie gen. Chłapowskiego na Litwę, potem walczył pod dowództwem gen. Dembińskiego i Różyckiego. W kampanii tej został ranny, potem odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Zbliżony do Tow. Patriotycznego, był członkiem Tow. Wychowania Dzieci po Poległych Rycerzach Polskich. Po upadku powstania, sprzedawszy majątki w Polsce, wyemigrował przez Kraków, gdzie odgrywał znaczną rolę polityczną, do Francji. Od stycznia 1835 należał do sekcji battignolskiej TDP, której był współzałożycielem, w 1838 zgłosił jednak wystąpienie. W 1845-1846 kierował założonym przez siebie stowarzyszeniem Demokracja Polska XIX wieku oraz, pozostając pod wpływem socjalistyczno-religijnej ideologii Bucheza, redagował czasopismo pod tą samą nazwą: „Demokracja Polska XIX wieku”, i ogłosił O narodowości polskiej z punktu widzenia katolicyzmu i postępu (Paryż 1840). W 1846 zgłosił ponownie akces do TDP wraz z członkami Demokracji Polskiej XIX wieku. W 1848 został wybrany członkiem Centralizacji, a po jej przeniesieniu do Londynu był jej przedstawicielem we Francji. W 1854 był członkiem Koła Polskiego w Paryżu, popierał organizację legionu polskiego w Turcji. W 1862 został korespondentem paryskim Warszawskiego Centralnego Komitetu, a po wybuchu powstania styczniowego członkiem Centralnego Komitetu Polskiego w Paryżu, reprezentacji Rządu Narodowego we Francji do kwietnia 1863, następnie w 1863-1864 agentem Rządu Narodowego na Włochy i Szwajcarię z siedzibą w Turynie. W tym też charakterze zawarł w marcu i czerwcu 1864 układy z gen. Klapką i Garibaldim w sprawie poparcia powstania przez rewolucyjne Węgry i Włochy. Był nauczycielem i członkiem Rady Szkoły Batignolskiej. W 1864/65 był współpracownikiem „Wytrwałości”. W 1866-1868 był konsulem francuskim w Sarajewie. Ostatnie lata życia spędził w Krakowie i tam też zmarł. Ożeniony był z Kiełczewską, pozostawił 3 synów.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: ORDĘGA Józef - Ukończył szkoły w Kaliszu, od 19.9.21 student Wydziału Prawa i Administracji UW, 1825 otrzymał dyplom mgra prawa, kontynuował studia w Jenie i Wrocławiu, gdzie otrzymał stopień dra praw. W powstaniu częściowo sfinansował 1 p. jazdy kal., otrzymał w nim stopień kpt., brał udział w wyprawie Chłapowskiego na Litwę, wycofał się z Dembińskim z Litwy do Warszawy, otrzymał dyplom „dobrze zasłużonego Ojczyźnie”, 25.5.31 krzyż złoty nr 3723, poseł na Sejm, 26.9.31 przeszedł z Różyckim do Galicji, internowany przez Austriaków. Przybył 8.33 do Francji, zamieszkał w Paryżu, 10.9.34 potępił tu Czartoryskiego, 1.35 został członkiem TDP, był jednym z założycieli sekcji Batignolles, ale 14.6.38 wystąpił z TDP. 17.10.35 aresztowany przez policję, musiał przenieść się do Libourne, potem do Bordeaux, 22.9.38 wrócił do Paryża. 1842 odwiedził Poznańskie dla załatwienia spraw majątkowych, nawiązał też kontakty z tamtejszą konspiracją. 1845 pod wpływem filozofii Bucheza wspólnie ze Stanisławem Ponińskim i Teofilem Januszewiczem założył stowarzyszenie Demokracja Polska XIX wieku i wydawał od 4.45 do 5.46 czasopismo pod tym samym tytułem. Ogłosił też broszurę „O narodowości polskiej z punktu widzenia katolicyzmu i postępu”, w której wyłożył zasady poglądów Bucheza. Uczestnik wypadków Wiosny Ludów, dotarł do Poznania i Krakowa, wrócił do Francji. Od 1854 zatrudniony w Szkole Batignolskiej. Od 1857 członek redakcji „Przeglądu Rzeczy Polskich”, w 1860 próbował organizować Legion Polski we Włoszech, w 1862 wspierał finansowo szkolę wojskową polską w Genui i Cu-neo. 1861-62 członek Zjednoczenia Emigracji Polskiej. Po wybuchu powstania styczniowego był przez kilka miesięcy członkiem Centralnego Komitetu Polskiego, chciał organizować wyprawę do Polski z terytorium Szwajcarii. Agent Rządu Narodowego na Francję, Włochy i Szwajcarię. 1863 utworzył Komitet Narodowy Polski, który miał oddziaływać na franc, opinię publiczną. 8.3.64 w imieniu Rządu Narodowego podpisał porozumienie z gen. Klapką w sprawie poparcia ze ztrony Węgrów, a 6.6.64 podobny układ z Garibaldim. 1864-65 współpracował z pismem „Wytrwałość”. 30.1.63 przystąpił w Paryżu do Stowarzyszenia Podatkowego. Pod koniec życia przeniósł się do Krakowa. Ożeniony był z Antoniną Kiełczewską miał s. Władysława, konsula w Sarajewie i posła franc, w Japonii, oraz Bolesława, oficera franc., a także c. Marię. Zm. 7.5.79 w Krakowie.
  n.127879a Nekrologia Minakowskiego (127879)
  n.19261 Nekrologia Minakowskiego (19261)
  sw.154958 Informacja p. Mirosława Paliszewskiego ze Wschowy (z 22.1.2011)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim