Wanda Malinowska (ID: psb.21149.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. OSTERWA Juliusz (1885-1947) aktor, reżyser, dyrektor teatru 1°
2. SAPIEHA Adam (1828-1903) polityk galicyjski 4°
3. SAPIEHA Władysław Leon (1853-1920) ziemianin, działacz społeczny, poseł 5°
4. SAPIEZYNA Jadwiga (1806-1890) filantropka 5°
5. SAPIEHA Leon (1803-1878) marszałek Sejmu Krajowego 5°
6. SAPIEHA Adam Stefan (1867-1951) kardynał 5°
7. SANGUSZKO Władysław Hieronim (1803-1870) polityk konserwatywny 5°
8. SANGUSZKOWA Izabela (1808-1890) filantropka, działaczka społeczna 5°
9. SANGUSZKO Eustachy Stanisław (1842-1903) marszałek krajowy, namiestnik Galicji 6°
10. SANGUSZKO Eustachy Erazm (1768-1844) generał, poseł, hodowca koni 6°
11. SANGUSZKOWA Klementyna Maria (1780-1852) filantropka 6°
12. STADNICKI Adam Zbigniew Leon (1882-1982) ziemianin, leśnik, działacz polityczny, poseł na sejm RP 6°
13. SAPIEHA Aleksander Antoni (1773-1812) przyrodnik, podróżnik, polityk 6°
14. SAPIEHA Andrzej Józef (1894-1945?) ziemianin, emisariusz AK 6°
15. LUBOMIRSKI Henryk (1777-1850) działacz polityczny, kurator literacki, mecenas sztuki 6°
16. SANGUSZKO Roman Damian (1832-1917) ordynat zasławski, kolekcjoner 6°
17. SANGUSZKO Paweł Roman (1834-1876) ziemianin 6°
18. SAPIEHA Leon (1883-1944) ziemianin, podróżnik, poseł 6°
19. SAPIEŻYNA Anna Jadwiga (1772-1859) ziemianka 6°
20. SANGUSZKO Roman Władysław (1901-1984) ziemianin, hodowca koni 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  OSTERWINA Wanda, z Malinowskich (1887 Wilno - 22 I 1929 Warszawa), aktorka
  Była córką Wincentego Wilhelma Malinowskiego i Władysławy z Juszkiewiczów, żoną => Juliusza Osterwy, matką aktorki Elżbiety O. Ukończyła pensję klasztorną w Malines w Belgii oraz wyższe kursy żeńskie Pankiewiczówny w Warszawie. W 1908 wystąpiła na przedstawieniu amatorskim w Nałęczowie wykonując fragm. „Śmierci Ofelii” i zachęcona pochwałami widzów (m.in. S. Żeromskiego) zdecydowała się wstąpić na scenę. Do zawodu aktorskiego przygotowywała się pod kier. R. Żelazowskiego i K. Kamińskiego. W sez. 1908/09 występowała pod nazwiskiem panieńskim w T. Polskim w Łodzi, w sez. 1909/10 w T. im. Słowackiego w Krakowie, w sez. 1910/11 w T. Polskim w Wilnie. 14 III 1912 wyszła za aktora Juliusza Osterwę i odtąd stale używała nazwiska Osterwina. 8 VIII 1913 debiutowała z dużym powodzeniem w WTR w roli tyt. w pantomimie „Sumurun”, ale nie została zaangażowana. W 1915 wraz z mężem ewakuowana do Samary, w 1916 występowała w T. Polskim w Moskwie pod kier. A. Szyfmana, w 1916-18 w T. Polskim w Kijowie, a wiosną 1918 tamże w Nowym T. Polskim. Po powrocie do kraju została w 1918 zaangażowana do T. Polskiego w Warszawie, a od jesieni 1919 do końca życia była związana z zespołem Reduty najpierw w Warszawie, a od 1925 w Wilnie. Niekiedy występowała gościnnie w innych t. warsz., m.in. w T. Rozmaitości (1923), a także w Łodzi (1920), Wilnie (1922), Krakowie (1923). Słabe zdrowie nigdy nie pozwalało jej na częste i regularne występy, a w ostatnim okresie powodowało długie przerwy w jej działalności. Była, jak pisała H. Małkowska, „wysoka, niesłychanie zgrabna, o prześlicznych nogach i rękach, tak filigranowych, że zdawały się jakimś kruchym dziełem sztuki. Oczy miała jak szafirowe bratki, wielkie, przezroczyste i trochę jakby zdziwione. Usta kapryśne, a w uśmiechu jakąś domieszkę goryczy. Aktorka subtelna i inteligentna, tylko głos, nieco chropawy, o niedużej skali, nie harmonizował z postacią”. „Najlepiej czuła się na scenie kameralnej, gdzie nie trzeba nadużywać głosu, gestu” - pisano o niej w nekrologu zamieszczonym w „Scenie Polskiej”. W. Piotrowicz wspominał, że „jej bezpośredniość, prostota, wyczarowywanie najgłębszych nastrojów, odczuć, wrażeń siłą bogatej indywidualności odnosiły zawsze zwycięstwo nad tym wszystkim, co nazywamy rzemiosłem czy techniką sceniczną”. Grała m.in. Dziewicę („Dziady"), Kornelię („Irydion"), Anielę („Śluby panieńskie"), Feniksanę („Książę Niezłomny"), Agnieszkę („Sułkowski"), Gwendolenę („Brat marnotrawny"), Irenę („Ponad śnieg"), Nelly („Papierowy kochanek"), Renę („Lekkoduch"), Karczmarkę („Diabeł i karczmarka"). Występowała też w kilku filmach pol. m.in. w „Blanc et noir” i „Strzale”. Dystyngowana i delikatna była wg W. Piotrowicza „dobrym duchem Reduty”. J. Szczublewski pisał o jej „subtelnie dobroczynnym wpływie na zespół”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.16742.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.41621.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  WANDA
  OSTERWINA
  + 22.I.1929
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 466: psb.21148.7
  Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 471: psb.21149.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.3081x
  n.62266 Nekrologia Minakowskiej (62266)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim