Onufry Pietraszkiewicz (ID: psb.22585.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. PIETRASZKIEWICZÓWNA Stanisława Maria (1884-1952) pedagog, działaczka społeczna i niepodległościowa, wydawca 4°
2. PARCZEWSKI Konstanty (1801-1855) powstaniec 1830, emigrant 7°
3. PARCZEWSKI Stanisław (1803-1830) teolog, literat, przyjaciel A. Mickiewicza 9°
4. NAGURSKI Kajetan (po. 1760-1802) członek Rady Najwyższej Narodowej Litewskiej 9°
5. NAGURSKI Jan (ok. 1760-1796/97) poseł, generał-major w powstaniu kościuszkowskim 9°
6. DEMBIŃSKI Tadeusz (1865-1930) laryngolog 9°
7. LIPIŃSKI Karol Józef (1790-1861) skrzypek, kompozytor, pedagog 9°
8. DZIEWOŃSKI Maciej (zm. 1794) ksiądz 9°
9. OGIŃSKI Gabriel Józef (1784-1842) powstaniec 1830, emigrant, introligator 10°
10. BRAUNEK Tadeusz (ok. 1836-1909) ziemianin, działacz spółdzielczy 10°
11. PASZKOWSKI Wacław Julian (1881-1950) inżynier technolog, profesor, minister komunikacji 10°
12. KORSAK Julian (1806/07-1855) poeta, tłumacz 10°
13. OGIŃSKI Andrzej Ignacy (1740-1787) poseł, wojewoda trocki 10°
14. RODZIEWICZÓWNA Józefa Anna (1867-1931) nauczycielka, działaczka socjalistyczna 10°
15. ŁOPACIŃSKI Mikołaj Tadeusz (1715-1778) poseł, pisarz wielki litewski, wojewoda brzeski litewski 10°
16. DZIEWOŃSKI Zachariasz (1802-1872) lekarz, emigrant 10°
17. BUKOWSKI Henryk (1839-1900) emigrant, antykwariusz 11°
18. REJCHAN Alojzy (1807-1860) malarz, miniaturzysta, litograf 11°
19. SZUMAN Władysław (1868-1924), sędzia 11°
20. PLATER Józef Konstanty (1758- ok. 1840) poseł, marszałek 11°

Uwagi

• Epitafium na cm. na Rossie (za: http://cmentarznarossie.info/obiekty.php?id=10385 ):

  S. P.
  Onufry
  PIETRASZKIEWICZ
  Magister Filozofii
  b. Uniwer. Warszawskiego
  ur. 1794 + 1863 r. 25 listop.
  Wieczne odpocznienie
  racz Mu dać Panie!
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 26 str. 171: psb.22585.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 26 str. 175: psb.22587.5
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 439): Pietraszkiewicz Onufry, Wydział Filozoficzny, sekcja Filozof., Nauki Przyrodn., wpis 11 X 1820
  Pochodził z niezamożnej szlachty. Przed zapisaniem na studia zajmował się guwernerką. Założyciel i jeden z najczyn-niejszych członków, mistrz ceremonii i archiwista zbierający dokumenty Towarzystwa Filomatów. W 1820 został jako stypendysta skierowany na studia do Warszawy, gdzie otrzymał stopień mgra filozofii. Utrzymywał kontakt z „Gospodą Akademicką”, ale przestał chodzić na zebrania studenckie, widząc śledzących ich szpiegów. Na polecenie Mickiewicza utworzył w Warszawie Związek Przyjaciół, który miał nawiązać kontakt z Wilnem. Do Związku wciągnął czterech studentów: Jana Bansemera, Mariana Brzozowskiego, Jana Heislera i Karola Łaskiego. W 1821-1822 był nauczycielem wojew. szkoły lubelskiej. Okres lubelski Pietraszkiewicz uważał za smutny. W 1823 objął pracę w spadkowej masie Radziwiłłowskiej i był dalej nader czynny w Towarzystwie Filomatów. Miał być wysłany za granicę. W wyniku procesu filaretów zesłany 22 X 1824 administracyjnie do Moskwy, z poleceniem wyjazdu w ciągu 10 dni; otrzymał tam dla odsłużenia stypendium stanowisko adiunkta na Uniwersytecie. Po wybuchu powstania 1830 został oskarżony o kontakt z internowanymi w Moskwie polskimi oficerami Korpusu Litewskiego w celu przedostania się do kraju i skazany na śmierć; 13 I 1832 wyrok został zamieniony na zesłanie na Syberię. W Tobolsku przeżył na zesłaniu blisko 30 lat. Prowadził tam bibliotekę wygnańczą sybiraków i należał wraz z Gustawem Zielińskim i Konstantym Wolickim do triumwiratu, kierującego życiem zesłańców. W 1841 uzyskał zezwolenie na wstąpienie do służby państwowej i został sekretarzem miejscowego Tow. Dobroczynności, a w 1860 pozwolono mu powrócić do Wilna. Pamiętnikarze-sy-biracy A. Januszkiewicz, Rufin Piotrowski i Justynian Ruciński wspominają o jego szlachetnym życiu w Tobolsku. Ostatnie lata spędził na porządkowaniu archiwum filomatów, które przechowała jego rodzina. Zmarł w Wilnie i został pochowany na cmentarzu na Rossie. W czasie studiów napisał kilkanaście dum i sielanek, tak modnych wśród romantyków, oraz drobne wiersze opublikowane w 1817 w „Tygodniku Wileńskim”.
  n.13320 Nekrologia Minakowskiego (13320)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim