Ferdynand Ruszczyc h. Lis (ID: psb.27245.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. CZECHOWICZ Zygmunt (ur. 1830) powstaniec 4°
2. ŁOPACIŃSKI Ignacy Błażej (1722-1776) poseł, pamiętnikarz, dramatopisarz 7°
3. SULISTROWSKI Krzysztof (zm. 1737), marszałek konfederacji litewskiej l. 1716-1717 8°
4. OGIŃSKI Gabriel Józef (1784-1842) powstaniec 1830, emigrant, introligator 9°
5. HORAIN Michał (ok. 1729-1769) podkomorzy wileński 9°
6. BILLEWICZ Józef (zm. 1850) marszałek powiatu rosieńskiego 9°
7. OGIŃSKI Andrzej Ignacy (1740-1787) poseł, wojewoda trocki 9°
8. ŁOPACIŃSKI Mikołaj Tadeusz (1715-1778) poseł, pisarz wielki litewski, wojewoda brzeski litewski 9°
9. ŁOPACIŃSKI Jan Dominik (1708-1778) biskup żmudzki 9°
10. KOPEĆ Józef (1762-1827) brygadier, pamiętnikarz 9°
11. PROZOR Józef (1723-1788) działacz sejmikowy, wojewoda witebski 9°
12. PROZOR Antoni (XVIII/XIX w.) członek Rady Najwyższej Litewskiej i Deputacji Centralnej 10°
13. PROZOR Ignacy Kajetan (2 poł. XVIII w.) generał major ziemiański powiatu kowieńskiego 10°
14. PROZOR Karol (1761? -1841) oboźny wielki litewski, działacz kościuszkowski i emigracyjny 10°
15. ORZESZKOWA Eliza (1841-1910) powieściopisarka, nowelistka, publicystka 10°
16. BILLEWICZ Franciszek (1820-1878) działacz społeczny 10°
17. KARŁOWICZ Mieczysław (1876-1909) kompozytor, taternik 10°
18. ROMER Alfred Izydor (1832-1897) malarz, rzeźbiarz, medalier, heraldyk, powstaniec 1863 10°
19. KARŁOWICZ Jan Aleksander (1836-1903) etnograf, językoznawca, muzyk 10°
20. OGIŃSKI Tadeusz Franciszek (1712-1783) kasztelan, wojewoda trocki 10°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  RUSZCZYC Ferdynand (10 XII 1870 Bohdanów w Nowogrodzkiem - 30 X 1936 Bohdanów), scenograf
  Był synem Edwarda R., urzędnika kolejowego, i Alwiny z Muchów. W 1892-97 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu i wkrótce zasłynął jako malarz sztalugowy. Po studiach przebywał na Zachodzie, m.in. w Paryżu, Berlinie i Wenecji. Od 1900 był członkiem stowarzyszenia Sztuka, w 1904-07 prof. Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, w 1907-08 Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1908 zamieszkał na stałe w Wilnie. W 1919 zorganizował na tutejszym uniw. Wydział Sztuk Pięknych i był potem jego dziekanem i profesorem.
  W 1909 na zaproszenie N. Młodziejowskiej zaprojektował dla t. wil. scenografię „Lilli Wenedy”. W ciągu następnych lat wielokrotnie współpracował jeszcze z tym t. projektując m.in. dekoracje i kostiumy do „Księcia Niezłomnego” (1910), „Warszawianki” (1912), „Orlątka” (1913), „Wieczoru poezji”, obejmującego fragm. utworów Z. Krasińskiego, A. Mickiewicza i S. Wyspiańskiego (1913). Nadto projektował w Wilnie oprawę plastyczną różnych widowisk, jak np. „Sny o pięknie” (osiem żywych obrazów wg dzieł prerafaelitów). Na krótko przed wybuchem wojny nawiązał współpracę z innymi t.: w 1913 opracował scenografię „Lilli Wenedy” dla T. Polskiego w Poznaniu, a w 1914 „Balladyny” dla T. Polskiego w Warszawie. Okres I wojny świat. spędził w Bohdanowie. Po wojnie t. wil. zawdzięczał mu dekoracje i kostiumy do fragm. „Zygmunta Augusta” i „Legionu” (1919), „Cyda” (1924) i „Nocy listopadowej” (1930). Niezrealizowane pozostały jego projekty do „Złotej Czaszki”. W 1921-23 projektował oprawę plastyczną dorocznych wieczorów akademickich. W 1926 jego prace teatr. eksponowano na Międzynarodowej Wystawie Teatralnej w Nowym Jorku.
  W rozwoju t. pol jego nazwisko łączy się przede wszystkim z inscenizacjami „Lilli Wenedy” i „Balladyny”. Obie tragedie, wystawiane przedtem w banalnych dekoracjach, w niezdecydowany sposób markujących wczesne średniowiecze, po raz pierwszy zyskały dzięki niemu ciekawszą oprawę, zaprojektowaną przez wybitnego artystę, poszukującą plastycznego wyrazu dla nastroju legendy i ballady. Oba dzieła R. sprawiły też wielkie wrażenie w ówczesnych kołach teatralnych. Dotyczy to zwłaszcza scenografii „Balladyny”, samodzielniejszej (w opracowaniu „Lilli Wenedy” zaznaczał się jeszcze silny wpływ S. Wyspiańskiego), swobodniejszej w traktowaniu historycznego kolorytu, a bardziej dekoracyjnej, nasuwającej przez to porównanie z pracami L. Baicsta dla Ballets Russes. W dziejach inscenizacji Słowackiego stanowiła ona punkt zwrotny. Po śmierci R. wznowiono „Balladynę” w T. Narodowym w Warszawie, z jego dekoracjami, aby w ten sposób złożyć hołd jego pamięci.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.51843.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 33 str. 170: psb.27245.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.3638
  n.71519 Nekrologia Minakowskiej (71519)
  n.74242a Nekrologia Minakowskiej (74242)
  Małgorzata Przeniosło, Marek Przeniosło, Słownik biograficzny profesorów uniwersytetów Drugiej Rzeczypospolitej, Kielce 2022 - prof.wi915 ojciec – ziemianin, urzędnik; matka z pochodzenia Dunka (wychowała się w Lipawie).

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim