Teofil Józef Klemens Rybicki (ID: psb.27377.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. RYBICKI Stanisław Teofil (1843-1920) lekarz, powstaniec 1863, działacz społeczny 1°
2. SZYMAŃSKI Antoni (1813-1894), powstaniec listopadowy, emigrant, historyk 3°
3. STECKI Zbigniew (1930-1994), botanik, leśnik, docent Instytutu Dendrologii Polskiej Akademii Nauk, profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku 4°
4. GOEBEL Artur (1835-1913) budowniczy 4°
5. STECKI Jan (1871-1954), polityk, poseł do Dumy, minister w rządach Rady Regencyjnej, senator Rzeczypospolitej Polskiej, działacz ziemiański 5°
6. SKOTNICKI Czesław Innocenty (1871-1945) inżynier hydrotechnik, profesor i rektor Politechn. Warsz. 6°
7. PETZOLD Emil (1859-1932) germanista, historyk literatury, pedagog 7°
8. LEPECKI Mieczysław Bohdan (1897-1969) literat, publicysta, podróżnik, oficer WP 7°
9. NOWICKI Feliks (1840-1920) architekt 8°
10. SCHILLER Teofil (1819-1861) architekt, budowniczy 8°
11. SKOTNICKI Jan (1876-1968) malarz, grafik, działacz polityczny 8°
12. GEPNER Bolesław (1835-1913) lekarz okulista 8°
13. SZACFAJER Walenty (ok. 1778-1840) lekarz, tłumacz, autor podręczników geograficznych, wierszopis 8°
14. KRYWULT Aleksander (1845-1903) właściciel salonu sztuki 8°
15. NORBLIN DE LA GOURDAINE Jan Piotr (1745-1830) malarz, grafik, rysownik 8°
16. BNIŃSKI Konstanty (1811-1889) powstaniec 1831/48 i 1863 8°
17. MIELĘCKI Kazimierz (1836-1863) naczelnik wojenny woj. mazowieckiego w 1863 8°
18. STABROWSKI Otton (1895-1985) działacz ruchu zetowego, publicysta, urzędnik 9°
19. SROCKI Bolesław Maciej (1893-1954) publicysta, działacz ruchu zetowego, wychowawca młodzieży, poseł do sejmu Rzeczypospolitej Polskiej 9°
20. SOKOŁOWSKI Mieczysław Kazimierz (1898-1944) oficer WP i Armii Krajowej 9°

Uwagi

• Epitafium na cm. Powązkowskim:

  TEOFIL
  RYBICKI
  PROFFESOR
  ŻYŁ LAT 53
  ZM. D. 28.I.1859
  
  Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 20-24/1859 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=43861 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):
  Teofil RYBICKI
  radca kolegialny, nauczyciel nauk przyrodzonych w gimnazjum realnym warszawskim, czł. komitetu egzaminacyjnego, kawaler Orderu św. Stanisława III kl. i Znaku Nieskazitelnej Służby za lat 20, ukończył kursa b. Uniw. Warszawskiego, dalsze kształcenie odbył w środkowej i zachodniej Europie; zm. 20 I 1859 przeżywszy lat 53, wypr. 23 I 1859 z dolnego kośc. św. Krzyża na cm. Powązkowski, nab. żał. 26 I 1859 w kośc. Karmelitów przy Krakowskim Przedm., zapr. pogrążeni w smutku pozostali żona, syn i familia; nab. żał. 27 I 1859 w kośc. Bernardynów
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 33 str. 314: psb.27376.2
  Polski Słownik Biograficzny t. 33 str. 320: psb.27377.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 442): Rybicki Teofil [Józef], Wydział Filozoficzny, sekcja Filozof., wpis 21 IX 1822
  Ur. w Pułtusku. W ostatnim roku studiów był kolaborato-rem w ewangelickiej szkole wydziałowej w Warszawie z obowiązkiem dodatkowej pracy w laboratorium chemicznym Uniwersytetu. W 1826 uzyskał stopień mgra filozofii, po czym wysłany został za granicę (październik 1826) dla studiów nad chemią techniczną (wyrób szkła, fajansu, porcelany) w celu przygotowania się na profesora Szkoły Politechnicznej. W czasie 4-letniej podróży naukowej studiował w Wiedeńskim Instytucie Politechnicznym, słuchał w Paryżu wykładów głośnego chemika francuskiego Dumasa, studiował w Sorbonie i College de France i odbył praktykę w Konserwatorium Sztuk i Rzemiosł, a także zwiedził chemiczne zakłady przemysłowe w Wiedniu i jego okolicach, huty szkła w Czechach, Saksonii, Bawarii, zakłady jedwabnicze we Francji i w Londynie. We wrześniu 1830 powrócił do Warszawy i został mianowany profesorem chemii technicznej ogólnej przy Szkole Przygotowawczej do Instytutu Politechnicznego. W 1830/31 brał czynny udział w działaniach powstańczych. Pozbawiony prawa nauczania w szkołach rządowych, dopiero w 1834 w szkole w Łukowie otrzymał posadę nauczyciela fizyki, chemii i technologii. Po przeniesieniu się do Warszawy był w 1837-1859 członkiem Komitetu Egzaminacyjnego, nauczycielem technologii na Kursach Dodatkowych Pedagogicznych i w gimnazjum przy ul. Leszno, a potem realnym, którego programu był współautorem, ponadto wykładał od 1834 w Szkole Rabinów. Od 1837 nauczał w niedzielnej warszawskiej szkole rzemieślniczej. Był bardzo dobrym pedagogiem. Był autorem prac: Zasady technologii chemicznej (1846), Upominek rolniczo-przemysłowy, obejmujący wiadomości technologiczne o wełnie (1847) oraz artykułów o rozwoju chemii i jej zastosowaniu w przemyśle, drukowanych w „Bibliotece Warszawskiej” w latach 1841, 1843, 1847. Zmarł w Warszawie. Syn jego Stanisław był lekarzem powiatowym w Skierniewicach i lekarzem Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej.
  n.10348 Nekrologia Minakowskiej (10348)
  n.13610a Nekrologia Minakowskiej (13610)
  sw.156630 Akt małżeństwa: Warszawa św. Krzyż (obecn. m. Warszawa), 170/1839 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0158d&sy=1839&kt=2 [podgląd]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim