Franciszek Wincenty Siedlecki h. Grzymała (ID: psb.29113.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SIEDLECKI Michał Marian (1873-1940) profesor zoologii 2°
2. SIEDLECKA-KOTULA Ewa (1915-1982) graficzka 3°
3. PONIKŁO Stanisław Jan (1854-1915) internista, profesor UJ, działacz społeczny 3°
4. STACHIEWICZ Piotr (1858-1938) malarz, ilustrator 4°
5. SZEPIETOWSKI Józef (1764-1827) poseł na sejmy 4°
6. DYDYŃSKI Marian (1843-1920) polityk galicyjski 5°
7. SZEMBEK Onufry (1743-1808) biskup płocki 6°
8. STRZETELSKI Stanisław (1895-1969), dziennikarz, publicysta 6°
9. SZCZEPANOWSKI Antoni (ok.1809-1849) powstaniec listopadowy, szef sztabu armii tunezyjskiej 7°
10. ŚWIĘCKI Tomasz Ignacy (1774-1837) prawnik, historyk 7°
11. SZCZEPANOWSKI Stanisław Wiktor (1882-1961) przemysłowiec naftowy, publicysta 7°
12. STEFKO Kamil Ignacy (1875-1966), prawnik, profesor Uniwersytetu Lwowskiego, później Uniwersytetu Jana Kazimierza i jego rektor, profesor Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, następnie Uniwersytetu Wrocławskiego, organizator i rektor Wyższej Szkoły Ha 7°
13. ODRZYWOLSKI Kazimierz (1860-1900) przemysłowiec naftowy 7°
14. LEMOCH Ignacy Wojciech (1802-1875) profesor geometrii praktycznej 7°
15. SUCHOWIAK Jan (1861-1928), działacz oświatowy 7°
16. SZCZEPANOWSKI Stanisław Antoni (1846-1900) przemysłowiec naftowy, poseł, publicysta 7°
17. MACIEJOWSKI Ignacy Piotr (1835-1901) powieściopisarz 7°
18. SZCZEPANOWSKA Flora (1884-1929) pianistka 7°
19. SZCZEPANOWSKA Wanda (1889-1978) malarka, tkaczka 7°
20. PLUTYŃSKA Eleonora (1886-1969) malarka, profesor tkactwa 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  SIEDLECKI Franciszek Wincenty (23 VII 1867 Kraków - 11 X 1934 Warszawa), scenograf
  Studiował prawo na Uniw. Jagiellońskim. Studia malarskie odbył w Monachium, Paryżu i we Włoszech. Główną dziedziną jego twórczości było malarstwo i grafika.W dwudziestoleciu międzywojennym był prezesem Związku Polskich Artystów Grafików i red. czasopisma „Grafika”. Wynalazł technikę rycia w szkle (szesnaście ogromnych witraży wykonanych dla Goetheanum R. Steinera w Szwajcarii, gdzie w 1914-19 wykładał malarstwo). Jako scenograf debiutował na zaproszenie L. Solskiego w T. Miejskim w Krakowie, projektując dekoracje do „Krakusa” (6 VI 1908; była to pierwsza inscenizacja C. K. Norwida w t. zawodowym). W 1909 w jubileuszowym cyklu przedstawień J. Słowackiego opracował scenografię „Lilli Wenedy”, „Snu srebrnego Salomei” i „Balladyny”. W latach następnych w T. Zjednoczonym w Warszawie projektował dekoracje do trzech przedstawień w reżyserii A. Zelwerowicza: „Wesele” (1911), „Poskromienie złośnicy” (1912) i „Irydion” (1912). We wrześniu 1913 wspólnie z L. Schillerem zorganizował w Warszawie wystawę malarstwa scen.; wystawił wówczas swoje projekty do „Samuela Zborowskiego” J. Słowackiego. Po powrocie z Szwajcarii w 1919 zamieszkał na stałe w Warszawie. Od 1920 współpracował z Redutą; projektował m.in. kostiumy do „Wielkanocy” (1923). W 1924 wraz z L. Schillerem złożył ofertę magistratowi na zorganizowanie w sali T. im. Bogusławskiego t. popularnego dla „pracującej inteligencji i warstw robotniczych”. Ostatecznie jednak w pracy T. im. Bogusławskiego za dyr. Schillera nie brał udziału, przełożył tylko dla tego t. „Pasterkę wśród wilków”, inscenizowaną przez Schillera. Działalność Schillera wspierał także jako krytyk teatr. w „Gazecie Administracji i Policji Państwowej”. Po odejściu Schillera z T. im. Bogusławskiego, w 1926 złożył ofertę na prowadzenie tego t., ale bez skutku. Jako scenograf zrealizował jeszcze „Lillę Wenedę” w T. Praskim w Warszawie (1927) oraz opracował w 1928 dla opery warsz. libretto, inscenizację i scenografię poematu tanecznego „Miłość” E. Morawskiego; do przedstawienia jednak nie doszło.
  L. Schiller nazwał go „prekursorem polskiego stylu monumentalnego”, z uznaniem stwierdzając, że pociągał go „symbolizm i monumentalizm Craiga oraz całej plejady niemieckich reformatorów teatru” (zwłaszcza Wagner, Fuchs i Behrens). Jako teoretyk t. był pod wpływem antropozofii R. Steinera. Publikował swoje artykuły w „Świecie” (m.in. 1910 nr 38 - „O sztuce scenicznej"), „Życiu Teatru”, „Scenie Polskiej”, „Wiadomościach Literackich”. Zajmował się także historią t.; napisał pierwszą w Polsce monografię Heleny Modrzejewskiej („Helena Modrzejewska”, Warszawa 1927), publikował artykuły i rozprawy z dziejów tańca (m. in. „Taniec religijny i obrzędowy” w monografii zbiorowej „Taniec”, Warszawa 1930). W wydanej w 1934 w Warszawie książce „Fragmenty” zamieścił szkice o S. Wyspiańskim i K. Fryczu.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.41897.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 36 str. 539: psb.29113.1
  n.69013 Nekrologia Minakowskiej (69013)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim