Wincenty Smagłowski h. Nowina (ID: psb.30530.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MADEJSKI Leon (1838-1905) pisarz dramatyczny, prawnik 5°
2. HALLER Cezary (1875-1919) oficer, działacz polityczny 5°
3. HALLER Józef (1783-1850) prezes senatu Wolnego Miasta Krakowa 6°
4. MADEYSKA Maria (ur. 1864- po 1894) malarka 6°
5. ŚLASKI Jan Stanisław (1893-1984), ogrodnik 7°
6. RADZIMIŃSKI Stefan (1912-1977) kapitan, major AK, docent 7°
7. CHLEBOWSKI Stanisław Poraj (1835-1884) malarz 7°
8. HALLER Cezary Emil (1822-1915) ziemianin, działacz polityczny 7°
9. MADEYSKI Stanisław Jerzy (1841-1910) prawnik, rektor UJ, minister wyznań i oświaty 7°
10. MADEYSKI Edward Marceli (1832-1906) teoretyk, nauczyciel, pionier gimnastyki leczniczej 7°
11. ŚLASKI Juliusz (1920-1990), korespondent Głosu Ameryki i Radia Wolna Europa 8°
12. ŚLASKI Jarosław (1859-1903), cukrownik 8°
13. HALLER Stanisław (1872-1940) generał dywizji 8°
14. BARTSCH Józef (ok. 1720- po 1793) prezydent m. Krakowa 8°
15. HALLER Józef Antoni (zm. 1785) kupiec 8°
16. GORCZYŃSKI Adam (1805-1876) poeta, pisarz, malarz 8°
17. MADEYSKI Jerzy Wiktor (1872-1939) austriacki minister wyznań i oświaty poseł RP w Niemczech 8°
18. BARTMAŃSKI Oswald (ok. 1826-1887) polityk 9°
19. BARTSCH Jan Kanty (1765-1823) lekarz 9°
20. BARTSCH Walenty (1748-1823) senator krakowski 9°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 39 str. 177: psb.30530.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 403): Smagłowski Wincenty [Nowina], Wydział Nauk i Sztuk Pięknych, sekcja Nauki Piękne, wpis 18 X 1828
  Ks. pijar. Nauki początkowe pobierał w Tarnowie; po ukończeniu szkoły Pijarów w Warszawie rozpoczął nowicjat w tym Zgromadzeniu, a ukończył w 1826 i w 1826-1829 był nauczycielem języków starożytnych w szkole wojew. Pijarów w Radomiu. W czasie studiów był nauczycielem języków starożytnych w konwikcie Pijarów w Warszawie. W kwietniu 1829, będąc na drugim roku studiów, próbował zorganizować koło spiskowe „Królobójców” z akademików: Hieronima Bońkow-skiego, Wiktora Brzozowskiego, Aleksandra Jaślikowskiego, Antoniego Dłażewskiego, Józefa Kondyckiego i Feliksa Krótkiego. W przededniu koronacji Mikołaja I, gdy spisek został wydany przez Krótkiego, został skazany na cichą relegację z Uniwersytetu. Po powrocie na studia zorganizował nową tajną grupę. 21 VII 1830 aresztowany i wydany władzom galicyjskim za udział w konspiracji. Zwolniony z więzienia w 1832, utrzymywał się z guwernerstwa. W opinii społecznej Smagłowski uchodził za prototyp Kordiana. W latach trzydziestych wystąpił ze zgromadzenia Pijarów, ożenił się i objął w 1840 w dzierżawę wieś pod Tarnowem. W tym okresie opracował Elementarzyk, obejmujący 11 arkuszy podręcznik nauk przyrodniczych, którego jednak nie ukończył. Brał udział w spisku Goslara w 1846. Aresztowany 19 II 1846 i osadzony w więzieniu stracił cały swój majątek. Zwolniony dopiero w 1848, zamieszkał we Lwowie, gdzie też był czynny politycznie. W 1848 należał do deputacji adresowej do cesarza. Osądzony za agitację wśród chłopów na 20 lat twierdzy, został osadzony w Ołomuńcu. Ze względu na zły stan zdrowia udzielono mu amnestii 13 V 1857, po czym zamieszkał w Poznańskiem jako nauczyciel dzieci hr. Skórzewskiego. Na skutek radykalnych przekonań i konfliktów na tym tle z pracodawcą zrezygnował z arystokratycznego domu i przeniósł się do Francji. W 1859 mieszkał z żoną w dzielnicy Batignolles, a potem na Montparnasse, gdzie był wziętym nauczycielem i odgrywał pewną rolę w kołach emigracyjnych. W 1859 Lelewel wystawił mu jako b. minister oświecenia publicznego w 1831 chwalebną opinię jako nauczycielowi i autorowi drukowanego utworu Liwoczanin. Utrzymywał kontakt z Sewerynem Goszczyńskim i J. Nepomucenem Janowskim. Już w Paryżu stał się znanym zbieraczem poloników. Należał do postępowego odłamu emigracji. Był sekretarzem Zbratnienia Narodowego Wyznań. W 1863 posłał do szeregów powstańczych swego syna Konrada, sam bowiem był chory. W 1866 zgłosił akces w Paryżu do Zjednoczenia Emigracji Polskiej. W 1868 był wraz z J. N. Janowskim i Jarosławem Dąbrowskim członkiem sądu bratniego w sprawie szpiegostwa na emigracji Adolfa Stępkowskiego. Do Galicji wrócił dopiero w 1872. Zamieszkał w Stanisławowie dzięki pomocy byłego współpracownika Władysława Platera w Szwajcarii, burmistrza Stanisławowa, Ignacego Stanisława Kamiń-skiego. Kierował tam do końca życia, jako kustosz z płacą 300 zł rocznie, nowo utworzoną biblioteką miejską, której był głównym ofiarodawcą. Przekazał bowiem zakupiony w Paryżu i przewieziony do Galicji znaczny księgozbiór, obejmujący bogate działy – historyczny i archeologiczny, broszur politycznych, starodruki polskie, pisma emigracyjne i zagraniczne polonica oraz znaczny zbiór kartograficzny. W 1875 wydał po uporządkowaniu zbiorów katalog pt. Światowid, Spis dziel Zakładu Miejskiej Biblioteki Stanisławowskiej w pamięć zwróconych krajowi wygnańców założonej w 1872. Cz. 1: Ofiarność Wincentego Nowiny Smagłowskiego i Rady Miejskiej Stanisławowskiej. W 1846-1848 ogłosił wiersze polityczne i patriotyczne, m. in. Hymn za Ojczyznę naszą, Kobieta, wiersz poświęcony zacnym Polkom, Krakowiaki porabacyjne, Modlitwa synów moich, w dzień wyjścia z więzienia tarnowskiego w 1846, 21 lipca. W Galicji utrzymywał w latach siedemdziesiątych kontakt z Gillerem i „Ruchem Literackim”. Zmarł w Stanisławowie.

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim