Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  SOKOLICZ Julia Katarzyna, właśc. J.K. Kuć, zamężna Arnoldt, Arnoldowa (25 X 1893 Kraków - 10 IV 1967 Wrocław), aktorka
  Była córką Piotra Kucia i Katarzyny z domu Vogel, żoną Wiktora Arnoldta (zob. t. 1). Ukończyła seminarium nauczycielskie w Krakowie. Do aktorstwa przygotowywała się na licznych kursach: wymowy uczyła się u L. Bończy-Stępińskiego, śpiewu u A. Ludwiga w konserwatorium, fechtunku w Tow. Gimnastycznym „Sokół”. Działalność artyst. rozpoczęła w sez. 1919/20 w T. im. Słowackiego; pierwszy raz wystąpiła 15 XI 1919 w roli Renaty („Powodzenie"). W 1920 była w Lublinie w T. Żołnierskim, nast. w T. Polskim w Wilnie (sez. 1921/22) i T. Polskim w Katowicach (1922-24), w listopadzie 1924 z zespołem D. Krężla w Pińsku, potem z Warsz. T. Objazdowym kierowanym przez W. Lenczewskiego, m.in. w Krakowie (grudzień 1924). W sez. 1926/27 grała w T. Miejskim w Sosnowcu, a w 1929/30, wg własnych informacji, występowała w przedstawieniach zorganizowanych przez Zrzeszenie Aktorów na Pradze. Jesienią 1932 grała w T. Polskim w Katowicach, w 1932/33 w T. im. Żeromskiego w Warszawie, potem znów w Katowicach, a w sez. 1934/35 w T. Miejskim w Sosnowcu. W 1935-37 prawdopodobnie brała udział w objazdach Reduty; potem do wybuchu wojny występowała w T. Miejskich w Łodzi. W czasie okupacji niem. pracowała pocz. jako kelnerka, potem jako zarządzająca w „Ognisku Aktorów” w Warszawie. W październiku 1944 zaczęła występować w T. m.st. Warszawy; w 1945-47 grała w warsz. Miejskich T. Dramatycznych. Do 1947 równocześnie uczyła gry scen. w szkole dram. w Warszawie kierowanej przez J. Strachockiego. W 1947-49 występowała w T. im. Jaracza w Olsztynie, w 1949-51 w T. Ziemi Rzeszowskiej, a od 1951 do końca życia w T. Dramatycznych we Wrocławiu.
  "Wysoka, postawna szatynka o klasycznych rysach twarzy” (H. Małkowska), była dobrą, użyteczną aktorką. Przed wojną grała gł. amantki, później objęła role matek, osób ze sfer wyższych. Krytycy zwracali uwagę na role, do których wprowadzała elementy gry charakterystycznej. Jako Ernestyna („Porwanie Sabinek") „zaimponowała możliwościami wokalnymi (zresztą jedyna w całym przedstawieniu), poza tym przekonywała, że trzeba jej się bać” (B. Winnicki); w tej samej sztuce „świetnie sparodiowała arię z „Halki” w roli pani profesorowej” (T. Lutogniewski). Natomiast R. Wołoszyński uważał, że we Wrocławiu, była na ogół źle obsadzana: „Nie rozumiem czemu ta dobra aktorka stale gra postaci negatywne, satyryczne, skoro na twarzy ma wypisane, że to nie jej genre”.
  Przed wojną grała m.in. takie role, jak: Hrabina Camerata („Orlątko"), Ewa Nowowiejska („Azja Tuhajbejowicz"), Mela („Moralność pani Dulskiej"), Maria („Warszawianka"), Ewa („Śnieg"), Maryna („Wesele"), Amelia („Mazepa"), a po wojnie: Juliasiewiczowa („Moralność pani Dulskiej"), Dobrójska („Śluby panieńskie"), Marta („Głupi Jakub"), Zofia Parmen („Grzech"), Lady Bracknell („Brat marnotrawny"), Hrabina Respektowa („Fantazy"), Radczyni („Wilki w nocy").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.15508.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.15507.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 40 str. 33: psb.30829.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim