Juliusz Stanisław Starzyński h. Ślepowron (ID: psb.31749.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BUJAK Tadeusz (1862-1926) prawnik 4°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  STARZYŃSKI Juliusz (28 II 1906 Lwów - 11 XII 1974 Warszawa), aktor, reżyser
  Był synem Witolda S. i Julii z Dorsazów, mężem Janiny Bujak (ślub 8 X 1930). Ukończył gimn. klasyczne we Lwowie i historię sztuki na Uniw. Warsz. (1929). Działalność teatr. rozpoczął w 1924 wstępując do Instytutu Reduty; pozostał tam przez sez. 1924/25, a po wyjeździe Reduty do Wilna, występował w warsz. T. Odrodzonym (sez. 1926/27) i T. Narodowym (sez. 1927/28). Grał wtedy m.in.: Ryszarda („Wampiry"), Prątnickiego („Trędowata"), Leandra („Lekarz mimo woli"), Cesarzewicza („Spoczynek dnia siódmego"), Młodego Zamoyskiego („Lelewel"). Był autorem „Historii o cudownym Narodzeniu Pańskim” (T. Odrodzony, 1926) i nie granego dramatu „Walka wieczysta”. W 1931 uzyskał doktorat z historii sztuki, a w 1935 habilitację. W 1935-39 wykładał historię kultury na Wydz. Reżyserii PIST-u. Brał udział w kampanii wrześniowej jako porucznik łączności; wzięty do niewoli, okres wojny spędził w oflagu w Murnau. Był tam jednym z współtwórców t. obozowego; reżyserował (sam lub z Cz. Szpakowiczem): „Pastorałkę”, „Zemstę”, „Wesele Figara” (także dokonał przekładu), „Ptaka”, „Gwałtu, co się dzieje”, „Uciekła mi przepióreczka”, „Cyrulika sewilskiego"; zaadaptował na scenę „Opowieść wigilijną” Dickensa (wystawił ją L. Schiller pt. „Kantyczka dla ubogich"). Po wyzwoleniu oflagu (kwiecień 1945), był kier. lit. teatru pn. OTO (Obozowy T. Oficerski), a nast.T. Polskiej YMCA; oba działały w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. Po powrocie do kraju, przez krótki okres (ok. 1946) prowadził wraz z Cz. Szpakowiczem w Skolimowie lalkowy teatr pn. Warsztat; teatrzyk ten wystawił „Zemstę”. Wybitny historyk sztuki, był przed wojną dyr. Instytutu Propagandy Sztuki (IPS), a po wojnie prof., członkiem rzeczywistym PAN. Od 1949 był dyr. Państw. Instytutu Sztuki, przekształconego nast. w IS PAN; stanowisko to piastował do 1960 i od 1968 do końca życia.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.40903.1
  Informator Nauki Polskiej, Warszawa 1958: prof. dr Starzyński Juliusz (zam. Warszawa, al. I Armii WP 3)
  Informator Nauki Polskiej, Warszawa 1973: prof. zw. dr Starzyński Juliusz (zam. Warszawa, Waryńskiego 9 m. 52)
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  JULIUSZ
  STARZYŃSKI
  1906 1974
  .
  HISTORYK SZTUKI
  TWÓRCA INSTYTUTU SZTUKI PAN
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 42 str. 462: psb.31749.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.3945
  srodka.371 A. Śródka, P. Szczawiński (opr.), Biogramy uczonych polskich, Ossolineum, Wrocław 1983: część 1, zeszyt 3: Juliusz Starzyński (1906-1974)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim