Jan Marcin Szancer (ID: psb.33153.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. PIERACKI Jan Franciszek (1872-1940) adwokat, poseł 3°
2. SKARBIŃSKI Stanisław (1856-1925) przemysłowiec, działacz gospodarczy i społeczny 8°
3. KROPIWNICKI Alfons Ferdynand (1803-1881) budowniczy 11°
4. PION Maurice (1801-1869) tancerz, choreograf, dyrektor 11°
5. RYX Izabella (1844-1904) zootechnik 12°
6. PADOWICZ Zygmunt (1901-1970) statystyk, prezes GUS 12°
7. PAZDRO Zbigniew Walenty (1873-1939) prawnik, profesor 13°
8. PRZYBYLSKI Zygmunt Felicjan (ur. 1876) prawnik, działacz gospodarczy, senator 13°
9. RYX Jerzy (1866-1944) ziemianin, hodowca, pisarz rolniczy 13°
10. BYLICKI Franciszek (1844-1922) pedagog, literat, muzyk 13°
11. MALESZEWSKI Władysław Józef (1832-1913) publicysta, powieściopisarz 13°
12. RYX Bronisław Feliks (1837-1914) ziemianin, powstaniec 1863, publicysta 13°
13. QUATTRINI Jan Ludwik (1822-1893) dyrygent, pedagog, dyrektor Opery Warszawskiej 13°
14. SADŁOWSKI Julian (1907-1974) prezes Związku Izb Rzemieślniczych 14°
15. RADWAŃSKI Andrzej (1800-1862) fizyk, chemik 14°
16. BYLICKI Wiktor (1817-1893) działacz narodowy, sybirak 14°
17. KOSS Ignacy Józef (1800-1848) aktor, dyrektor teatru 14°
18. PANCEWICZ Leokadia (1888-1974) aktorka 14°
19. MIECZNIKOWSKI Ludwik Aleksander (1836- po 1882) powstaniec 1863, uczestnik Komuny Paryskiej 14°
20. KRATZER Kazimierz Julian (1844-1890) muzyk, kompozytor, dyrygent 14°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  SZANCER Jan Marcin (12 XI 1902 Kraków - 24 III 1973 Warszawa), scenograf
  Był synem Edwarda i Stanisławy Sz., mężem aktorki Zofii Sykulskiej. Już od najmłodszych lat miał kontakt z teatrem; jako dwunastoletni chłopiec statystował w przedstawieniu „Legionu” - zapewne w krak. T. im. Słowackiego. Studiował filozofię na Uniw. Jagiell., w 1920 rozpoczął naukę w krak. Szkole Sztuk Pięknych. Równocześnie uczył się w szkole dram. M. Jednowskiego i Z. Nowakowskiego (1920-21), ale trema utrudniała mu występy, grywał jedynie epizody i statystował. W tym okresie malował dek. w T. Powszechnym przy ul. Rajskiej. Szkołę Sztuk Pięknych ukończył w 1926, studiował tam u J. Mehoffera i K. Frycza. W 1927 realizował dek. Frycza do „Nocy Bachusowej” w warsz. T. Messal-Niewiarowskiej, potem krótko był scenografem t. Nietoperz. Następnie wrócił do Krakowa i został grafikiem w wydawnictwach IKC. Po paru latach ponownie przyjechał do Warszawy, gdzie jako grafik współpracował z licznymi czasopismami. Od 1936 współpracował z objazdowym t. kukiełek „Płomyka” i „Płomyczka” pod kier. H. Starskiej, wykonywał też prace scenograficzne, np. w sez. 1937/38 w t. Cyrulik Warszawski, w 1939 w t. Figaro. Projektował kostiumy do filmów „Nad Niemnem”, „Żołnierz królowej Madagaskaru” (oba w 1939). W okresie okupacji niem. ilustrował książki przygotowywane przez podziemne oficyny do wydania po wojnie. W 1942 robił scenografię dla jawnego t. Miniatury w Warszawie. W 1944 projektował ulotki powstańcze.
  Po wojnie poświęcił się przede wszystkim ilustracji książkowej i grafice, był. kier. graficznym wydawnictw (PIW, Książka i Wiedza). Od 1951 był prof. ASP w Warszawie. Nadal jednak współpracował z teatrami. Był autorem scenografii przedstawień: „Dzieci pana majstra” (T. Jaskółka, Warszawa 1947), „Zemsta nietoperza” (T. Nowy, Warszawa 1949), „Chłopiec latający” (T. Polski, Warszawa 1957), „Majątek albo imię” (T. Jaracza, Łódź 1958), „Igraszki trafu i miłości” (T. Powszechny, Łódź 1959), „O krasnoludkach i sierotce Marysi” - to przedstawienie także reżyserował (T. Klasyczny, Warszawa 1959), „Moralność pani Dulskiej” (T. Kameralny, Warszawa 1962), „Niezwykłe przygody pana Kleksa” (T. Narodowy, Warszawa 1963), „Joanna d'Arc” (Opera, Wrocław 1963). W sez. 1965/66 był głównym scenografem T. Wielkiego w Warszawie; opracował wtedy dek. do „Pana Twardowskiego” L. Różyckiego i „Aidy”. W 1955-61 robił dekoracje dla Pol. Zespołu Tańca.
  Był scenografem rzetelnym i tradycyjnym. Z. Strzelecki pisał: „projekty dekoracji Szancera są bardzo ilustracyjne i prowadzą do dekoracji starego typu. Kostiumy są lepsze - w tej dziedzinie nie jest potrzebna transpozycja z ilustracji na teatr - ale i one poza dobrą charakterystyką postaci i stylu nie wnoszą niczego nowego”. Współpracował też z telewizją i filmem. W 1955-58 był współorganizatorem i kier. artyst. Teatru TV oraz scenografem, a także reżyserem eksperymentalnych spektakli. Projektował kostiumy do filmów, np. „Awantury o Basię”, „Komediantów”. Pisał scenariusze film. („Panienka z okienka”, „Dwie godziny"), raz nawet zagrał rolę stolarza trumien („Za wami pójdą inni"). Był autorem sztuki „Nędza uszczęśliwiona Wojciecha Bogusławskiego” oraz dwóch książek wspomnieniowych „Curriculum vitae” (Warszawa 1969) i „Teatr cudów” (Warszawa 1972).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.6237.1
  ANK, „Spis ludności m. Krakowa 1921” t. 5, str. 352, nr spisowy 5350: krakow1921.74666.5
  Polski Słownik Biograficzny t. 46 str. 597: psb.33153.1
  Powstańcze Biogramy: http://www.1944.pl/historia/powstancze-biogramy/Jan_Szancer
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim