Wiktoryna Szymanowska (ID: psb.581.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BAKAŁOWICZ Władysław (1831-1904) malarz 1°
2. SZYMANOWSKI Wojciech (1801-1861), aktor, tłumacz, publicysta, wydawca 1°
3. SZYMANOWSKI Marcin Stanisław (1775-1830), aktor, tłumacz 2°
4. SZYMANOWSKI Władysław (1840?-1917), aktor, reżyser, pedagog, rysownik 2°
5. SZYMANOWSKA Irena (1890-1966), malarka 4°
6. EHRENBERGOWA Emilia (1827-1885) literatka 4°
7. PANCER Feliks (1789-1851) oficer, inżynier lądowy i wodny 5°
8. EHRENBERG Gustaw (1818-1895) poeta 5°
9. EHRENBERG Kazimierz (1870-1932) literat 5°
10. EHRENBERGOWA Felicja (1832-1860) poetka 6°
11. ALEKSANDER I (1777-1825) cesarz wszechrosyjski, król polski 6°
12. BIERNACKA Aniela (1858-1918) malarka 7°
13. RAUTENSTRAUCH Józef (1773-1842) generał, prezes dyrekcji teatrów 7°
14. ELŻBIETA Aleksiejewna (1779-1826) żona Aleksandra I 7°
15. DZIERŻANOWSKI Jan (1764-1839) żołnierz kościuszkowski i napoleoński 7°
16. AKORD Cyrjak (1827-1881) powstaniec 1863, emigrant 7°
17. HISZPAŃSKI Stanisław (1872-1939) szewc 8°
18. HISZPAŃSKI Stanisław Antoni (1844-1899) szewc 8°
19. MIKOŁAJ I (1796-1855) król polski, car rosyjski 8°
20. RAUTENSTRAUCHOWA Łucja (1798-1886) pisarka 8°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  BAKAŁOWICZ Wiktoryna Józefa, z Szymanowskich (17 X 1835 Warszawa - 30 X 1874 Warszawa), aktorka
  Była córką => Wojciecha Szymanowskiego i Joanny z Meissnerów, siostrą - Władysława Szymanowskiego. Do występów została przygotowana wszechstronnie: aktorstwa uczył ją J.T.S. Jasiński, śpiewu - J. Quattrini. Debiutowała pod nazwiskiem panieńskim w 1852 w WTR: 17 I w partii Izabeli („Dobranoc panie Pantalon"), 10 III w roli Zofii („Pierwsza lepsza") i została zaangażowana do zespołu dramatu. Nie wybrała kariery śpiewaczej, jednak wielokrotnie występowała w wodewilach, a nawet w operetkach. Wg W. Krogulskiego S. Moniuszko pragnął powierzyć jej partię Broni w „Hrabinie”, ale B. odmówiła. W 1856 wyszła za mąż za Władysława B. znanego portrecistę (malarzem został również ich syn Stefan). Po pięciu latach rozeszła się z mężem, ale nadal używała jego nazwiska. Po rozwodzie znajdowała coraz to innych protektorów i opiekunów. Natomiast jej kariera teatr. była ustabilizowana. Do końca życia występowała stale w WTR; raz tylko wyjechała na występy gościnne w 1868 do Krakowa (od 6 do 22 X) i Lwowa (od 28 X do 9 XI). Miała wyrobioną pozycję, o czym świadczy (po parokrotnych awansach) podniesienie jej w 1867 pensji do 1500 rubli rocznie (najwyższa gaża aktorki przed H. Modrzejewską). Ostatni raz wystąpiła 22 X 1874 w T. Rozmaitości.
  "Średniego wzrostu, pełna gracji, z twarzą miękko utoczoną, o wyraziście zarysowanym profilu, miała głos niewielki, ale pieściwy, giętki i rozkoszny"; jej cechą najbardziej uderzającą był „poetyczny wdzięk, którym przeświecała i przepajała grę swoją w sposób czarujący i subtelny” - pisał J. Kotarbiński. Te warunki wrodzone wyznaczały artystce emploi. Domenę B. stanowiły przede wszystkim współczesne komedie (często tłumaczone z franc.), bluetki, wodewile, sztuki dość poziomego niekiedy lotu, które dzięki jej grze zyskiwały wyższą rangę artystyczną. Przez długie lata była w T. Rozmaitości jedyną „naiwną"(komiczną lub liryczną). Role jej w tym zakresie odznaczały się wielką różnorodnością: od rezolutnych podlotków jak Adrianna („Pożar w klasztorze"), Klara („Śluby panieńskie") do szlachetnej i rzewnej Cecylii („Montjoye"). Mimo szablonowości tych postaci nie wpadła nigdy w rutyniarską sztampę, „figurynki papierowe teatralne, idealiki malowane kolorowo umiała znakomicie przetwarzać na postacie żywe, pełne artystycznej ułudy” (Kotarbiński). Również w rolach subretek tworzyła postacie zróżnicowane, indywidualne; Justyna w „Mężu i żonie” „czelna, chytra, cynicznie przebiegła, mądra i kokieteryjnie wyzywająca różniła się zasadniczo od Doryny w „Świętoszku”, którą artystka ubrała w zalotny kostium i biały czepeczek”. Dorynę pojęła „jako młodą, rezolutną służącą, miała ton weredyetwa miarkowanego wdziękiem” (Kotarbiński). W repertuarze B. znajdowały się również role chłopięce; grając młodych paniczów - pełnych uroku nicponiów, jak np. Margrabia de Letorieres („Sztuka przypodobania się"), Cherubin („Wesele Figara"), podbijała widownię temperamentem i brawurą. Stworzyła też romantyczną postać Pazia w „Marii Stuart” J. Słowackiego. Pełna figlarnego humoru, umiała nawiązać bliski kontakt z publicznością. „Naturalna jej wesołość udzielała się wszystkim, uśmiechowi jej wszyscy odpowiadali uśmiechem, rozkoszą były dla widzów jej powab i dowcip. Nikt patrząc na nią nie pomyślał nawet, jaką pracą artystka dochodzi do tej prawdy” - napisał o niej J.T.S. Jasiński. W istocie praca ta była w ciągu całego życia artystki ogromna i nieustanna (stale korzystała z rad i wskazówek J.T.S. Jasińskiego). Dzięki niej oczyściła dykcję z nalotu dziecinnej czułostkowości, a słaby z natury głos uczyniła niezwykle giętkim, zdolnym do odtworzenia najsubtelniejszych odcieni. Umiała wnikać w intencje autora, przejmować się duchem utworu. Wł. Bogusławski oceniał jej grę wyżej nawet od gry H. Modrzejewskiej, ale inni współcześni (J. Kotarbiński, W. Rapacki) nie potwierdzili tej opinii.
  W ciągu swej kariery aktorskiej od ról naiwnych przeszła stopniowo do ról charakterystycznych, z których najwybitniejsze to Tekla („Okrężne"), Pawłowa („Marcowy kawaler"), Skalińska („Pozytywni") i Panna Forbach („Safanduły"). Stanowiły one świetną zapowiedź możliwości B. w nowym zakresie ról, różniących się całkowicie od poprzedniego emploi.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.4427.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  PUBLICZNOŚĆ WARSZAWSKA
  WIKTORYNIE BAKAŁOWICZOWEJ
  ARTYSTCE DRAMATYCZNEJ TEATRÓW WARSZAWSKICH,
  ZMARŁEJ D. 30 PAŹDZIERNIKA 1874 R.
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 225: psb.581.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 50 str. 117: psb.34238.5
  n.16995 Nekrologia Minakowskiej (16995)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim