Karol Józef Fritsch h. wł. (ID: sw.116123)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. GRABIAŃSKI Wiktor (zm. 1893) powstaniec 4°
2. TARGOWSKI Józef (1883-1952), dyplomata, senator 4°
3. BANDTKIE Jerzy Samuel (1768-1835) historyk, biograf 5°
4. BANDTKIE Jan Wincenty (1783-1846) historyk prawa 5°
5. GRABOWSKI Ambroży (1782-1868) księgarz, historyk 5°
6. STRZESZEWSKI Wiktor (1888-1973), inżynier górniczy 5°
7. FRYCZ Karol Stefan (1910-1942) publicysta 5°
8. GODLEWSKI Gabriel (1851-1909) ziemianin, działacz społeczny 6°
9. FRITSCHE Karol (1804-1883) technik górniczy, pisarz 6°
10. GARTENBERG Sadogórski Piotr Mikołaj (XVIII w.) dyrektor mennicy 6°
11. JANCZEWSKI Stefan Mikołaj (1872-1938) lekarz ginekolog 6°
12. SOZAŃSKI Michał Adam (1853-1923) malarz i rysownik 6°
13. SKARŻYŃSKI Erazm h. Bończa (1804-1871) powstaniec 1830/31, 1846 i 1863 r. 6°
14. KRUSZEWSKI Ignacy Marceli (1799-1879) generał armii belgijskiej 6°
15. ESTREICHER Karol Józef (1827-1908) bibliotekarz, bibliograf, krytyk 7°
16. ESTREICHER Stanisław (1869-1939) profesor prawa, bibliograf, publicysta 7°
17. GEBETHNER Jan Robert (1860-1910) księgarz, wydawca 7°
18. GEBETHNER Gustaw Adolf (1831-1901) księgarz, wydawca 7°
19. KOPFF Wiktor Adam (1805-1889) prezydent Sądu Wyższego 7°
20. KREMER Karol Roman (1812-1860) architekt 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  FRYCZ Karol (29 III 1877 Cieszkowy woj. kieleckie - 30 VIII 1963 Kraków), scenograf, reżyser, dyr. teatru
  Był synem Kazimierza F. i Heleny z Trzetrzewińskich.
  Uczył się w gimn. św. Anny w Krakowie oraz w Bochni, gdzie zdał maturę. Następnie dwa lata studiował architekturę na Politechnice w Monachium (1896-98). Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie ukończył ze złotym medalem w 1902; studiował malarstwo u S. Wyspiańskiego, J. Mehoffera i L. Wyczółkowskiego, uczęszczając jednocześnie na wydział historii sztuki Uniw. Jagiellońskiego. W 1902-04 kontynuował studia w Wiedniu w Kunstgewerbeschule pod kier. A. Rollera, 1904/ 05 w Academie Julien w Paryżu i w szkole W. Morrisa w Londynie (u H. Herkommera). W 1905 rozpoczął działalność scenograficzną dla kabaretu Zielony Balonik. W tym czasie (aż do 1912) działał także we władzach tow. „Polska Sztuka Stosowana”. W 1906 debiutował jako scenograf w t. krak. dekoracjami do „Pelleasa i Melisandy”. W 1906/07 wykonał dekorację sali teatr. w t. Figliki A. Szyfmana oraz dekoracje do „Księcia Niezłomnego”, „Beatryks Cenci”, „Ślubów panieńskich” i innych. W 1907 projektował ozdoby krypty na Skałce i dekoracje miasta w czasie uroczystości pogrzebowych S. Wyspiańskiego. W 1908-12 wykonał szereg prac z zakresu dekoracji wnętrz, polichromii w wielu kościołach, pałacach, kawiarniach (m.in. Jamy Michalikowej w Krakowie). Rok 1912 spędził w Afryce. Od stycznia 1913 współpracował z T. Polskim w Warszawie. Do najciekawszych jego prac z tego okresu zaliczyć należy opracowanie plastyczne „Irydiona” (premiera 29 I 1913), „Balladyny”, „Burzy” W. Shakespeare'a, „Grzegorza Dyndały”, „Lekarza mimo woli”. Od września 1913 do lutego 1914 przebywał w Afryce. W czasie I wojny świat. pracował nad renowacją zabytków Sandomierza. W 1919-21 przebywał na Dalekim Wschodzie jako radca kulturalny pol. poselstwa w Tokio oraz attache kulturalny przy komisarzu R.P. na Syberii. Wykładał wtedy na wyższych uczelniach: w Tokio, Kioto i Osaka. W 1921 powrócił do kraju i rozpoczął pracę w T. Polskim i Małym, w 1931-33 współpracował także z T. Narodowym; w 1933-35 był scenografem w T. im. Słowackiego w Krakowie. W 1926 wykonał oprawę plastyczną dla dwu utworów granych w paryskim T. Ambigu. W 1935 objął dyrekcję T. im. Słowackiego w Krakowie i pełnił ją do 1939 (otwarcie sez. odbyło się 2 IX 1935 przedstawieniem „Wychowanki” w reżyserii F.). II wojnę świat. spędził w Krakowie pracując w Muzeum Czapskich. W 1945/46 został ponownie dyr. T. im. Słowackiego w Krakowie (otwarcie sez. odbyło się 19 II 1945 przedstawieniem „Przepióreczki"). Od 1930, z przerwą wojenną, był prof. Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 1946 pracował jako scenograf, przede wszystkim w t. krak., ale także w Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu, Katowicach, Szczecinie i innych miastach polskich.
  Debiutem reżyserskim F. była „Ziemia nieludzka” (1923). Od tego czasu reżyserował szereg przedstawień, m.in. „Henryka IV”, „Pannę Maliczewską”. Do najciekawszych jego prac scenograficznych należały: „Książę Niezłomny” (1906), „Krakowiacy i Górale” J.N. Kamińskiego (1913), „Wyzwolenie” (1916), „Pan de Pourceaugnac” (1918), „Nie-boska komedia” (1919), „Hamlet” (1922 i 1947), „Wesele Figara” (1922 i 1937), „Pan Jowialski” (1923), „Sen nocy letniej” (1923), „Cyrano de Bergerac” (1924), „Świętoszek” (1925 i 1946), „Otello” (1925), „Wariat i zakonnica” (1926), „Sługa dwu panów” (1927), „Juliusz Cezar” (1928), „Wielki kram” (1929), „Krakowiacy i Górale” W. Bogusławskiego (1929), „Volpone” (1930), „Wesele” (1932), „Lilla Weneda” (1935), „Wielki Fryderyk” (1936), „Złota Czaszka” (1936), „Tragedia o polskim Scylurusie” (1936), „Mizantrop” (1939), „Powrót syna marnotrawnego” (1947), „Mazepa” (1949). Ostatnimi pracami F. dla t. były scenografie „Pana Jowialskiego” (1959) i baletu „Giselle” (1960). W 1957 otrzymał godność honorowego dyr. T. im. Słowackiego w Krakowie z okazji pięćdziesięciolecia pracy na scenach pol. Od 1 X 1960 przeszedł na emeryturę.
  F. rozpoczął od secesji, przetworzył jej formy dla t. stał się znakomitym stylizatorem. Wprowadził do t. pol. nowy, zupełnie odrębny od stosowanego w wieku XIX typ dekoracji trójwymiarowej, która odtąd stała się w naszym t. powszechna. W swoich pracach scenograficznych świetnie oddawał klimat rozmaitych epok. Był pełnym kultury znawcą sztuki, twórcą historycznego kostiumu (specjalnie molierowskiego), opartego na wnikliwych badaniach źródłowych, wychowawcą scenografów pol., jednym z pierwszych we współczesnym tego słowa znaczeniu scenografów w naszym teatrze. W 1952 otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia. Pośmiertnie wydano tom jego artykułów o teatrze i sztuce (Warszawa 1967).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.7243.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.1081
  sw.116123 Informacja p. Anny Dąmbskiej (z 1.1.2010)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim