Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Adolf «Dymsza» Bagiński (ID: sw.283124)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autora zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiego (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autor za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż mu!

Ranking WGM: 593.108 (top 50%), Liczba łóżek od MJM: 25 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater Wiki, człowiek teatru, znani aktorzy

ilustracja

Rodzice

ilustracja
  • Zaloguj się
  • Urodzony prawdopodobnie w roku 1870
  • zmarł
 
  • Zaloguj się
  • Urodzona prawdopodobnie w roku 1870
  • zmarła
rodzice Zaloguj się
?1870-
   Zaloguj się
?1870-
|    |
2    3



|
Adolf «Dymsza» Bagiński, bohater Wiki, 1900-1975

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: w roku 1928, Warszawa, par. św. Jozafata (obecn. m. Warszawa), ): Zaloguj się 1911-1985 , (Rodzice : Zaloguj się ?1880- & Zaloguj się 1894-) , dzieci
    1. Ż Zaloguj się bohater Wiki 1944-1999
       & Zaloguj się bohater Wiki 1944
  • Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    1. **Adolf «Dymsza» **
    2. M Zaloguj się ?1900-
      □  & Zaloguj się ?1900-

    Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. NIZIŃSKI Piotr (1858-1919) malarz
    2. DEMBOWSKI Jan Sebastian (1762-1835) powstaniec, pisarz polityczny miłośnik nauk przyrodniczych 12°
    3. SZUŁDRZYŃSKI Zygmunt (1830-1918), działacz gospodarczy i polityczny 13°
    4. SOKOŁOWSKI Stanisław Antoni (1912-1945) oficer WP 13°
    5. KRZYŻANOWSKA Maria (ok. 1870-1923) nauczycielka, działaczka oświatowa 13°
    6. KARWICKI Józef Kajetan (zm. 1784) kasztelan zawichojski, poseł 13°
    7. KARSKA Józefa Maria (1824-1860) założycielka zgromadzenia niepokalanek 13°
    8. KARSKI Kazimierz (ok. 1743-1800) podczaszy sandomierski, poseł 13°
    9. DEMBOWSKI Stefan Florian (1728-1802) kasztelan czechowski 13°
    10. KARWICKI Jan Nepomucen (przed 1756-1807) generał-major, poseł 14°
    11. KARWICKI Krzysztof Dunin (1757- ok. 1820) generał lejtnant, poseł 14°
    12. SZUŁDRZYŃSKI Józef (1801-1859), ziemianin, poseł do pruskiej Izby Panów 14°
    13. SOKOŁOWSKI Konstanty Maciej Artur (1834-1893) powstaniec 1863 r., emigrant 14°
    14. SKORUPKA Ignacy Jan (1893-1920) ksiądz, kapelan WP, prefekt szkolny 14°
    15. SKORUPKA Kazimierz (1901-1943) tramwajarz warszawski, działacz społeczny, harcmistrz 14°
    16. SZUŁDRZYŃSKI Tadeusz (1864-1943), senator Rzeczypospolitej Polskiej 14°
    17. JASIEŃSKI Mikołaj (ok. 1732-1827) poseł Sejmu Czteroletniego 14°
    18. JASIEŃSKI Feliks Manggha (1861-1929) kolekcjoner, krytyk, publicysta 14°
    19. DEMBOWSKI Teodor Mikołaj (1766-1824) senator 14°
    20. TARŁO Adam (1708-1770), starosta goszczyński, brzegowski i skalski, poseł na sejmy 14°

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

      DYMSZA Adolf, właśc. A. Bagiński (7 IV 1900 Warszawa - 20 VIII 1975 Góra Kalwaria k. Warszawy), aktor, reżyser
      Był synem kolejarza Adolfa i Matyldy Bagińskich, mężem tancerki Zofii z Olechnowiczów (ślub w 1928), ojcem aktorki Anity Dymszówny. Po ukończeniu szkoły pracował w kancelarii rejenta. Prawdopodobnie od 1918 występował w półamat. T. im. Staszica w Warszawie. Następnie, wg jego własnych wspomnień i relacji L. Sempolińskiego, próbował występów na scenach prowincjonalnych, m.in w T. Miejskim w Grodnie. Od maja do września 1919 występował w warsz. t. Miraż; był tam także inspicjentem. Po odbyciu służby wojskowej (razem z Sempolińskim) w pułku pn. Dzieci Warszawy, przez kilka lat nie miał stałego zatrudnienia. Grał epizody w niemych filmach (pierwszą większą rolą był Wojtuś Grzęda w filmie „Miłość przez ogień i krew”, 1924), uczył tańca w jednej z warsz. szkół tańca towarzyskiego. Sam wygrał nawet tzw. maraton tańca (trwający czterdzieści osiem godzin) w Cyrku przy ul. Ordynackiej. W lutym 1921 debiutował w warsz. t. Qui Pro Quo; wystąpił wtedy w skeczu Hotel Wantz; nie uzyskał jednak stałego engagement. W kwietniu 1921 grał w t. Miraż, w 1924 w „Wielkiej rewii humoru” w t. Stańczyk. W lecie 1925, wg informacji T. Wittlina, został zaangażowany do Qui Pro Quo, gdy dyr. tego kabaretu J. Boczkowski „zobaczył go jako wodzireja na dancingu w cukierni Zakopiańskiej przy Saskim Ogrodzie”. W Qui Pro Quo wystąpił niebawem w monologu „Dziwak, czyli Teofil Winegret” i spotkał się z wielkim uznaniem. Z zespołem Qui Pro Quo był związany do 1931. Często uczestniczył w występach gościnnych zespołu, m.in. we Lwowie (lipiec 1926, luty i lipiec 1927, czerwiec i lipiec 1929). Pobyt w tym teatrzyku nazwał po latach swoją „wielką szkołą aktorską”. Pisał: „poznałem rzemiosło, nauczyłem się szacunku dla sztuki, sceny i starszych kolegów. A przede wszystkim dyscypliny pracy i punktualności” („Dymek z papierosa” s. 457). Szybko stał się jednym z najpopularniejszych aktorów rewiowych. Recenzje podkreślały jego „giętki, rozwijający się bujnie talent”. Według T. Boya-Żeleńskiego D. był „coraz nieopisańszy w swoich akrobacjach komicznych” (Pisma t. 23 s. 586). W 1931-33 grał w t. Banda (w sez. 1931/32 na scenie T. Małego) i z zespołem tego teatru gościnnie w Łodzi. Od sierpnia do grudnia 1933 występował w t. Rex, w styczniu 1934 w t. Cyganeria. Potem wyjechał (luty-kwiecień 1934) z własnym zespołem na gościnne występy; grano m.in. w Sosnowcu, Kaliszu, Lwowie, Przemyślu, Radomiu, Płocku, Tarnowie, Rzeszowie. Na sez. 1934/35 i 1935/36 został zaangażowany do teatrów TKKT w Warszawie. Na scenie T. Polskiego zagrał w 1934 Feliksa („Rozkoszna dziewczyna”, reż. J. Warnecki) i Dudkę („Sen nocy letniej”, reż. L. Schiller). W roli Dudki wprowadził „gagi i tricki rodem z kabaretu”, jednak wg J. Kreczmara „wielki talent tego komika sprawił, że mieściły się one doskonale w konwencji amatorskich prób teatrzyku ateńskich rzemieślników”. W 1935 w T. Letnim wystąpił w roli Kalchasa („Piękna Helena” M. Hemara); wg A. Słonimskiego był „bardzo śmieszny” a wg Boya-Żeleńskiego bawił widownię „rozkosznymi gierkami” i „osiągnął maksimum sukcesu w kupletach trzeciego aktu” (Pisma t. 26 s. 19); występował w 1935 także jako Fikalski w „Domu otwartym” oraz w 1938 w komedii „Ty to ja"; o grającym w niej D. pisał B. Korzeniewski: „imponuje opanowaniem środków aktorskich"; „wspaniale wyrazista mimika twarzy przeważnie nieruchomej i zasmuconej, jest niezmiernie wstrzemięźliwa i dlatego silna i pewna, dykcja przystająca jak ulał do wartości uczuciowej słowa - wszystko to stanowi o rzadkiej dynamice komizmu”. W sez. 1936/37 był w zespole t. Cyrulik Warszawski; grał m.in. tyt. rolę w komedii „Kariera Alfa Omegi"; występował w niej także gościnnie w Krakowie (30 XI-4 XII 1936). W kwietniu i maju 1937 grał Buchaltera Kosa („Podwójna buchalteria") w T. Wielkim we Lwowie, a w czerwcu w T. Bagatela w Łodzi. We wrześniu 1937 występował w warsz. t. Wielka Rewia. Od sez. 1937/38 do wybuchu II wojny świat. należał do zespołu t. Małe Qui Pro Quo. Często jednak grał gościnnie, np. w T. Letnim (w komedii „Nie trzeba było mnie przejechać”, 1938), w Wielkiej Rewii, w T. Narodowym (Mrozik w „Weselu Fonsia”, prem. w sierpniu 1939); w 1939 występował gościnnie w T. Miejskim w Częstochowie. W czasie okupacji niem. występował w jawnych t. warsz.: Komedia, Niebieski Motyl, Nowości, Rozmaitości Jar, Maska, Miniatury. Po zakończeniu wojny za występy te został zawieszony w prawach aktorskich (do 31 XII 1945) przez sąd weryfikacyjny ZASP-u. Wrócił na scenę w styczniu 1946, jednak do 1951 nie mógł występować w Warszawie. W 1946-48 należał do zespołu T. Syrena w Łodzi; występował też dorywczo w t. łódz. Gong i Osa. Grał m.in. w rewii „Dymsza, humor i Ska"; w rec. z tego przedstawienia E. Csató napisał: „Jeden Dymsza umie wygrać wszystko, co się w roli zawiera, a nawet wygrać znacznie więcej z właściwą sobie siłą komizmu, ostrego, andrusowskiego, chwilami nawet ordynarnego, ale zawsze pełnego wdzięku, który dobrze znamy od lat”. Jesienią 1948 brał udział w dwudziestodniowym tournee zespołu T. Ortyma, występującego m.in. w Skierniewicach, Pabianicach, Gorzowie Wielkopolskim, Szczecinie, Świdnicy. W sez. 1948/49-1950/51 należał do zespołu T. Powszechnego w Łodzi; nadal współpracował z T. Osa. W T. Powszechnym zagrał Strasza („Rozbitki") i Nieśmiałowskiego („Klub kawalerów"). Od sez. 1951/52 do przejścia na emeryturę (1 IV 1973) był w zespole T. Syrena w Warszawie. Brał udział w występach gościnnych tego teatru w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie (1959). W T. Syrena grał m.in. role: Pedra Apriori („Jego ekscelencja"), Mariusza („Pani prezesowa"), Tytusa („Bliźniak"), Iwana Głotowa („Szklane wesele"), występował też w licznych programach rewiowych. Reżyserował programy: „Rym-cym-cym” (1956), „Szafa gra” (1964), „Bliźniak” (1967). Ostatni okres życia spędził w Domu Opieki Społecznej w Górze Kalwarii.
      Według wspomnień T. Wittlina był to „krępy jegomość o dużej głowie, szerokich barach, ramionach boksera i krótkich nogach, którymi szybko przebiera”. A. Słonimski w 1936 pisał o D.: „jest młody, silny, muzykalny, ma potężny głos i wspaniałe mięśnie”. Wszyscy podkreślali jego niepowtarzalną vis comica. W 1966 A. Marianowicz stwierdzał: „on jak zechce, oczkiem tylko mrugnie, nóżką ekscentrycznie zabalansuje i - król groteski dziś jeszcze zapędzi w kozi róg każdego ze swoich rywali”. „Grał brwiami, każde ich drganie wywoływało na widowni śmiech. A to wszystko podszyte było niezwykłym wdziękiem, który uszlachetniał nawet ryzykowne chwyty” (J. Jurandot). Równocześnie zwracano uwagę na doskonałe opanowanie rzemiosła: „aby osiągnąć tak wysoki gatunek parodystyczny musi panować nad wszystkimi środkami gry scenicznej” (Słonimski). T. Boy-Żeleński pisał, że komizm D. „jest przy całej swej ekscentryczności bardzo dyskretny, bardzo kameralny” (Pisma t. 26 s. 268). Był „ulubieńcem Polski, komikiem całą gębą, świetnym aktorem komediowym, niezrównanym imitatorem” (K. Krakowski). Według L. Sempolińskiego stworzył „jedną tylko postać, ale wręcz znakomitą, Dodka, warszawskiego cwaniaka, na wzór amerykańskich komików, jak Charlie Chaplin, Buster Keaton czy Harold Lloyd”. K. T. Toeplitz konkludował: „Był on być może jednym z niewielu aktorów polskich, którzy potrafili dać nie tylko w swojej sztuce ale i w całej swej postaci, sylwetce życiowej i artystycznej, portret klasy, warstwy społecznej, czasu. Dymsza jako fenomen społeczny był tworem przedwojennej Warszawy, jej synonimem. Stworzona przez niego postać Dodka mieściła w sobie wszystkie cechy, które składały się na portret ludowej kultury wielkomiejskiej okresu po odzyskaniu niepodległości i u progu kryzysu, żyjącej w aurze europejskich ambicji i realnej nędzy”, „stworzył postać warszawskiego cwaniaka, a więc przedmiejskiego lumpa, żyjącego powietrzem i z lekkim sercem znoszącego meandry losu”. Był także wybitnym aktorem film.; przed II wojną świat. zagrał 28 ról; w okresie powojennym wystąpił w ośmiu filmach; w 1967 zagrał też w filmie produkcji ZSRR - „Arena”. O D. i jego aktorstwie nakręcono dwa filmy krótkometrażowe: L. Perskiego „Mój teatr” (1960) i J. Łomnickiego „Pan Dodek” (1971). W 1979, już po śmierci D., w T. Syrena zrealizowano program pt. „Wielki Dodek”, poświęcony jego pamięci. Był autorem wspomnień z okresu występów w Qui Pro Quo, zamieszczonych w zbiorze „Dymek z papierosa” (Warszawa 1959).

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.15271.1
      sw.1264683 Akt małżeństwa: Warszawa św. Jozafat (obecn. m. Warszawa), 54/1928 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] https://metryki.genealodzy.pl/ar36-zs20-sy1928-kt2 [podgląd]
      sw.283124 Informacja p. Tadeusza Czerniawskiego (z 2.4.2013)

    źródła:
    - ślub: Akt małżeństwa: Warszawa, par. św. Jozafata (obecn. m. Warszawa), rok 1928, nr aktu 54 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] https://metryki.genealodzy.pl/ar36-zs20-sy1928-kt2 [podgląd]
    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 07.10.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 98.84.18.52