Stanisława Umińska (ID: sw.463734)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. NOAKOWSKI Stanisław Witold (1867-1928) architekt, malarz, historyk sztuki 6°
2. CHEŁCHOWSKI Stanisław (1866-1907) rolnik, działacz społeczny 6°
3. CHEŁCHOWSKI Kazimierz (1858-1917) lekarz, działacz społeczno-narodowy 6°
4. ROUPPERT Kazimierz Stefan (1885-1963) botanik, profesor UJ 7°
5. ROUPPERT Stanisław (1887-1945) chirurg, generał brygady WP 7°
6. ROUPPERT Stanisław Henryk (1912-1966) fizyk, profesor SGGW 8°
7. PIESTRZYŃSKI Eugeniusz (1887-1962) lekarz, wiceminister opieki społecznej 8°
8. KRASSOWSKA Zofia Halina (1921-1944) podharcmistrz, żołnierz AK 8°
9. TELAKOWSKA Wanda (1905 1985), graficzka, projektantka 8°
10. ŚLASKI Ludwik Romuald (1818-1898), poseł do Landtagu i Reichstagu 9°
11. BOJANOWSKI Michał Ignacy (1865-1932) ziemianin, działacz społeczny 9°
12. MIELCZARSKI Romuald (1871-1926) bibliotekarz w Rapperswilu, działacz spółdzielczy 9°
13. BUJWIDOWA Kazimiera (1867-1932) publicystka, działaczka społeczna 9°
14. JĘDRZEJOWSKI Bolesław Antoni (1867-1914) działacz PPS 9°
15. RADZIWIŁŁ Edmund Ferdynand (1906-1971) ziemianin, działacz gospodarczy i społeczny, porucznik AK 10°
16. PŁOSKI Stanisław (1901-1968) architekt 10°
17. OSMOLSKI Władysław Leon (1883-1935) lekarz, działacz sportowy 10°
18. MOSTOWSKA Zofia (1890-1962) lekarka, kierowniczka wytwórni szczepionek 10°
19. MIESZKOWSKI Józef Tadeusz (1905-1969) dziennikarz, działacz socjalistyczny i związkowy 10°
20. KELLES-KRAUZE Bohdan (1885-1945) architekt, malarz 10°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  UMIŃSKA Stanisława (17 XI 1901 Warszawa - 25 XII 1977 Gaj-Fiszor k. Niegowa w Warszawskiem), aktorka
  Była córką Antoniego i Walerii Umińskich. W 1917-19 uczyła się na Kursach Wokalno-Dramatycznych H.J. Hryniewieckiej. Na popisie absolwentów grała m.in. scenę obłędu Młynarki („Zaczarowane koło"); za fragm. roli w „Alkadzie z Zalamei” otrzymała wyróżnienie Min. Sztuki i Kultury; recenzenci chwalili ją, a L. Brodziński uznał za „przedstawicielkę nowych prądów w sztuce”. Latem 1919 występowała w półamat. t. Promenada. Od sez. 1919/20 zaangażowana do T. Polskiego w Warszawie, zadebiutowała 30 X 1919 w roli Sary („Major Barbara"). W 1921 wystąpiła w filmie „Pan Twardowski”. W kwietniu 1922 występowała z aktorami warsz. w Piotrkowie i Częstochowie, w grudniu t.r. w porankach dla dzieci w sali warsz. Wodewilu; w 1923 w kabarecie Stańczyk wykonywała specjalnie dla niej napisany przez J. Tuwima tekst „Mała Gigolette”. Do 1924 występowała w T. Polskim i Małym. Sukces jakim była rola Orcia w „Nie-Boskiej komedii” (prem. 30 I 1920) sprawił, że zaczęto wymieniać ją wśród najzdolniejszych aktorek młodego pokolenia. „Miała niezwykły talent dramatyczny i dziewczęcą, albo raczej chłopięcą urodę, absolutnie oryginalną” wspominał w „Dziennikach” J. Lechoń. „Wykazała prawdziwą intuicję, uczuciowość, głęboką i szczerą oryginalność w traktowaniu swych zadań scenicznych. Niejednokrotnie obsadzana fałszywie, w rolach wymagających promienia beztroskiej wesołości, zawsze wnosiła na scenę coś swojego, dalekiego od komunałów i szablonów - w geście, ruchu, rytmice słowa” - pisano w „Przeglądzie Teatralnym i Filmowym”. Zagrała ok. dwudziestu pięciu ról. Do najważniejszych należały: Consuella w „Ten, którego biją po twarzy” („majstersztyk aktorski ze smaczkiem ekspresjonistycznym” - L. Schiller); Cherubin w „Weselu Figara” („był naprawdę czarującym dzieckiem”. „Sentymentu miała akurat, ile trzeba, prawie że ile trzeba charakteru, była rozkoszną, komediową zabawką” - J. Lechoń); Gloria w „Nigdy nie można przewidzieć” („czasem była uroczysta Gloria in excelsis, lecz wielki talent panny Umińskiej stworzył nowe, godne jej dzieło aktorskie” - K. Makuszyński); Ewa w „Legendzie o garbusku” („przedziwnie świetlana i cicha jak przystało na jamioła” - Z. Kisielewski); Fiametta w „Uczcie szyderców” („tak powiedziała parę słów i tak wyglądała, że jeżeli znajdzie się jakiś Romeo i reżyser dobrze będzie pracował, mamy nareszcie piętnastoletnią Julię Capuletti” - J. Lechoń). Do legendy pol. teatru przeszedł jej Puk w „Śnie nocy letniej”, utrzymany - jak pisał W. Zawistowski - „w jednolitej sylwetce ruchomego gzygzaka, w kształcie na poły zwierzątka, na poły ducha”. Ostatnią rolą U. była Berta w „Świerszczu za kominem” (prem. 23 IV 1924), po której W. Zyndram-Kościałkowski dedykował „genialnej ślepej dziewczynce z Dickensa” wiersz pt. „Berta”. W szpitalu w Paryżu 15 VII 1924 zastrzeliła swego narzeczonego Jana Żyznowskiego, malarza, powieściopisarza i krytyka, który umierał na raka wątroby; 7 II 1925 została uniewinniona przez sąd francuski. Po powrocie do Polski rzuciła teatr, zaczęła pracować w szpitalach. Wstąpiła do zgromadzenia sióstr benedyktynek samarytanek, przyjęła imię zakonne Benigna; w 1936 złożyła śluby wieczyste. W 1942 była przełożoną zakładu dla wykolejonych dziewcząt w Henrykowie pod Warszawą; zwróciła się do L. Schillera prosząc go o pomoc w przygotowaniu jasełek z wychowankami zakładu. Schiller reżyserował w Henrykowie „Pastorałkę”, „Gody weselne” i „Wielkanoc”. W ostatnich latach życia przebywała w Fiszorze k. Niegowa w domu sióstr samarytanek dla dzieci niepełnosprawnych.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.19482.1
  sw.463734 Informacja p. Sebastiana Tuszyńskiego (z 10.8.2014)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim