Józef Klejer (ID: teatr.1041.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ŁADOŚ Kazimierz (1877-1963) generał dywizji WP 4°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  KLEJER Józef (7 X 1907 Baranowicze - 9 Xl 1973 Warszawa), aktor, dyrektor teatru
  Był synem Józefa i Eleonory K., mężem => Ireny Ładosiówny (ślub 13 IX 1939). W 1926 ukończył szkołę średnią i przez trzy lata studiował na wydz. humanistycznym Uniw. Stefana Batorego w Wilnie. Występował równocześnie w T. Reduta (sez. 1926/27-1928/29; grał m.in. Dziada w „Sędziach") i współpracował ze Sceną Robotniczą PPS. W 1929-32 należał do zespołu T. Miejskiego w Bydgoszczy, w sez. 1933/34 T. Polskiego w Poznaniu, 1934-36 T. Pokucko-Podolskiego w Stanisławowie. W sez. 1937/38 pocz. reżyserował i grał w T. Miejskim w Sosnowcu, nast. w T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu (do 1939). Tuż przed wybuchem II wojny świat. znalazł się w Lublinie i wystąpił w przedstawieniu inaug. nowego sez. T. Lubelskiego („Dlaczego zaraz tragedia"). W czasie okupacji niem. na krótko zatrzymany jako zakładnik, pracował potem w lubelskiej kawiarni „U Aktorów”. W lecie 1944 zorganizował T. Zrzeszenia Aktorskiego (prem. 12 VIII - „Moralność pani Dulskiej") i był jego kier. do 28 X tego roku. Następnie po wcieleniu zespołu do T. Wojska Pol., brał udział z tym teatrem w objazdowych przedstawieniach „Wesela”, po czym wrócił do Lublina i pracował w T. Miejskim do 1947. W 1947-73 występował w Warszawie: w 1947-49 w Miejskich T. Dramatycznych, 1949-51 w T. Narodowym, 1951-57 w T. Ateneum, od 1957 do końca życia w T. Ludowym, w którym 24 II 1967 obchodził jubileusz czterdziestolecia pracy. „Był aktorem charakterystycznym o dużej skali. Nazywano go mistrzem epizodu i przeobrażeń. Celował w tworzeniu charakterystycznych typów. Dzięki sugestywnej mimice i opanowanej do perfekcji sztuce charakteryzacji i transformacji, zaskakiwał niejednokrotnie wybornymi maskami i sylwetkami postaci, które przedstawiał” (A. Nowak). W okresie lubelskim (1944-47) zagrał kilka dużych ról. Jego „Rejent Milczek - czarny i fioletowy, tajemniczy i kabalistyczny, wspaniały w swych podstępach i czających się ruchach uosabiał samego diabła Borutę, władcę zamczyska” („Gazeta Lubelska” 1945 nr 247). O roli Kapsa („Nadzieja” H. Heijermansa) pisano w rec.: „stworzona przez Klejera osobowość w każdym szczególe stroju i charakteryzacji przemyślana, opracowana w każdym ruchu i ukośnym spojrzeniu zza okularów - przywodzi na pamięć epizodyczne sylwetki, które swego czasu mistrz Kamiński przywoływał do życia z takim realizmem i sugestywną siłą” („Gazeta Lubelska” 1946 nr 96). Rolę Botwela („Maria Stuart” J. Słowackiego) zagrał „przede wszystkim gestem i grą twarzy ale i słowem” (S. Papierkowski); jako Agent („Adwokat i róże") „osiągnął chyba najwyższy punkt swoich artystycznych dyspozycji” („Życie Lubelskie” 1947 nr 48). Inne role K. to: Argan („Chory z urojenia”, 1948), Szambelan Kawalerski („Ciotunia”, 1949), Komisarz („Zbiegowie”, 1952), Cookie („Południk 49”, 1953), Hornblower („Pojedynek”, 1954), Leśny Dziadek („Zaczarowane koło”, 1959), Minister („Jonasz i Błazen”, 1959), Alberigo („Nauczyciel tańców”, 1961), Jan Chrzciciel Żegota („Sarmatyzm”, 1965), Antoine („Ucieczka z wielkich bulwarów”, 1969).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.1041.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.10475.4

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim