Aleksander Jan Michałowski (ID: teatr.10457.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MINKIEWICZ Stanisław (1877-1944) zoolog 3°
2. PASZKOWSKI Józef Piotr (1892-1944) rzeźbiarz, pedagog 16°
3. KAROVE Józef (zm. 1800) lekarz 17°
4. PASZKOWSKA Janina Matylda (1884-1973) malarka 17°
5. CHMIELIŃSKA Aniela (1869-1936) działaczka społeczna 18°
6. DOBROSIELSKI Wiktor (1827-1898) powstaniec z 1863 18°
7. SZWEYKOWSKI Zygmunt (1894-1978), historyk literatury 18°
8. SOCHACZEWSKI Roman Bronisław (1877-1955) przemysłowiec, działacz narodowo-demokratyczny 18°
9. MOSSAKOWSKI Jan Mateusz (1885-1974) chirurg, profesor AM w Warszawie 18°
10. DOBRSKI Leopold (1824-1905) poeta, sybirak 19°
11. BALIŃSKI Kajetan Wawrzyniec (1782-1846) pułkownik 19°
12. PRUSZKOWSKI Tadeusz (1888-1942) malarz, profesor 19°
13. PRUSZKOWSKA Maria Zofia (1910-1973) powieściopisarka 20°
14. DOBRSKI Józef Wiktor (1861-1933) literat 20°
15. CIECHANOWSKI Stanisław (1845-1927) prawnik, ziemianin 20°
16. CZARNOWSKI Stanisław Jan (1847-1929) literat, historyk prasy, archeolog 20°
17. TARONI Piotr (ok.1763-1808), kupiec i bankier poznański 20°
18. TARONI Jan (1737 lub 1738-1782), kupiec, bankier i filantrop poznański 20°
19. GRABIAŃSKI Wiktor (zm. 1893) powstaniec 20°
20. SZUBERT Jan (1843-1937), powstaniec styczniowy, pamiętnikarz 20°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  MICHAŁOWSKI Aleksander Jan (23 III 1891 Warszawa - 4 VI 1976 Warszawa), śpiewak, aktor
  Był synem Franciszka M., szewca, i Karoliny z Sierpińskich, mężem Heleny z Zodewskich. Po ukończeniu gimn. uczęszczał do szkoły rysunków prowadzonej przez P. Welońskiego. Głos kształcił w konserwatorium warsz. u J. Łysakowskiego, a potem (1911-12) u T. Leliwy. Debiutował 16 XI 1913 w warsz. T. Wielkim partią Faraona („Aida") i na sez. 1913/14 został zaangażowany. W sez. 1914/15 występował w T. Małym w Warszawie, a w lecie 1915 w zespole pod kier. B. Bolesławskiego w Wilnie. Podczas I wojny świat. służył w wojsku ros., w 1918-19 w oddziałach pol. pod dowództwem gen. L. Żeligowskiego. W 1919 powrócił do Warszawy; do 1934 należał do zespołu solistów opery warsz., gdzie po zmarłym w 1921 A. Ostrowskim przejął główne partie basowe. W 1923-27 wyjeżdżał do Mediolanu doskonalić umiejętności wokalne u G. Tessariego. Występował też gościnnie na scenach operowych Katowic (1920, sez. 1927/28) i Poznania (sez. 1932/33) oraz często na estradach koncertowych. Do 1939 śpiewał gościnnie w T. Wielkim w Warszawie, brał udział w koncertach filharmonicznych i w objazdowych koncertach ORMUZ-u (Organizacja Ruchu Muz.). W 1936 grał rolę Muftiego („Mieszczanin szlachcicem") w warsz. T. Narodowym. Podczas okupacji prowadził w Warszawie sklep tytoniowy, brał udział w konspiracyjnych koncertach poetycko-muzycznych. Po wojnie należał w Warszawie do zespołów t. dram.: Miejskich T. Dramatycznych (1945-48), T. Polskiego (sez. 1948/49), Nowego (1949-54), T. Nowej (nast. Młodej) Warszawy (1954-57) i ponownie T. Polskiego (1957-61), gdzie grał do 1963, będąc już na emeryturze. Brał udział w audycjach PR. Od 1949 uczył w warsz. PWST impostacji głosu; mimo przejścia na emeryturę w 1961 współpracował z uczelnią do ostatnich tygodni życia. Był członkiem zasłużonym SPATiF-ZASP.
  "Krępy, nawet jakby z punktu widzenia klasycznych wymagań sceny za niski, był sugestywny na scenie nie tylko dzięki bardzo dobremu brzmieniu jego basowego głosu, ale i dzięki aktorstwu. Cieszył nie tylko słuch, ale i oko”. „Dykcję miał doskonałą, wyróżniającą go wśród śpiewaków” - wspominał T. Byrski. „Uroczy gawędziarz, niegdyś świetny kompan, zakochany w czystym, dobrym aktorstwie” pisał Jan Kreczmar. Śpiewał w ok. sześćdziesięciu operach. Chwalony za role komiczne, takie jak: Leporello („Don Juan"), Skołuba („Straszny dwór"), Figaro („Wesele Figara") i za partie wagnerowskie: Gumemanz („Parsifal"), Hagen („Zmierzch bogów"), przekonywająco przedstawiał też postacie z oper pol.: Chorążego („Hrabina"), Zbigniewa („Straszny dwór"), Halbana („Konrad Wallenrod"). Z powodzeniem sięgał po role F. Szaliapina, np. Mefista („Faust"), Cara Dodona („Złoty kogucik"), Salieriego („Mozart i Salieri"), wielki sukces odniósł w 1926 w partii tyt. w „Borysie Godunowie”. Po wojnie grał tylko w repertuarze dram. role i epizody charakterystyczne, takie, jak: Major („Damy i huzary"), Leonato („Wiele hałasu o nic"), Pan Rabourdin („Spadkobiercy pana Rabourdin"), Wikariusz generalny („Port Royal"), Bojar („Borys Godunow").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.10457.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  ALEKSANDER MICHAŁOWSKI
  UR. 23.III.1897 ZM. 4.VI.1976
  
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim