Joanna Maria Zofia Jedlewska (ID: teatr.10490.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  JEDLEWSKA Joanna Maria Zofia, zamężna Pawłowska (3 V 1937 Lublin - 13 V 1972 Warszawa), aktorka, choreograf
  Była córką Stanisława J. i Kamili z Łopackich, pedagogów-polonistów. Po ukończeniu podstawowej szkoły muz. i Średniej Szkofy Baletowej w Warszawie, od 1955 studiowała na PWSA (potem pn. PWSTiF) w Łodzi, pocz. na Wydz. Reżyserii T. Niezawodowych, nast. na Wydz. Aktorskim, gdzie uzyskała w 1960 dyplom z wyróżnieniem. W sez. 1960/61 była aktorką T. 715 w Łodzi, w sez. 1961/62-1964/65 T. Dramatycznego w Warszawie. W 1963 grała gościnnie Ochotnicką („Klub kawalerów") w T. Polskim w Poznaniu. W sez. 1965/66-1971 występowała w T. Klasycznym i T. Rozmaitości w Warszawie, a po podziale zespołu tych teatrów zaangażowała się do T. Studio, w którym musiała przerwać próby z powodu choroby. Od 1961 opracowała taniec i ruch scen. w ok. dziesięciu przedstawieniach, m.in. w Łodzi (T. 7 , T. Nowy, T. Rozmaitości), Warszawie (T. Dramatyczny, T. Komedia, T. Żydowski) i Poznaniu. Od 1962 współpracowała jako reżyser i konsultant z warsz. t. studenckimi (w klubach Stodoła, Hybrydy). Występowała w t. radiowym, audycjach satyrycznych PR oraz Teatrze TV np. jako Telimena („Pan Tadeusz"). Sporadycznie grała w filmach. Wysoka, kształtna, mocno zbudowana, obdarzona oryginalną urodą (duże niebiesko-zielone oczy), pikantnym wdziękiem, temperamentem i vis comicą, grywała przede wszystkim role komediowe. Poruszała się na scenie zwinnie i z gracją, komponując postacie w sposób wyrazisty i precyzyjny a zarazem swobodny i naturalny. Rozgłos przyniosła jej rola Dorotki („Szkoda wąsów”, 1964), po zagraniu której m.in. A. Jarecki określił ją jako „wzór lekkości i dowcipu”, a L. Jabłonkówna pisała, że wysuwa się bezsprzecznie na czoło wykonawców „pełna wdzięku, filuterności, zacięcia komediowego, zdradzająca doskonałe poczucie stylu i delikatnej parodii”. Za rolę tę otrzymała nagrodę Kaliskich Spotkań Teatr. (1965). W krytykowanym przedstawieniu „Ondyny”, gdzie zagrała rolę tyt., wg A. Grodzickiego „wydobyła sporo poezji i wewnętrznego uroku” a wg K. Beylin „potrafiła niezwykle wyraziście ukazać wszystkie odcienie uczuć”, choć A. Jarecki napisał, że „jest po prostu przeraźliwie doskonała technicznie”. W tyt. roli w „Mirandolinie” „sprawdziło się pięknie jej bogate, dojrzałe, inteligentne aktorstwo, wspomagane uzdolnieniami i kwalifikacjami choreograficznymi i bardzo korzystnymi warunkami zewnętrznymi” (S. Polanica). Pisał on także w rec. z „Rogów porucznika Astete": „z absolutnie pustej roli Lorety robi małe arcydziełko, dogrywając mnóstwo pomysłowych i świeżych ozdobników, cacek, perełek - gestem, ruchem, mimiką, intonacją, spojrzeniem”. Grała z powodzeniem m.in.: Mirynę („Obrona Ksantypy”, Łódź), a w Warszawie Celestynę („Czujna straż"), Chirinos („Teatr cudów"), Krystynę („Don Juan” T. Rittnera), Malwę („Dowód osobisty rodu Zebrzydowieckich"), Lizetkę („Zawsze we troje"). W 1957-71 uczyła tańca, ruchu scen. i pantomimy w PWSTiF w Łodzi (przez cztery lata była asystentką J. Mieczyńskiej, potem wykładowcą); równocześnie była (od 1961) asystentką pantomimy w warsz. PWST a od 1964 wykładowcą warsz. PWSM. Według opinii J. Mieczyńskiej, jako pedagog i choreograf „prowadziła ćwiczenia celowo”, układała tańce „kładąc nacisk na wyraz aktorski”, a praca jej w teatrze „była bardzo owocna, pełna inwencji, inicjatywy i pomysłów na wskroś artystycznych”. Mężem jej był Jerzy Pawłowski, architekt; od ok. 1965 była związana z aktorem Janem Żardeckim.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.10490.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim