Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  KLIMCZAK Celina Maria (30 V 1916 Kraków - 23 X 1977 Łódź), aktorka
  Była córką Franciszka i Marii Klimczaków. W 1934 zdała w Krakowie maturę a w 1935 eksternistyczny egzamin aktorski. Zaangażowana do zespołu krak. T. im. Słowackiego, w sez. 1935/36 zagrała Lissę („Stare wino szumi"), Nike spod Maratonu („Noc listopadowa"), Zosię („Krakowiacy i Górale"). Współpracowała też z T. Artystów Cricot: brała udział w przedstawieniu „Trójkąt i koło” wg „Niemego kanarka” (listopad 1937). W sez. 1937/38 występowała w T. Objazdowym Samorządów Woj. Białostockiego z siedzibą w Grodnie (grała m.in. Alicję w „Jimie i Jill”, Marylkę w „Pod zarządem przymusowym"), a w sez. 1938/39 w objazdowym T. Wołyńskim z siedzibą w Łucku. Podczas okupacji niem. mieszkała w Krakowie; brała pryw. lekcje gry aktorskiej u J. Osterwy. W 1945-47 należała do zespołu T. im. Słowackiego (od sez. 1946/47 wspólnie z Starym T. pn. Miejskie T. Dramatyczne); grała tu m.in. Med („Żeglarz"), „uchodziła za jedną ze zdolniejszych z młodego pokolenia” (W. Horzyca). Na sez. 1947/48 przeniosła się do T. Polskiego w Bydgoszczy (grała m.in. Ksantypę w „Obronie Ksantypy”, Bertę w „Świerszczu za kominem"). W sez. 1948/49 grała w T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu, m.in. Rainę („Żołnierz i bohater"), Krystynę („Kobieta we mgle"). W 1949-59 była w T. Powszechnym w Łodzi; do najwybitniejszych jej ról w tym teatrze należały: Gabriela („Rozbitki"), Liesel („Niemcy"), Hanka („Moralność pani Dulskiej"), tyt. w „Antygonie” J. Anouilha i w „Eugenii Grandet”. Po opuszczeniu Łodzi, w sez. 1959/60 (do 31 XII) występowała w T. Nowym w Zabrzu (grała „Marię Stuart” w dramacie J. Słowackiego), a w 1961-64 (do 25 V) w T. im. Siema-szkowej w Rzeszowie, gdzie zagrała swoje najciekawsze role, takie jak: Elwira („Mąż i żona"), tyt. w „Medei”, Magdalena („Pierścień wielkiej damy") i Matylda von Zahnd („Fizycy"). O tej ostatniej roli pisał J. Maśliński, że była znakomita, zagrana „szlachetnymi środkami: doskonała naturalność i wiarygodność w ramach profesji lekarskiej, przewaga intelektualna nad otoczeniem, autentyczne przywiązanie do sióstr - współpracownic i jakaś nieuchwytna rezerwa myślowa, narastająca z biegiem sztuki. Ta psychologiczna (z dyskretnym zabarwieniem rodzajowości) linia roli dała konsekwentnie w finałowym wybuchu radość osobistego wyzwolenia. To stara panna - kaleka triumfowała intelektualnie piękniejąc przy tym jak dzieweczka”. W 1964 wróciła do Łodzi i do końca życia występowała w T. Nowym. Najważniejsze jej role z tego okresu to: Kasandra („Trojanki"), Jadwiga („Wicek i Wacek"), Pani Dobrójska („Śluby panieńskie"), Pani Dyndalska („Damy i huzary"), Brygida („Wygnańcy"), Lady Bracknell („Brat marnotrawny"), Valentowa („Operetka"), Ekermanowa („Egzamin"). Grała też w filmach pol. i w telewizji.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.11829.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim