Kazimierz Fabisiak (ID: teatr.11882.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SAMSONOWICZ Jan (1888-1959) profesor geologii 9°
2. SAMSONOWICZ Andrzej (1922-1944) podharcmistrz, oficer AK 10°
3. KRUKOWSKI Henryk Bogowid (1860-1937) profesor metalurgii żelaza 11°
4. ŚWIĄTKOWSKI Henryk (1896-1970), prawnik, działacz socjalistyczny i komunistyczny, poseł na sejmy, minister sprawiedliwości, profesor UW 12°
5. SIENNICKI Jerzy (1886-1956) architekt, konserwator zabytków 13°
6. PONIATOWSKI Stanisław (1884-1945) antropolog, etnograf, profesor 13°
7. PLISZCZYŃSKI Czesław (1903-1967) adwokat, działacz polityczny i społeczny 13°
8. STANKIEWICZ Remigiusz (1886-1960) lekarz pediatra, profesor Uniwersytetu Warszawskiego 14°
9. KWIATKOWSKI Antoni Konstanty (1899-1941) doktor nauk technicznych, inżynier geodeta, wykładowca 14°
10. DRZEWIECKI Konrad Mieczysław (1871-1922) publicysta, pedagog 14°
11. KŁYSZEWSKI Władysław (1885-1958) literat, publicysta 15°
12. RAKOWSKI Konrad (1875-1916) dziennikarz, krytyk teatralny 15°
13. KACZYŃSKI Paweł (1799-1878) profesor Instytutu Politechnicznego 15°
14. CZAJEWSKI Wiktor (1857-1922) literat, dziennikarz 16°
15. SURZYCKI Julian (1820-1882), inżynier, zesłaniec, literat 16°
16. GEBETHNER Feliks Jan (1832-1887) muzyk, kolekcjoner, kupiec 16°
17. DĄMBSKI Stanisław (1724-1802) starosta dybowski 16°
18. RADLICKI Ignacy (1892-1967) adwokat, działacz polityczny i społeczny, poseł 16°
19. LUBECKI Franciszek Edward (1883-1949) zoolog 16°
20. LUBECKA Wanda (1895-1967) bibliotekarka, porucznik AK 16°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  FABISIAK Kazimierz, pseud. K. Wiśnicz (11 II 1903 Warszawa - 28 IV 1971 Kraków), aktor, reżyser, dyrektor teatru
  Był synem Aleksandra F. i Józefy z Borutów, mężem najpierw Stefanii Ja-worówny, sekretarki rozgłośni PR w Krakowie, potem Eleonory z domu Andretzky, ojcem aktora Aleksandra Fabisiaka. Uczył się w Warszawie w gimn. im. Władysława IV. W 1919-20 służył jako ochotnik w Wojsku Polskim. W 1923-24 studiował w Oddziale Dram. przy Państw. Konserwatorium Muz. w Warszawie i w 1924 uzyskał dyplom aktora. Pracę scen. rozpoczął w T. Miejskim w Łodzi w sez. 1924/25; debiutował 15 IX 1924 jako Piotr Hoering („Kłopoty geniusza") i grał w tym sez. m.in.: Siekierkę juniora („Spadkobierca"), Jaśka („Zaczarowane koło"), rolę tyt. w „Szoferze Archibaldzie”. W Łodzi pozostał do końca sez. 1928/29; poza stałą pracą w T. Miejskim (w sez. letnich także na scenie T. Letniego w Parku Staszica), organizował również przedstawienia amat. i występował na Scenie Robotniczej. W sez. 1929/30-1931/32 występował w Krakowie w T. im. Słowackiego, nast. w Warszawie: w sez. 1932/33 i 1933/34 w T. Polskim i Małym, 1934/35 na scenach TKKT, prócz T. Polskiego, w Narodowym, Nowym i Letnim, 1935/36-1938/39 znowu w T. im. Słowackiego w Krakowie (był tu także reżyserem). We wrześniu 1939 zmobilizowany do wojska, trafił niebawem do niewoli; po półtoramiesięcznym pobycie w obozie kieleckim powrócił do Krakowa, gdzie podjął pracę w wydz. finansowym Magistratu. W 1941-44 był reżyserem i aktorem jawnych przedstawień wystawianych w Starym T.; w 1944-45 kier., reżyserem i aktorem Krak. T. Powszechnego, otwartego pod protektoratem władz okupacyjnych 15 III 1944 w Starym T. (działał do poł. stycznia 1945). Za działalność tę został po wojnie ukarany przez ZASP. W 1945 był krótko aktorem Śląskiego T. Wojskowego pod kier. porucznika Szymyślika, nast. przez dwa lata pracował jako inspektor kontroli społecznej Woj. Rady Nar. w Katowicach, potem jako kierownik oddziału PCK tamże. W 1951 powrócił na scenę; w końcu marca t.r. zaangażował się jako aktor i reżyser w T. Polskim w Bielsku-Białej i pracował tu w sez. 1951/52 i 1952/53 najpierw pod pseud. Wiśnicz, potem jako Fabisiak-Wiśnicz i pod własnym nazwiskiem. Od 1 VII 1953 do 30 IX 1956 był aktorem i reżyserem T. Dramatycznych w Poznaniu. Od 1956 do śmierci związany był z t. krak.: w sez. 1956/57 i 1957/58 z T. im. Słowackiego, a od sez. 1958/59 ze Starym Teatrem. Zmarł na scenie, w czasie próby generalnej „Biesów” wg F. Dostojewskiego (w roli Tichona).
  Wybitny przedstawiciel swego pokolenia aktorskiego w rolach charakterystycznych, uformowany już w okresie międzywojennym, łączący doskonałe opanowanie warsztatu aktorskiego z tzw. prawdą przeżycia, a więc pełnym inwencji pogłębieniem psychologicznym postaci i znakomitym wygrywaniem podtekstów. (B. Danowicz pisał o jego „głębokim, wielopiętrowym wnętrzu aktorskim"). Miał w swym dorobku ponad trzysta ról, w tym ok. stu trzydziestu głównych, b. różnorodnych, od typowo komediowych, nawet farsowych, do przejmujących postaci w dramatach psychologicznych; chętnie jednak grał też role epizodyczne, tworząc niekiedy małe arcydzieła sztuki aktorskiej. Do najlepszych jego ról przed 1939 należały w warsz. T. Polskim: Machlojkios („Ptaki”, 1933), Major („Damy i huzary”, 1934), Reżyser („Wyzwolenie”, 1935), oraz w Krakowie: Morderski („Wychowanka”, 1935), Miechodmuch („Krakowiacy i Górale”, 1936), Ojciec Prowincjał („Złota Czaszka”, 1936), Strasz („Rozbitki”, 1937), Sir George Crofts („Profesja pani Warren”, 1937). Po wojnie do dużych osiągnięć artyst. F. należała przede wszystkim rola Kuzowkina („Łaskawy chleb"), zagrana najpierw w Bielsku (1951), a nast. w Poznaniu (1953); ponadto na tych scenach: Radost („Śluby panieńskie”, 1951), Orgon („Balik gospodarski”, 1952, 1953), Minister („Rozbójnik salonowy”, 1955). Najpełniejszy rozkwit sztuki aktorskiej F. przypadł na okres jego pracy w Krakowie, zwłaszcza w zespole Starego Teatru. Nadal grał przeważnie role charakterystyczne i komiczne, lecz często nasycał je odcieniem tragicznym. Autentycznie zabawny w żywej mimice twarzy, sposobie poruszania się po scenie, urozmaiconej, lecz jakby zwolnionej gestykulacji, potrafił wzbudzać u widza uczucie sympatii dla swych postaci. Wśród pamiętnych z tego okresu znalazły się takie role, jak: Voigt („Kapitan z Koepenick"), Biedermann („Biedermann i podpalacze") - 1959, Willy Loman („Śmierć komiwojażera"), Łuka („Na dnie") - 1960, Gubernator („Śmierć gubernatora”, 1961), Generał („Fanfaron, czyli Zakochany konserwatysta”, 1962), Falstaff („Król Henryk IV"), Arden („Żałosna i prawdziwa tragedia pana Ardena z Feversham"), a także Stomil („Tango") - 1965, Bojarski („Zmierzch”, 1966), Kapitan („Taniec śmierci”, 1967). Jako reżyser najwięcej wystawiał w Bielsku (1951-"Moralność pani Dulskiej”, „Śluby panieńskie”, 1952 „Balik gospodarski”, „Ich czworo") oraz w Poznaniu (m.in.: 1953 - „Balik gospodarski”, 1954 - „Eugenia Grandet"). W 1953 gościnnie reżyserował „Zabobonnika” w teatrze w Gnieźnie. W Krakowie reżyserował już rzadko: w T. im. Słowackiego - „Dowód osobisty” (1957), „Popas Króla Jegomości” (1958), w Starym T. - „Ryk byłego lwa” (1961). Ponadto w krak. Operetce wystawił w 1958 „Domek trzech dziewcząt” i „Wiktorię i jej huzara”. Występował i reżyserował w t. radiowym i telewizyjnym. Był znanym i cenionym aktorem film.; w 1956-71 wystąpił w ponad trzydziestu filmach pol. oraz w filmie franc. „Obietnica poranka” (1970).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.11882.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.998
  n.205796a Nekrologia Minakowskiej (205796)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim