„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
JANIKOWSKA Bronisława, zamężna Lenk (1 V 1891 Kraków - 21 IX 1966 Kraków), aktorkaByła córką Bronisława Janikowskiego, (zob. t. 1) i Antoniny z Morawskich, garderobianej i statystki w t. krak., żoną Mariana
Lenka (zob. t. 1; ślub 1910). W T. Miejskim w Krakowie występowała już jako dziecko, np. zagrała Isię w premierze „Wesela” (1901). Do zespołu t. krak. należała do końca sez. 1908/09. W sez. 1909/10 grała w Sosnowcu, w 1910 w t. płockim i z zespołem tego t. we Włocławku. W 1911 występowała w T. Nowości w Krakowie, 1912-14 w T. Polskim w Poznaniu (w maju i czerwcu 1913 z częścią tego zespołu, pod kier. J. Langego, w Berlinie w Central Theater). W czasie I wojny świat, pracowała jako pielęgniarka w jednym z krak. szpitali. Od 1919 (z przerwą wojenną 1939-45) do końca życia związana była z T. im. Słowackiego w Krakowie, gdzie była też suflerką. Grała pocz. role naiwnych, jak np. Klara („Śluby panieńskie"), Elżunia („Grochowy wieniec"), Zosia („Szlakiem legionów") oraz amantek - Liza („Mąż z loterii"), potem dram. i charakterystyczne, np. Czepcowa („Wesele”, 1946), Matka („Balladyna”, 1950). B. Dąbrowski pisał o niej jako o znakomitej suflerce, która „chyba najwięcej wieczorów spędziła na tej scenie i najwięcej pięknych słów uratowała z dramaturgii polskiej i światowej”.