„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
MARIAŃSKI Marian, właśc. M. Łopatko (8 XII 1890 Warszawa - 19 X 1967 Kraków), aktor, reżyser, dyrektor teatruBył synem Emilii i Jana Łopatków, mężem Heleny Rawicz-Łopatko (zob. t. 1). W sez. 1908/09 pod nazwiskiem Łopatko występował w półamat. zespole t. przy ul. Mokotowskiej w Warszawie. W 1909, wg własnej relacji, uczęszczał do warsz. Szkoły Aplikacyjnej, statystując równocześnie w przedstawieniach T. Rozmaitości. Wkrótce zaangażował się do Lublina, a nast. do Kielc, gdzie grał do wybuchu I wojny świat. Podczas wojny występował w Kijowie w T. Polskim. W 1918 kierował amat. t. rzemieślników w Wilnie, w sez. 1918/19 występował w t. płockim pod kier. M. Winklera i S. Czapelskiego. W sez. 1920/21 został zaangażowany przez Czapelskiego do T. Objazdowego nr 1 Min. Spraw Wojskowych, z którym odwiedził m.in. Toruń, Grudziądz, Gdynię, Wejherowo, Gdańsk grając Majora („Damy i huzary").
W sez. 1921/22 występował u B. Skąpskiego w Grodnie. W lecie 1922 prowadził zespół objazdowy „Artyści Warszawscy” w Sieradzu, Inowrocławiu, Gnieźnie i Ostrowiu, zapewne po raz pierwszy pod nazwiskiem Mariański. W sez. 1922/23 grał (znów jako Łopatko) w T. Polskim w Katowicach takie role, jak: Rotmistrz („Damy i huzary"), Condulmero („Sułkowski"), Pan („Ten, którego biją po twarzy"); 1924/25 występował w T. Miejskim w Płocku, gdzie też reżyserował. Odtąd używał już stale nazwiska Mariański. W 1926-28 należał do zespołu T. Miejskiego w Toruniu. Grał wówczas m.in. Prokuratora („Pani X"), Sforkę („Horsztyński"), Pastora („Dzień bez kłamstwa"), Piotra („Judasz z Kariothu"), Rembę („Damy i huzary"), Brabancja („Otello"), Oronta („Szkoła Żon"), Bartłomieja („Krakowiacy i Górale"). W 1. trzydziestych występował m.in. w T. Popularnym w Kaliszu (styczeń-luty 1932), w T. Polskim i Ateneum (sez. 1932/33) oraz T. Nowa Komedia (sez. 1933/34) w Warszawie, w objazdowym T. Podolsko-Pokuckim z siedzibą w Stanisławowie (sez. 1934/35); od wiosny 1935 znów w Warszawie: w T. Polskim, a nast. T. Narodowym i Nowym (1936-38), w takich rolach, jak: Jozjasz („Judasz z Kariothu"), Prefekt („Król"), Świętosz („Horsztyński"), Champlain („Zielony frak"). W czasie okupacji niem. utrzymywał się z handlu, podczas powstania warsz. został ranny. Po wojnie grał pocz. w T. Miejskim w Sosnowcu (od maja 1945 do 1947), nast. w Krakowie: w T. Powszechnym TUR (sez. 1947/48) i w T. Młodego Widza, potem pn. Rozmaitości (1948-67). Niektóre role powojenne: Wistowski („Grube ryby"), Birbancki („Dożywocie"), Grzegorz („Kordian"), Dyndalski („Zemsta"), Pustelnik („Balladyna"). Jedną z ostatnich i najlepszych jego ról była wstrząsająca postać ojca, Łona Dennisona („Drewniana miska"). W 1966 obchodził pięćdziesięciolecie pracy artystycznej.
Marian Jan Łopatko
(ID: teatr.16303.1)
Zaloguj się
?1890-
![[podgląd]](/img/metrskan/3169620.jpg){kind=link}
