Stanisław Winczewski (ID: teatr.1648.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  WINCZEWSKI Stanisław (1 I 1908 Łódź - 24 XII 1972 Otwock), aktor, reżyser
  Był synem Stanisława W. i Heleny z Kawczyńskich, mężem najpierw => Hanny Brochockiej, potem Krystyny z Brunerów Strzygockiej. Po ukończeniu szkoły średniej w Miechowie uczęszczał w 1929-32 do Państw. Szkoły Dramatycznej w Warszawie. Po uzyskaniu dyplomu, w 1932-35 występował w T. Miejskich w Łodzi. W czerwcu 1933 grał (zapewne gościnnie) Billa („No, No, Nanette") w T. 8 ° w Warszawie. W sez. 1935/36 należał do zespołu T. Miejskiego w Bydgoszczy, w sez. 1936/37 występował w T. Polskim w Poznaniu, a także w operetkach w tamtejszym T. Wielkim. W 1937-39 znów grał w T. Miejskim w Bydgoszczy, a w lecie 1939 w T. 815 w Warszawie. Podczas II wojny świat. występował i w jawnym T. Nowości; był także dzierżawcą „Gospody Koleżeńskiej” w Warszawie. W 1945-46 należał zapewne do zespołu T. Polskiego w Bydgoszczy, 1946-51 był aktorem i reżyserem T. im. Wyspiańskiego w Katowicach. W sez. 1951/52 grał w T. Małym w Łodzi, w sez. 1952/53 tamże w T. Nowym, 1953-57 w T. im. Jaracza. Tu także reżyserował. W sez. 1954/55 brał też udział w przedstawieniach łódz. Estrady Satyrycznej. W 1957-62 był zaangażowany w T. Dramatycznym w Warszawie, 1962-66 ponownie w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach. Od 1966 należał do zespołu T. Klasycznego w Warszawie, a po jego likwidacji w 1972 do zespołu T. Rozmaitości, w którym pozostał do końca życia. W tym teatrze obchodził w 1972 jubileusz czterdziestolecia pracy. Obdarzony niskim głosem, grał najczęściej role charakterystyczne, zarówno w dramatach, jak w komediach, a nawet operetkach. W pocz. okresie działalności grał m.in. Jaśka („Wesele"), Urlopnika („Sędziowie"), a w operetce występował w roli Flippsa („Kwiat Hawai"). Po II wojnie świat. do najlepszych jego ról należały: Rotmistrz („Damy i huzary"), Romek („Temperamenty"), grał też m.in. Spodka („Sen nocy letniej"), Lewisa („Zwykła sprawa"), Naczelnika Policji („Policjanci"), Posejdona („Ptaki"), Starszego Pana („Nosorożec"), Tetzela („Diabeł i Pan Bóg"), Aptekarza („Madame Bovary"), Rockefellera („Wiatr w gałęziach sasafrasu"), Franciszka („Dom otwarty"). Niekiedy zarzucano mu „efekciarstwo mimiki i gestu” (B. Butryńczuk). Reżyserował m.in. „Szkarłatne róże” (1946), „Wczoraj i przedwczoraj” (1951), „Skiza” (1956).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.1648.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.5043.4
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim